ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

«Να τα πούμε;» | 4+1 ψυχολογικά τραύματα που μας άφησαν τα κάλαντα σαν παιδιά!

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων βρίσκεται στα κάλαντα παιδιά! Όλα τα πιτσιρίκια περιμένουν πως και πως τις Παραμονές για να τρέξουν από σπίτι σε σπίτι και η αλήθεια είναι πως προσωπικά τουλάχιστον, λατρεύω να τους ανοίγω και να βλέπω χαρούμενα προσωπάκια να φωτίζουν το σπίτι μου (μέχρι ενός σημείου πάντα, χαχα). Προφανώς και δεν μπορούμε να […]

Νατάσσα Πιοτογιαννάκη

30 Δεκεμβρίου, 2018

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων βρίσκεται στα κάλαντα παιδιά! Όλα τα πιτσιρίκια περιμένουν πως και πως τις Παραμονές για να τρέξουν από σπίτι σε σπίτι και η αλήθεια είναι πως προσωπικά τουλάχιστον, λατρεύω να τους ανοίγω και να βλέπω χαρούμενα προσωπάκια να φωτίζουν το σπίτι μου (μέχρι ενός σημείου πάντα, χαχα).

Προφανώς και δεν μπορούμε να ανοίξουμε σε όλους που μας χτυπούν το κουδούνι, διότι θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε και το νεφρό μας στο τέλος, αλλά ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Στην τελική, έχουμε περάσει κι εμείς από αυτήν την ηλικία κι από τη συγκεκριμένη διαδικασία και ξέρουμε πόσο άσχημο είναι να μη σου ανοίγουν την πόρτα πουθενά.

Κάπως έτσι, σκέφτηκα να καταγράψω απλά και περιληπτικά τα 5 ψυχολογικά τραύματα που έχουν αφήσει τα κάλαντα στους σημερινούς 20χρονους. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, καταφέρουμε επιτέλους να τα ξεπεράσουμε. Βάζω στοίχημα άλλωστε, πως δεν είμαι η μόνη που θα ταυτιστεί…

#1 Καμία γιαγιά δε με αισθάνθηκε

Όποιον κι αν ρωτήσεις, θα σου πει πως οι γιαγιάδες είναι τα πιο αγαπημένα πλάσματα στη Γη. Στοργικές, γεμάτες καλοσύνη που μοιράζουν απλόχερα την αγάπη τους. Για κάποιο λόγο όμως (όπως λέει και ο Νικολάκης) την Παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αλλάζουν εντελώς πρόσωπο. Βγάζουν τον διαβολικό του χαρακτήρα, θυμίζοντας όσο ποτέ την κακιά γιαγιά από το παραμύθι των «Χάνσελ & Γκρέτελ». Ο φόβος κι ο τρόμος πίσω από κάθε πόρτα! Και το κακό συνήθειο που έχουν να μας φτύνουν σε κάθε τους λέξη πρωί πρωί, ποτέ δε θα το καταλάβω. Εντάξει, πήρα το μήνυμα δε θες να στα πω!

#2 Έφαγα πόρτα, πόρτα, πόρτα

Πόσο προσβλητικό να σου κλείνουν την πόρτα μεσ’ τη μούρη; Εδώ το τηλέφωνο σου κλείνουν κι ανάβουν λαμπάκια… Σαν παιδάκι κι εγώ όμως, έχω φάει τα άκυρά μου… Σκηνικά τύπου να ανοίγει ο/η άλλος/η την πόρτα αφηρημένος/η και με το που αντικρίζει το τριγωνάκι στα χέρια, πριν καν προλάβω να μιλήσω, να την κοπανάει λέγοντας το ΣΠΑΣΤΙΚΟ «Μας τα ‘παν». Κάτσε ρε κύριος/α μου, σας τα είπαν δε διαφωνώ, ΑΛΛΑ πρώτον, δεν είναι κακό να στα πουν και δεύτερη φορά και δεύτερον, σε περίπτωση που δε γουστάρεις την επανάληψη πες το πιο ευγενικά. Ή στην τελική, μην την ανοίγεις καθόλου τη ρημάδα…

#3 Σκρουτζ, εσύ;

Παρόλο που το Πνεύμα των Χριστουγέννων οφείλουν να το βάζουν όλοι στην καρδιά τους, καλώς ή κακώς δεν το κάνουν. Ας διευκρινήσουμε κάτι για αρχή. Ως παιδιά ΔΕ λέγαμε και δε λέμε τα κάλαντα ΜΟΝΟ από την καλή μας τη διάθεση. Είναι φυσικό κι επόμενο να επιζητούμε το χαρτζιλικάκι μας με το οποίο θα… ξετινάξουμε τα ράφια των ονείρων μας! Συμπέρασμα; Τα σοκολατάκια, τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες και οι δίπλες είναι ευπρόσδεκτες αλλά ΠΟΤΕ ως μοναδικό αντάλλαγμα. Θα μου πεις βέβαια «μωρή, αυτά σου έμαθε το Πνεύμα των Χριστουγέννων;» και θα σου απαντήσω κοιτώντας σε στα μάτια «Ναι, ξεκάθαρα!». Εδώ κοτζάμ Άγιος της εκκλησίας και φέρνει δώρα Play Station και κινητά, εσύ θα μας το παίξεις φαν των κουραμπιέδων; Εκτός κι αν είσαι όντως ο Σκρουτζ…

#4 Παράξενοι άνθρωποι everywhere

Δεν υπάρχει παιδάκι να βγαίνει για κάλαντα και να μην πέφτει έστω και μία φορά σε κάποιο πολύύύ παράξενο σπίτι. Στανταράκι έχεις βιώσει κάτι αντίστοιχο, όπως το έχω βιώσει κι εγώ κι όλοι όσοι διαβάζουν αυτό το άρθρο. Ας θυμηθούμε λίγο τη φάση. Το μόνο που θέλαμε εκείνη τη στιγμή είναι να τα… πούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κι όπου φύγει φύγει! Μόνη μας σκέψη; Η φωνή της μαμάς πριν φύγουμε: «Να προσέχεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι πίσω από κάθε πόρτα, το νου σου!» Μαμάάά είχες δίκιο τελικά, ΣΩΣΕ ΜΕ! Το σκατό στην κάλτσα που λέμε. Παρά τον στιγμιαίο φόβο μας βέβαια, αυτές είναι οι καλύτερες Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις που μας έχουν μείνει…

#5 Τα λεφτά εξατμίζονται

Τι πράγμα κι αυτό; Ξυπνούσαμε από το άγριο χάραμα, γυρίζαμε καμιά 50αριά οικοδομικά τετράγωνα, επιστρέφαμε σπίτι με τις τσέπες μας γεμάτες και στο τέλος της ημέρας, ήμασταν και πάλι στον άσσο! Μα πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Τι πήραμε στην τελική; Ένα τζινάκι που είχαμε βάλει στο μάτι από τον Σεπτέμβριο, ένα μπουφάν να περάσουμε τον χειμώνα, κανά δυο μπλουζάκια και το καθιερωμένο …κινητό. Σιγά! Τστστς, αυτό με την εξαφάνιση των χρημάτων πρέπει να ερευνηθεί επίσημα κάποια στιγμή. Ξέρετε πόσους έχει στιγματίσει αυτό το φαινόμενο;

Αυτά από εμένα και τα ψυχολογικά μου. Κάπου μέσα μου ελπίζω να υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα… Καλή πρωτοχρονιά εύχομαι σε όλους!!!

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET