Δεν σε εξοργίζει που η ζωή δεν είναι τόσο γαμάτη όσο το σινεμά;! Που όταν ανάβουν τα φώτα της αίθουσας, εσύ οφείλεις να επανέλθεις στην πραγματικότητα; Τώρα που άλλο ένα καλοκαίρι έφυγε κι επιστρέφουμε στο πρόγραμμα των υποχρεώσεων, έπιασα τον εαυτό μου να θυμάται αυτές τις μέρες, όταν ξεκινούσε το σχολείο.
Και φυσικά, την ξινίλα που θα ξανάβλεπα τους μίζερους καθηγητές μου. Ανθρώπους που αναλώθηκαν σε μια πλασματική αίσθηση επιτεύγματος, όταν μετά από χρόνια κούρασης και θυσιών, «κέρδισαν» την ασφάλεια της μονιμότητας. Μόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι εξασφάλισαν μια ζωή που δεν ήθελαν, εκθέτοντας και τα παιδιά στη δυστυχία τους, λες και αυτά ήταν η αιτία της. Ευτυχώς που υπάρχει και η 7η τέχνη, να θυμίζει ότι υπάρχουν και κάποιοι που ειλικρινά νοιάζονται!
Με αυτή την αφορμή, σκέφτηκα τους πρώτους κινηματογραφικούς καθηγητές που μου ήρθαν στο μυαλό, οι οποίοι με συγκίνησαν, με ενέπνευσαν ή έστω με έκαναν να γελάσω (και η διασκέδαση μετράει για μένα, δεν χρειάζεται να μιλάμε μόνο για τον Δαλάι Λάμα)! Κάποιους τους λατρέψαμε και μόνο για χαβαλέ, ενώ άλλοι μας άγγιξαν βαθιά και μας χάρισαν μαθήματα ζωής που θα θυμόμαστε με ευλάβεια. Αν γνώρισες κάποιον που έστω και λίγο στον θυμίζουν, να υμνείς την κωλοφαρδία σου!
Ο Τζον Κίτινγκ του “Dead Poets Society” (Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, 1989)
Σε μια συντηρητική αριστοκρατική Ακαδημία, όπου οι μαθητές παπαγαλίζουν στείρες γνώσεις με μόνο στόχο το «άριστα», ένας παθιασμένος δασκαλάκος ανατρέπει κάθε τετριμμένες διδασκαλίες και προκαλεί τους φύτουκλες να σκέφτονται μόνοι τους, να έχουν άποψη και κυρίως, να νιώθουν. Αλλά ο λόγος που αυτή η κλασική μελούρα λατρεύεται ακόμα, δεν είναι τόσο το νόημα της – που έτσι κι αλλιώς αγνοείται από το εκπαιδευτικό σύστημα – όσο ο αθάνατος Ρόμπιν Γουίλιαμς, που έδωσε κάτι από τη βασανισμένη του ψυχή, σε έναν τυπάκο που θα θέλαμε στο δικό μας σχολείο…
Ο Ντιούι Φιν από το “School Of Rock” (Ένα Σχολείο Πολύ Ροκ, 2003)
Αποτυχημένος μουσικός βρίσκεται από σπόντα να διδάσκει σε σχολείο, δίνοντας έτσι στον Τζακ Μπλακ τον ρόλο της ζωής του! Αντί να αναλώνεται στις βαρετές πάρλες των μαθηματικών, ο Ντιούι προτιμά να μυήσει τα νιάνιαρα στον κόσμο της αληθινής ροκ! Όπου φυσικά, παίρνουν πολύ πολυτιμότερα μαθήματα, ενώ ταυτόχρονα εκτονώνουν τη νεανική ενέργεια τους, αντί να την πνίξουν στους τοίχους της τάξης… Τώρα, αν εσύ προτιμάς την κιμωλία αντί για την πένα, σόρι αλλά… you suck at life!
Η Έριν Γκρούγουελ από το “Freedom Writers” (2007)
O ορισμός του “faith in humanity restored”, αφού πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο! Ανέλαβε μια εθνολογικά ποικίλη ομάδα μαθητών σε ένα σχολείο των ΗΠΑ – όπου ρατσισμός και βία είναι καθημερινή ρουτίνα – δίνοντας στα παιδιά αυτό που δεν προσέφερε κανένας: κατανόηση. Κι εκτός αν είσαι άψυχο κτήνος, αποκλείεται να μην ανατριχιάσεις από συγκίνηση με αυτή την (100% αληθινή) ιστορία, γιατί θα ξανανιώσεις μαθητής, θα διδαχθείς όσα δεν μας μάθανε ποτέ και θα ευχόσουν να υπήρχε μία Έριν στο δικό σου λύκειο… To ’07 ήταν πραγματικά η χρονιά της Χίλαρι Σουάνκ, αφού (παρέα με τον ίδιο σκηνοθέτη) έκανε και το“P.S. I Love You”, χορεύοντας τα ταμεία στο ταψί!
Ο Ράινερ Βένγκερ από το “Die Welle” (Το Κύμα, 2008)
«Πιστεύετε ότι άλλη μία δικτατορία δεν θα ήταν εφικτή στη Γερμανία…;;», ρωτάει με υπονοούμενο ο καθηγητής. Θέλοντας να ξεστραβώσει τα παιδιά του για το τι σημαίνει χούντα, ξεκινά ένα πείραμα το οποίο ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, όταν γεννά μια φανατισμένη κοινωνική ομάδα. Μια από τις top στιγμές του γερμανικού κιν/φου, που καθρέφτίζει το σήμερα – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικά στον πλανήτη – θυμίζοντας πόσο εύκολα τρυπώνει μέσα σου το μικρόβιο του φασισμού, προκαλώντας μόνο τον όλεθρο…
O Τζον Κιμπλ από το “Kindergarten Cop” (Ο Μπάτσος του Θηριοτροφείου , 1990)
https://www.youtube.com/watch?v=9rBNcRymNgQ
Σκληροτράχηλος ντετέκτιβ πάει undercover για να λύσει μια υπόθεση, αλλά πρέπει να γίνει δάσκαλος νηπιαγωγείου, ανακαλύπτοντας ότι και τα πιο άγρια καθάρματα, δεν κλάνουν μία μπροστά στα πιτσιρίκια! Η πιο αξιαγάπητη κωμωδία του Άρνι οφείλει να είναι σ’ αυτό το list, με τον αυστριακό γίγαντα να βρίσκει το… δάσκαλο του από τα βυζανιάρικα, σε ένα όνειρο ζωής για κάθε παιδάκι! Τουλάχιστον για μένα, που η κυρία μου στο νηπιαγωγείο ήταν να τη βάλεις όρθια σ’ ένα χωράφι, να μην πλησιάζουν τα κοράκια…
…και ο Σέβερους Σνέιπ, από όλα τα “Harry Potter”
Νομίζω τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, μιας και οκτώ ταινίες σε δέκα χρόνια, μιλάνε από μόνες τους… Επίσης, αγαπάμε Άλαν Ρίκμαν διάολε!
