ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Καλοκαίρι στο Τραμ | Οι στιγμές απόγνωσης που έχει βιώσει κάθε 20χρονος, πηγαίνοντας για μπάνιο!

Αν μένεις κι εσύ στα Νότια Προάστια, τότε σίγουρα έχεις βιώσει στιγμές απόγνωσης κι ατέρμονης απελπισίας όταν έπρεπε να πάρεις το Τραμ για να φτάσεις στην παραλία για μπανάκι. Όχι οτι αν το σπίτι σου είναι σε διαφορετική περιοχή της πρωτεύουσας, έχεις γλιτώσει από την εν λόγω κατάρα… Πάμε όμως, να πιάσουμε τα πράγματα από […]

Default avatar

Guest Author

15 Ιουλίου, 2017

Αν μένεις κι εσύ στα Νότια Προάστια, τότε σίγουρα έχεις βιώσει στιγμές απόγνωσης κι ατέρμονης απελπισίας όταν έπρεπε να πάρεις το Τραμ για να φτάσεις στην παραλία για μπανάκι. Όχι οτι αν το σπίτι σου είναι σε διαφορετική περιοχή της πρωτεύουσας, έχεις γλιτώσει από την εν λόγω κατάρα…

Πάμε όμως, να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Κι όταν λεω «αρχή», εννοώ από αυτήν την (καταραμένη) στιγμή που παίρνεις την απόφαση να φύγεις από το σπίτι σου και να πας να λιάσεις το κορμί σου στην πιο κοντινή (ή και μακρινή) παραλία της Αθήνας.

Τι κι αν είναι βρώμικα τα νερά, τι κι αν θα λιώσεις από τη ζέστη μέχρι να φτάσεις, δε σ’ ενδιαφέρει τίποτα αρκεί να χαρείς λίγο από «greek summer». Αλλάζεις λοιπόν, παίρνεις μια τσάντα, βάζεις μέσα μια πετσέτα κι ένα αντηλιακό και φεύγεις μεσ’ την καλή χαρά από το σπίτι.

Έλα όμως, που δεν έχεις υπολογίσει έναν σημαντικό παράγοντα που ονομάζεται Τραμ! Με το που μπαίνεις στον συρμό, αντιλαμβάνεσαι ότι θα περάσεις πολύ δύσκολα μέχρι την εξιλέωση της αποβίβασης.. Ωστόσο, συνεχίζεις ακάθεκτος/η τη διαδρομή σου κι ο τερματικός σταθμός/όνειρο, πλησιάζει ολοένα και περισσότερο.

Οι στάσεις μπορεί να διαδέχονται η μία την άλλη αλλά διάολε, είναι πολλές, πάρα πολλές! Η ζέστη μεγαλώνει και φυσικά τότε είναι η ώρα που αρχίζουν να βγαίνουν στην ατμόσφαιρα οι καταραμένες ευωδιές του ανθρώπινου σώματος. Ο ιδρώτας και η μυρωδιά (μπόχα για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους) που παράγεται από τις μασχάλες ή άλλα μέρη του σώματος, σχεδόν σε υπνοτίζουν και σε κάνουν να θες να λιποθυμήσεις.

Μαζί με τη ζέστη και την μυρωδιά του ιδρώτα όμως, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και το γεγονός ότι είσαι πιεσμένος από  παντού σαν σαρδέλα. Αν είσαι τυχερός/ή και βρεις καμία θέση, πάλι δεν τη γλιτώνεις, γιατί είτε θα πρέπει να σηκωθείς γρήγορα για να καθίσει κάποιος ηλικιωμένος ή κάποια εγκυμονούσα, είτε θα πέσουν όλοι από πάνω σου κοιτώντας σε με αυτό το βλέμμα του μίσους και έτσι θα αναγκαστείς και πάλι να σηκωθείς. Αν πάλι είσαι όρθιος/α, καλύτερα να μην συζητήσουμε την τύχη σου.

Περνάς τις στάσεις αργά και βασανιστικά, λες κι ο οδηγός έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να σας εξοντώσει όλους εκεί μέσα. Κι εκεί που νομίζεις ότι ο προορισμός σου είναι δίπλα, ξεπροβάλλεις το κεφάλι σου μέσα από τον κόσμο, κοιτάζεις έξω και βλέπεις ότι δεν είσαι, ούτε στη μέση της διαδρομής ακόμη. Ακούς κι εκείνη τη σπαστική φωνή από τα μεγάφωνα και οι …τάσεις αυτοκτονίας γίνονται ακόμη πιο έντονες.

Κάπου εκεί, ξεκινούν και οι ιδέες με την παρέα: «Ρε, λες να κατέβουμε πιο νωρίς; Δεν την παλεύω άλλο!». Το απατηλό όνειρο της μαγευτικής κι εξωτικής Βούλας, διαλύεται και συμβιβάζεσαι με κάτι πιο κοντινό, όπως για παράδειγμα το Καλαμάκι ή ο Άλιμος. Η Γλυφάδα παραείναι μακριά…

Έλα όμως, που ακόμη κι ο Άλιμος απέχει 5-6 στάσεις από εκεί που βρίσκεσαι… Συνεχίζεις να λιώνεις μέσα στο Τραμ και προφανώς, μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να φύγεις από το σπίτι σου, αφήνοντας πίσω τη δροσιά του air condition και την άπλα του καναπέ…

Το μόνο «καλό» στην όλη υπόθεση, είναι ότι μπορεί να πετύχεις κανά καλό γκομενάκι που εκ των πραγματών θα (παρα)έρθετε κοντά λόγω των συνθηκών…

Μετά από κάμποση ώρα, φτάνεις επιτέλους στην παραλία, πεθαμένος/η από τη διαδρομή κι έτοιμος/η να αφήσεις το σώμα σου στην αμμουδιά. Τουλάχιστον εκτιμάς κι ευχαριστιέσαι καλύτερα τη δροσιά της θάλασσας, ξεχνώντας ότι κολυμπάς δίπλα σε άπειρα, βρωμερά φύκια. Είναι τέτοιος ο εφιάλτης του τραμ, που αδιαφορείς ακόμη και για τους κάγκουρες που σε περιτριγυρίζουν… Σπουδαίο πράγμα αυτό!

Σε συμβουλεύω λοιπόν, αν επιχειρήσεις να χρησιμοποιήσεις το Τραμ για να πας σε κάποια Αθηναϊκή όαση, να εφοδιαστείς με υπομονή, ένα καλό αποσμητικό (χώρου) και φυσικά με πολύ λεπτά ρούχα κι ένα μεγάλο και παγωμένο μπουκάλι νερό. Για να λέμε όμως και την αλήθεια, ειδικά εμείς οι Νότιοι που αυτό το μαρτύριο το περνάμε από κάθε καλοκαίρι από τα μαθητικά μας χρόνια, το έχουμε συνηθίσει και για κάποιον αναξήγητο λόγο, έχουμε δεθεί μαζί του!

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET