H κυκλοφορία του σκορτσέζικου ‘Killers of the Flower Moon‘ είναι γεγονός και όπως αναμενόταν, οι κινηματογράφοι σείστηκαν. Martin Scorsese, Robert De Niro και Leonardo DiCaprio σε κοινή παραγωγή. Το λες και εκκωφαντικό.
Ήμουν ανέκαθεν μεγάλος fan των τριών, με ιδιαίτερη αδυναμία στον τρόπο που ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης κινηματογραφεί τα έργα του. Κάποια από αυτά κρατούν θέση στο προσωπικό μου πάνθεον, με το Taxi Driver όπου πρωταγωνιστεί ο νεαρός τότε De Niro να είναι μία από τις πιο relatable ταινίες που έχω δει ποτέ. Δε χρειάζεται η δική μου άποψη για το μεγαλείο αυτού του σκηνοθέτη και θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο προσεκτικός γίνεται μιλώντας για την τελευταία του παραγωγή ‘Killers of the Flower Moon’, το οποίο δεν κάλυψε τις προσδοκίες ενός fanboy σαν εμένα.
Καταρχάς, με το ‘The Irishman’ και πλέον με το ‘Killers of the Flower Moon’, νιώθω ότι ο Martin Scorsese τα τελευταία χρόνια μοιράζει masterclasses και προσπαθεί να τερματίσει την κινηματογραφική του τέχνη, διαλέγοντας πάντα τα αγαπημένα του παιδιά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μου δίνει όμως την αίσθηση ότι εξυπηρετεί την προσωπική του ολοκλήρωση, κάτι που ενδεχομένως να μην πετύχαινε στο παρελθόν ελεώ παραγωγών και «πρέπει» του αμερικανικού σινεμά. Έχοντας εδραιωθεί στο χώρο πια, το εκμεταλλεύεται και βγάζει τα απωθημένα του. Αυτό έχει όμως ως αποτέλεσμα οι ταινίες του να μην προορίζονται για όλους. Ακόμα και οι αντικειμενικοί του υποστηρικτές δε μένουν άφωνοι με τις τελευταίες τους δουλειές.
Το ‘Killers of the Flower Moon’ μας μεταφέρει στην Οκλαχόμα των 20’s και η αμερικανίλα χτυπάει κοντέρ
Η ταινία πραγματεύεται έναν από τους αμέτρητους τρόπους εκμετάλλευσης των ινδιάνικων φυλών από τους στυγνούς την εποχή εκείνη Αμερικάνους. Και μάλιστα τη μεταγενέστερη από αυτή της Άγριας Δύσης εκμετάλλευση. Πλέον δεν κυκλοφορούν καουμπόηδες στους δρόμους. Οι δολοφόνοι φορούν κουστούμια, κάνουν charities στην κοινότητα και εκμεταλλευόμενοι τους ρατσιστικούς νόμους της εποχής, φθείρουν την ποιότητα ζωής της Ινδιανικής φυλής των Osage.
Με διευθυντή φωτογραφίας πίσω από την κάμερα τον Rodrigo Prieto (‘The Wolf of Wall Street’, ‘Silence’, ‘The Irishman’) και σκηνογράφο τον Jack Fisk, ο Scorsese καταφέρνει να τοποθετήσει με τέτοιο τρόπο τα μεγαθήρια De Niro και DiCaprio στην οθόνη, που τα σαγόνια πέφτουν αβίαστα. Τα λόγια είναι περιττά, αλλά οφείλω να εκθειάσω αυτό που είδα.
Επιτηδευμένα μη σταθεροποιημένα πλάνα με κάμερες που φιλμάρουν με το aesthetic της εποχής (μιμήθηκε την τεχνική Autochrome Lumière), ασπρόμαυρα καρέ (με dry plate photography) και σύγχρονα κινηματογραφικά μέσα, όλα σε μια εξαιρετική συνοχή. Η φωτογραφία της ταινίας σε συνάρτηση με τα κοστούμια εποχής είναι χωρίς υπερβολή σαγηνευτικά. Στη slow motion σκηνή με τον μαύρο χρυσό να λούζει τους Ινδιάνους χρησιμοποιήθηκε μια phantom κάμερα που τραβούσε στα 700 frames per second για να αποδώσει στο θεατή τη στιγμή ευφορίας που έζησαν οι χαρακτήρες. Οι ποικίλες τεχνικές χρωματισμού και η σκηνογραφία δένουν όμορφα και τις 3,5 σχεδόν ώρες.
Ο Leonardo DiCaprio πάει την καριέρα του στο next level
Οι πρωταγωνιστές, ως είθισται για ταινία του Martin Scorsese, είναι διαλεγμένοι από το πάνω ράφι. O 80χρονος Robert De Niro δίνει μια μεστή βαρύτητα στην ταινία από τα πρώτα κιόλας λεπτά, με έναν πολύ dark χαρακτήρα, τον William Hale, που κλείνει το ματάκι στους μαφιόζικους ρόλους με τους οποίους μεσουράνησε στα νιάτα του.
Από την άλλη, ο Leonardo DiCaprio πάει την καριέρα του στο next level. Συγκλονιστικό face acting με το πρόσωπό του να κάνει επί 3,5 ώρες μια συγκεκριμένη γκριμάτσα που τεκμηριώνει την ψυχοσύνθεση του Ernest Burkhart που υποδύεται. Το υποκριτικό του ταλέντο ίσως είναι και αυτό που κουβάλησε την ταινία, θεωρώντας οποιοδήποτε άλλο μη αρκετό για το βάρος και το ύφος αυτής. Δυναμική προσθήκη αποτελεί η Lily Gladstone στο γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο της Ινδιάνας συζύγου του Ernest, της Mollie Kyle, με μια ‘real shit’ ερμηνεία που απεικονίζει σαφώς τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονταν οι γυναίκες της φυλής Osage εκείνη την περίοδο.
Η ταινία είναι γιγάντια, αλλά…
Δεν το θέλω, αλλά πρέπει. Πρέπει να αναφερθούν τα κακώς κείμενα. Η ταινία είναι γιγάντια. Και ναι, respect στον Scorsese που το κρατάει αληθινό και δε μασάει από τις νόρμες του σύγχρονου κινηματογράφου. Αλλά από ένα σημείο και μετά, γίνεται ολοένα και λιγότερο εύπεπτη. Εάν ήταν μια ώρα μικρότερη σε διάρκεια, θα κάναμε μια τελείως διαφορετική συζήτηση.
Σαφώς, το σενάριο και το ύφος δεν εξυπηρετούν για μια μικρότερης διάρκειας ταινία, ωστόσο παρατηρείται φλυαρία ειδικά μετά τα μισά και η εξιλέωση έρχεται στο παρά 1′. Η ερμηνεία του DiCaprio είναι τόσο καλή, που ο θεατής αναζητά απεγνωσμένα μια σκληρή δικαιοσύνη απέναντι στο χαρακτήρα του, κάτι που αργεί φορτικά να έρθει. Τόσο που ο σουρεαλισμός λαμβάνει χώρα σε ένα film που καταπιάνεται με κάτι ρεαλιστικό. Αυτό είναι ένα στοιχείο που σε συνδυασμό με την τεράστια διάρκεια της ταινίας, την καθιστά ένα masterpiece κινηματογραφίας, πλην όμως μια ταινία που δε σκοπεύεις να ξαναδείς σύντομα.
Overall αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου θα σε συγκινήσουν τα τεχνικά κομμάτια της ταινίας και τα θρυλικά ονόματα που παίζουν σε αυτήν. Σίγουρα δεν είναι ένα έργο που απευθύνεται στον κλασικό fan του DiCaprio ή του De Niro. Όσο δυνατή ταινία και να είναι στο σινεματικό πλαίσιο, το σενάριο και η απόδοσή του δεν την αφήνουν να εκτοξευθεί. Ναι, πρέπει να τη δεις. Όχι, δε θα είναι το έπος του αιώνα.
Υ.Γ. Να πας τουαλέτα πριν την προβολή. Φιλική συμβουλή!
