Η αντιμετώπιση των προκλήσεων της ζωής, αλλά κι οι προκλήσεις που θέτουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, απαιτούν πολλές φορές τόλμη κι αποτελούν ένα προσωπικό στοίχημα, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με μια προσωπική υπέρβαση. Ωστόσο, μπορούμε να μάθουμε πολλά περισσότερα από μία πρόκληση από το να τη φοβόμαστε. Ίσως η καλύτερη πρόταση που με προκάλεσε, ήταν αυτή που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο πριν χρόνια: «Τι θα ήθελες να γράφει ο τάφος σου για εσένα όταν πεθάνεις;». Εδώ, έρχεται κανείς αντιμέτωπος με υπαρξιακά ερωτήματα, που αφορούν τον σκοπό και το νόημα που θέλει να δώσει στη ζωή του. Αυτό είναι μια πραγματική πρόκληση!
Ο Πραγματικός και υπεύθυνος Εαυτός
Η πρόκληση προκαλεί άγχος και φόβο συχνά, απομακρύνοντας μας από κάποιο σταθερό τρόπο ζωής. Μέσα σε ένα καθημερινό και δομημένο πρόγραμμα, τα άτομα νιώθουν ασφάλεια, ικανοποιώντας τις ανάγκες τους ή και συνεχίζοντας να παραπονιούνται για τα προβλήματα της ζωής, τα οποία δεν την κάνουν ιδανική αλλά και παράλληλα, δεν είναι ανυπέρβλητα. Η πρόκληση όμως, είναι αντίθετη της στασιμότητας. Με την αλλαγή και την πρόκληση, μαθαίνει κανείς να παίρνει το ρίσκο και να δοκιμάζει.
Η δύναμη και η ελευθερία βρίσκονται μέσα μας και παρά τις δυσκολίες της ζωής που δεν γίνεται να αγνοήσουμε, μπορούμε να τις ανακαλύψουμε ως δυνατότητες. Αυτό θα γίνει αν πραγματικά αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Αυτή η ευθύνη, έχει να κάνει τόσο με το να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε τον πραγματικό μας εαυτό με τις ελλείψεις του, όσο και το να δώσουμε πνοή στην επιθυμία μας. Το ίδιο το άγχος, οι φόβοι κι οι αναστολές, είναι σημάδια ενδοψυχικών συγκρούσεων που αποδίδουν πολλές φορές το συναίσθημα του εγκλωβισμού. Είναι τότε πολύ εύκολο, για την ανακούφισή του κανείς, να κατηγορήσει τον άλλο ή να δράσει παρορμητικά για να αμυνθεί σε αυτά τα συναισθήματα. Εκεί η ευθύνη αποτελεί μια πρόκληση και ίσως τον δύσκολο δρόμο. Αρχίζει και δρα μακριά από στάσεις που ευνοούν την υιοθέτηση του ρόλου του θύματος και την κατηγορία των εξωτερικών παραγόντων. Τότε, μπορεί να αρχίσει να νιώθει ελεύθερος.
Η πρόκληση έρχεται ενάντια στην τελειότητα, καθώς οδηγεί σε έναν δρόμο ίσως μοναδικό για τον καθένα. Είναι το σημείο, που η υποκειμενικότητα αναζητά να αναδειχθεί. Εξερευνά κανείς τα όρια του, μαθαίνει από τα λάθη του, φτιάχνει τα δικά του μονοπάτια. Ορίζει και πάλι τον εαυτό του με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του. Είναι το σημείο, που κοινοποιεί κανείς με τρόπο αποδεκτό αυτό που θέλει, έναντι σε αυτό που τον αφήνει αδιάφορο ή και δυστυχισμένο. Αντιτίθεται ουσιαστικά στην ενδοβολή και τις απαιτήσεις των άλλων.
Η συνειδητοποίηση της μοναξιάς
Ακόμα, αναλαμβάνοντας κανείς μια πρόκληση, αναγνωρίζει ότι είναι μόνος. Ίσως, αυτό να είναι ένα κομμάτι που προκαλεί άγχος, φόβο και μελαγχολία. Η συνειδητοποίηση αυτής της μοναξιάς όμως, είναι μια αλήθεια που μας φέρνει πιο κοντά στην ωριμότητα. Δεν μπορούν οι άλλοι να είναι πάντα εκεί για εμάς και ίσως αν αφηνόμαστε τόσο σε αυτούς, δεν είμαστε ποτέ εκεί για εμάς, δεν στηριζόμαστε ουσιαστικά στις δυνατότητές μας. Περιμένουμε την εξωτερική επιβεβαίωση και δεν στοχεύουμε στη συμβίωση, η οποία είναι παράλληλη με την ανεξαρτησία και την εμπιστοσύνη του εαυτού μας. Μπορείς πάντοτε, να είσαι με ανθρώπους που ταιριάζεις και μοιράζεσαι προβλήματα ή ζητάς τη βοήθειά τους. Είναι όμως αυταπάτη για κάποιον να θεωρεί ότι ο άλλος μπορεί να τον καταλάβει απόλυτα, ότι είναι τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Εν τέλει ο καθένας είναι μόνος με τις σκέψεις του.
Ποιος είναι ο ρόλος μας λοιπόν στο σενάριο ζωής μας όμως; Εφόσον δεν πιστεύει κανείς μοιρολατρικά στην τύχη, οφείλει να αναγνωρίσει τη θέση του, αν του ταιριάζει και σε ποιο βαθμό και γιατί προκαλεί τους άλλους γύρω του. Μπορούμε να αρχίσουμε εμείς να αλλάζουμε αντί να απαιτούμε από τους άλλους, αυτό που εμείς θεωρούμε ιδανικό. Κάτι τέτοιο, βοηθά περισσότερο και σε μια καλύτερη επικοινωνία και συνεργασία. Και σίγουρα, σε μια πιο υγιή μελλοντικά κοινωνία…
