Σε ολόκληρο τον κόσμο κατοικούν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Δισεκατομμύρια διαφορετικοί χαρακτήρες με δισεκατομμύρια διαφορετικά ενδιαφέροντα, γούστα, προτιμήσεις. Είμαστε τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί. Με μια γρήγορη προσέγγιση συμπεραίνουμε ότι τίποτα δε μας ενώνει. Κι όμως αρκεί να το δούμε πιο καθαρά. Αρκεί να παρατηρήσουμε τον διπλανό μας. Όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε. Νιώθουμε τον φόβο, τη θλίψη, τη χαρά, τον πόνο. Αυτό μας ενώνει. Το συναίσθημα.
Το συναίσθημα με τη σειρά του, μας επιτρέπει να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε. Το συναίσθημα μας επιτρέπει να δημιουργούμε απωθημένα. Όλοι μας έχουμε απωθημένα γιατί όλοι νιώθουμε, όλοι αισθανόμαστε.
Τα απωθημένα απλώνουν αχόρταγα τα πλοκάμια τους και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτά. Ακόμα και ο πιο δυνατός, ανίκητος υπερήρωας υποκύπτει στις δυνάμεις τους. Καμία υπέρ-δύναμη, καμία υπέρ-φυσική ικανότητα, κανένα μαγικό φίλτρο δεν έχει τη δύναμη που απαιτείται για να αντισταθεί στη δύναμη των απωθημένων. Όπως οι Σειρήνες, έτσι τα απωθημένα με τη μαγική «φωνή» τους, με την εξωπραγματική «λαλιά» τους παρασύρουν στο διάβα τους όλους τους ναυαγούς της ζωής. Κανένας δεν ξεφεύγει, κανένας δε γλιτώνει. Μόλις ακολουθήσεις αυτό το μονοπάτι, δεν υπάρχει επιστροφή.
Τα απωθημένα είναι σαν τις κατσαρίδες. Πρέπει να προλάβεις να τα εξοντώσεις μόλις τα υποψιαστείς ∙ χωρίς φόβο και ανησυχία για το αποτέλεσμα. Αν δειλιάσεις, το παιχνίδι έχει τελειώσει. Προλαβαίνουν και κρύβονται. Και ξέρουν να κρύβονται πολύ καλά. Ξέρουν να σε ξεγελούν. Έτσι καταφέρνουν να επιβιώνουν απ’ ό,τι αποπειραθεί να τα εξοντώσει. Κρύβονται, θάβονται βαθιά δίνοντας σου την ψευδαίσθηση ότι έχεις απαλλαγεί από αυτά. Σύντομα όμως, μόλις πειστείς ότι έχεις γλιτώσει, επιστρέφουν δριμύτερα. Γι’ αυτό εξόντωσέ τα χωρίς τύψεις, ενδοιασμούς και περιστροφές. Αν διστάσεις, αυτά πολλαπλασιάζονται. Ολοένα και δυναμώνουν, δυναμώνουν, ώσπου γίνονται ακατανίκητα.
Τα απωθημένα έχουν διαπεραστική και επίμονη φωνή. Δε σου επιτρέπουν να ηρεμήσεις και να ξεχαστείς. Ουρλιάζουν, φωνάζουν, ωρύονται μέχρι να υποκύψεις στη δύναμή τους. Κι αργά ή γρήγορα θα υποκύψεις.
Θες να υποκύψεις.
Θες να παρασυρθείς.
Για κάποιον περίεργο λόγο θες να σε παρασύρουν.
Θες να φυλακιστείς στον κόσμο τους.
Για κάποιον περίεργο λόγο σε ελκύουν.
Για κάποιον περίεργο λόγο έχεις την ανάγκη να αναζητήσεις προστασία και ευτυχία στον κόσμο τους.
Τα απωθημένα έχουν την ικανότητα να παραλύουν το μυαλό.
Το μυαλό παγώνει. Η λογική υποτάσσεται στην καρδιά. Το συναίσθημα κυριαρχεί. Η ανάγκη για αγάπη, η ανάγκη για όνειρα, η ανάγκη για ελπίδα νικάει οποιοδήποτε ενδοιασμό και δισταγμό.
Τα απωθημένα είναι μια καλοστημένη παγίδα της καρδιάς. Εμείς οι άνθρωποι, είμαστε όντα που παραμένουν προσκολλημένοι στις σκιές του παρελθόντος. Αισθανόμαστε ασφάλεια σε αυτά δραπετεύοντας από τη φθορά της ρουτίνας. Έχοντας ζήσει στιγμές ονειρικές, στιγμές βγαλμένες από την πιο ρομαντική ταινία, αρνούμαστε να πάμε παρακάτω. Αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε την σκληρή πραγματικότητα.
Έτσι τα απωθημένα μυθοποιούνται. Δίνουμε σε αυτά διαστάσεις ονειρικές. Οι στιγμές αυτές σφραγίζονται στο μυαλό μας, άφθαρτες από την καθημερινότητα. Τις προστατεύουμε στο μυαλό μας σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό ολόκληρου του κόσμου. Η καρδιά όμως ξεχνάει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Η θεοποίηση που έχει γίνει στο μυαλό μας δεν της επιτρέπει να το δει.
Φοβάται. Φοβάται την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και πληγώνει. Αν τα απωθημένα κατέβουν από τον ιδεατό κόσμο στην πραγματικότητα, θα διαλυθούν. Δεν αντέχουν την σκληρότητά της. Αρρωσταίνουν μπροστά στον πόνο και τη θλίψη. Τα σκοτώνει ο θυμός και η βιαιότητα του κόσμου. Όταν αυτή η μαγική εικόνα του μυαλού έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα θα διασκορπιστεί σε μικρά, μικρά κομμάτια. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα θα παρασυρθεί βίαια, άσπλαχνα από τον άνεμο.
Ωστόσο, έχουμε ανάγκη να διατηρήσουμε αυτή την ιδεατή εικόνα κάπου μέσα μας. Έχουμε δεθεί μαζί της, έχουμε ανάγκη να τη νιώθουμε, να τη βιώνουμε. Η εικόνα αυτή αποτελεί ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι όμορφο. Μια λύτρωση από την ασχήμια που έχει καταβάλλει τον κόσμο ολόκληρο. Ένα παραμύθι που έχουμε γράψει εμείς οι ίδιοι. Ένα παραμύθι που έχουμε διαλέξει εμείς τους ήρωες, την ιστορία, την αρχή και το τέλος του.
Κι ας πονάει σαν μια δόση πραγματικότητας κάνει την εμφάνιση της.
Κι ας πονάει σαν εμφανίζεται ο κακός λύκος στο ονειρικό αυτό παραμύθι. Το απωθημένο, αυτή η τέλεια, μαγική έκδοση της πραγματικότητας παραμένει εκεί ελπίζοντας.
Ελπίζοντας ότι μια μέρα αυτή η μαγική φούσκα θα προσγειωθεί στη γη και θα επιβιώσει.
Ελπίζοντας ότι το παραμύθι θα τελειώσει με happy end.
Πόσο περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Προτιμάμε να πονάμε για κάτι πλαστό, παρά να χαιρόμαστε με κάτι αληθινό…
