Μουσική

Schoolwave 2017 | Όλα πόπα για μια ακόμα χρονιά!

Γεννήθηκα το ’90, οπότε το πιο «καυτό» μέρος της εφηβείας μου ήταν στα μέσα των 00s. Από τότε τα θυμάμαι όλα, ή μάλλον σχεδόν όλα. Γιατί υπάρχει κάποιο κενό… Μια θολούρα που με παιδεύει και δεν μπορώ να εξηγήσω… Αλλά ένα από τα πιο καθοριστικά κομμάτια εκείνης της εποχής, ήταν τα πρώτα χρόνια του Schoolwave. Αυτά […]

Γεννήθηκα το ’90, οπότε το πιο «καυτό» μέρος της εφηβείας μου ήταν στα μέσα των 00s. Από τότε τα θυμάμαι όλα, ή μάλλον σχεδόν όλα. Γιατί υπάρχει κάποιο κενό… Μια θολούρα που με παιδεύει και δεν μπορώ να εξηγήσω… Αλλά ένα από τα πιο καθοριστικά κομμάτια εκείνης της εποχής, ήταν τα πρώτα χρόνια του Schoolwave. Αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Και απορώ πόσο – μα πόσο – φτωχότερη θα ήταν η ζωή αυτού του τόπου χωρίς αυτό…

Κάποτε θα έμοιαζε τόσο ονειρικό, που μάλλον θα ήταν ανήκουστο: ένα φεστιβάλ με μαθητικά συγκροτήματα απ’ όλη τη χώρα, που για λίγες μέρες θα μαζευτούν και θα κάνουν αυτό που αγαπάνε όσο τίποτα… Θα παίξουν ΜΟΥ-ΣΙ-ΚΗ. Αληθινή μουσική, οποιουδήποτε είδους, οποιασδήποτε γλώσσας. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι να ‘ναι δική τους. Να βγαίνει από μέσα τους και να εκφράζει τα δικά τους πιστεύω, τους δικούς τους νταλκάδες, το δικό τους πνεύμα, τη δική τους ψυχή…

Το φεστιβάλ πρωτοεμφανίστηκε σε μια εποχή μεθυστικής ευημερίας, όπου υπήρχε η εντύπωση ότι «γαμάμε και δέρνουμε». Τα ίδια στραβά με τα σημερινά υπήρχαν και τότε, αλλά τα σπρώχναμε κάτω από το χαλί και βλέπαμε ριάλιτι τηλεόραση, που ήταν τίγκα στα talent shows με «παιδιά που κυνηγούν τo όνειρό τους», τραγουδώντας ό,τι σκυλοκούραδο πούλαγαν οι δισκογραφικές. Το Schoolwave κάλεσε τα πιτσιρίκια να παίξουν ΜΟΝΟ αυτό που ήθελαν και όχι αυτό που επέβαλε τηλεόραση, οι γονείς, η κοινωνία ή ο Ρυθμός 949.

13 χρόνια μετά, πολλά άλλαξαν (επιφανειακά έστω), ενώ κάποια άλλα έμειναν ολόιδια, όπως η μουσική παιδεία του Eλληναρά (χοντρά γέλια) και τα πανάκριβα μουσικά σόου, όπου παρελαύνει το κάθε αεροκέφαλο χαϊβάνι. Πιστό στο ραντεβού του, το φεστιβάλ επαναφέρει μια νέα γενιά πάνω στην σκηνή, όχι για να διαφημιστούν ή να ζητήσουν το sms σου, αλλά για να γίνουν θεοί για μια νύχτα, με το να τα σπάσουν μέχρι τελικής πτώσης. Τα πρόσωπα αλλάζουν κάθε χρόνο, αλλά το αίμα στις φλέβες τους είναι το ίδιο. Και κοχλάζει.

Κάθε εποχή, ανεξάρτητα από μόδες, κουλτούρα, ιστορικά γεγονότα ή πολιτισμικές διακυμάνσεις, έχει και τους εφήβους της. Και όλοι έχουν το ίδιο μαράζι, τσαμπουκά, αδρεναλίνη και καύλα. Τα παιδιά του Schoolwave 2017 δεν απέχουν και πολύ από εκείνα του Woodstock 1977. Και τότε υπήρχαν προβλήματα, πόλεμοι, πολιτική μπόχα και κοινωνική βαρβαρότητα. Και τότε η σταθερή αντεπίθεση, ήταν η μουσική…

Αυτή τη δεκαετία, το φεστιβάλ το ψιλοέχασα, σαν να το απέφευγα υποσυνείδητα. Όχι επειδή έπαψα να το γουστάρω, αλλά επειδή κάθε φορά που το έβλεπα, ζήλευα αφόρητα. Λες και πλέον δεν ανήκω ηλικιακά στο πεδίο του, σαν να πέρασε για μένα αυτό το στάδιο και να οφείλω να «προχωρήσω». Η λέξη “school” έφυγε από το λεξιλόγιο μου χρόνια πριν και ένιωθα σαν να έχασα το δικαίωμα να το ευχαριστιέμαι όπως στα 16 μου.

Ξέρω, παπαριές! Κάτι τόσο γαμάτο δεν έχει όρια ηλικίας, εννοείται. Απλά όταν διανύεις τα εικοσιφεύγα σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι διάφορα. Μέλλον, ανάγκες, σκοπό για τη ρημαδοζωή και πάει λέγοντας. Η ξεγνοιασιά κουνάει μαντήλι και πλέον πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα του ότι είσαι θνητός. Κι εδώ ακριβώς έρχεται το Schoolwave, να μου λύσει το μυστήριο του γιατί υπάρχει αυτή η θολούρα που ανέφερα πιο πάνω…

Βλέπεις, όταν ήμασταν έφηβοι υπήρχε μόνο παρόν. Και το ζούσαμε έντονα, ασταμάτητα και αχόρταγα. Κάθε στιγμή χώραγε τόσα πολλά, που δεν ταξινομούνται στο μυαλό. Απλά τη ζεις, ανεξάρτητα από το τι θα ακολουθήσει. Γιατί είσαι γεμάτος ενέργεια, όρεξη και πίστη ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Αυτό είναι που χάνεις όταν (και καλά) μεγαλώνεις. Ρουτινιάζεις και σταματάς να δημιουργείς, ενώ γίνεσαι γρανάζι μιας μιζέριας, που σε θέλει απλά να δουλεύεις, να πληρώνεις λογαριασμούς και να πεθαίνεις.

Ορισμένοι συνηθίζουν αυτήν την πραγματικότητα, όπως θα δεις στα σχόλια στο YouTube, όπου σκυλοβρίζουν αηδιασμένοι σε φάση «κωλόπαιδα, πού πάει η κοινωνία» κτλ. Κάποιοι άλλοι όμως, αποφασίζουν να μην αφήσουν ποτέ ξανά εκείνο το νεανικό attitude να απομακρυνθεί. Να μη χάσουν ποτέ τον schooligan από μέσα τους…

Γιατί αυτό είναι το Schoolwave: στιγμές. Αυτό το απερίγραπτο διάστημα, όπου ένα μέρος στην Ελλάδα γεμίζει με την ανεξέλεγκτη δύναμη κάποιων ανθρώπων στην τελειότερη τους ηλικία, που ξεσπάνε και νιώθουν ένα σκασμό συναισθήματα. Συγκεντρώνοντας μια πολύτιμη τζούρα ζωής, που όσοι τη γευτήκαμε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ηδονή που μας προσέφερε. Κάτι που τεράστιες προσωπικότητες σαν τον Γιάννη Αγγελάκα, αναγνωρίζουν και συμμετέχουν με ανείπωτη χαρά, σαν να ξανανιώνουν και οι ίδιοι.

Αυτή τη βδομάδα (7, 8 και 9 Ιουλίου), το φεστιβάλ επιστρέφει με ελεύθερη είσοδο στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, για να σταματήσει ξανά τον χρόνο. Όπως λένε και οι διοργανωτές, «το Schoolwave είναι κάτι σαν το καλοκαίρι: έρχεται ό,τι και να γίνει!» Και παρά τις ασταμάτητες αντιξοότητες, δεν υπάρχει τίποτα που θα το εμποδίσει να συνθλίψει και το σήμερα. Απλά πάρε μια ιδέα απ’ όσα συνέβησαν πριν ένα χρόνο, τσέκαρε το πρόγραμμα κι ετοιμάσου να ζήσεις τον ολικό χαμό.

Και φέτος.

Και πάντα.

 

FUN ZONE

Μουσική

Εταιρεία σε πληρώνει για να ακούσεις το νέο άλμπουμ της Taylor Swift δοκιμάζοντας εσώρουχα!

BINGE WATCHING

Ξεχάστε τους Πειρατές της Καραϊβικής που ξέρατε, η επόμενη ταινία θα είναι reboot!

BINGE WATCHING

‘Maestro’: Το Mega έδωσε ημερομηνία πρεμιέρας της 2ης σεζόν – Το φθινόπωρο και η 3η!

EVENTS

Στο Horrorant Film Festival θα απολαύσεις 3 ταινίες του Lamberto Bava παρουσία του ίδιου!

Μουσική

Αγαπημένα τραγούδια από παιδικές σειρές και ταινίες που θέλουμε να γίνουν remake!

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET