Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Σεμπάστιαν Φίτσεκ! Ένα ψυχεδελικό λούνα παρκ με αρκετές διαταραχές, αίμα και σπλάτερ.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή: Σε μια εποχή που όλοι καταναλώνουν true crime και θρίλερ σαν να πίνουν νερό, πάντα ψάχνουμε κάτι να ανατρέψει το κλασικό μοτίβο που έχουν αυτά τα βιβλία. Η λύση είναι τα ψυχολογικά θρίλερ και ο βασιλιάς τους, ο Φίτσεκ (δεν το διαπραγματεύομαι, αλλά it’s ok αν διαφωνείς).
Με τον Φίτσεκ ποτέ δεν ξέρεις ποιο μέσο μεταφοράς θα είναι εν τέλει το πιο θανατηφόρο (μέχρι στιγμής έχει γράψει για πλοία και αεροπλάνα) ή ποια διαταραχή θα σε ταράξει τόσο πολύ, που το στόμα σου θα χρειαστεί τρεις εργάσιμες να κλείσει από τα plot twists.
Ένα συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει έχοντας διαβάσει όλα του τα βιβλία, είναι ότι αν το ένα σε τυραννήσει ψυχολογικά, το άλλο θα σε αηδιάσει μέχρι θανάτου με τις γραφικές περιγραφές. Μερικά, θα κάνουν ΚΑΙ τα δυο.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Ο Φίτσεκ έχει ένα χάρισμα με το οποίο μπορεί να περιγράψει το πιο αηδιαστικό πράγμα, με τον πιο χαλαρό τρόπο. Φυτεύει το άγχος και την ταχυπαλμία μέσα σε προτάσεις που δε θα είχαν κανέναν λόγο να είναι έτσι, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες του να είναι από τη φύση τους… ντελούλου.
Πλάθει ένα καστ χαρακτήρων που φαινομενικά δεν συνδέονται με κανέναν τρόπο, αλλά guess what: στα άστρα τους είναι γραμμένη η μοίρα… και ο θάνατος από την πένα του Φίτσεκ. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπική ιστορία που κάπως «μαγικά» αφορά την πλοκή κι αν τις βάλεις όλες στο μπλέντερ, μαζί με ένα background (όπως πχ ένα κρουαζιερόπλοιο στη μέση του Ατλαντικού) μπορεί και να κρατάς στα χέρια σου το νέο μυθιστόρημα του Γερμανού συγγραφέα.
Μιας που πιάσαμε τα πλοία στη μέση του Ατλαντικού όμως, ας μιλήσουμε για το «Επιβάτης 23». Γραμμένο το 2014, το βιβλίο αποτελεί ένα απά τα πιο πετυχημένα μυθιστορήματά του με πάνω από 14 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Thank god🙏🏻 που οι Εκδόσεις Διόπτρα μας το μετέφρασαν τον περασμένο Οκτώβρη!
Το στόρυ
Κάθε χρόνο, περίπου είκοσι άνθρωποι εξαφανίζονται από κρουαζιερόπλοια στην ανοιχτή θάλασσα.
Ποτέ δεν έχει επανεμφανιστεί κάποιος απ’ αυτούς.
Μέχρι τώρα…
Ο Μάρτιν Σβαρτς, μυστικός πράκτορας της αστυνομίας, έχασε πριν από πέντε χρόνια τη σύζυγο και τον γιο του, οι οποίοι ταξίδευαν με το κρουαζιερόπλοιο «Sultan of the Seas», και κανένας δεν ήταν σε θέση να του πει τι ακριβώς συνέβη.
Έκτοτε ο Μάρτιν είναι ένα ράκος και προσπαθεί να ξεχάσει τον πόνο του συμμετέχοντας σε θανάσιμα επικίνδυνες μυστικές αποστολές της αστυνομίας. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιχείρησης δέχεται ένα τηλεφώνημα από μια παράξενη ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία δηλώνει συγγραφέας θρίλερ. Του λέει ότι πρέπει να επιβιβαστεί οπωσδήποτε στο «Sultan», καθώς υπάρχουν αποδείξεις σχετικά με το τι συνέβη στους δικούς του.
Ο Μάρτιν δεν σκόπευε να πατήσει ποτέ ξανά το πόδι του σε πλοίο, αλλά τελικά το κάνει. Έτσι, μαθαίνει ότι ένα κορίτσι που είχε εξαφανιστεί από το κρουαζιερόπλοιο πριν από μερικές εβδομάδες επανεμφανίστηκε – και στην αγκαλιά της κρατούσε το αρκουδάκι του γιου του…
Mini Review
Θα μιλήσω ειλικρινά: δεν ξεπέρασε το αγαπημένο μου από τα βιβλία του (που είναι η «Θέση 7Α»). Αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι δεν είναι καλό. Στο συγκεκριμένο βιβλίο θεωρώ ότι έδωσε παραπάνω βάση στους χαρακτήρες – είχε περισσότερους απ’ ό,τι συνηθίζει – παρά στην πλοκή. Don’t get me wrong, τα plot twists ήταν πολλά, απανωτά και σοκαριστικά. Παρόλα αυτά, μου φάνηκε πως κάτι του έλειπε.
Οι σελίδες πάντως, μύριζαν αλμύρα και σε κάθε σκηνή μπορούσες να ακούσεις το βόμβο των μηχανών του κρουαζιερόπλοιου, πράγμα που με έκανε να νιώσω ότι ήμουν και εγώ επιβάτης σε αυτό το θανάσιμο πλοίο.
Είχα καιρό να διαβάσω ένα μυθιστόρημα – και ειδικά αστυνομικό – που να περιέχει πολύπλευρους χαρακτήρες με ρεαλιστικές σκέψεις. Από μια μητέρα που έχει παράξενη σχέση με την κόρη της, μέχρι και τον ψυχρό και δαιμόνιο πλοιοκτήτη. Επίσης, κάτι που βρήκα και μου άρεσε αρκετά ήταν τα συναισθήματα που αντιπροσώπευε ο κάθε χαρακτήρας, με το ανάλογο μήνυμα που ήθελε να περάσει ο συγγραφέας. Για παράδειγμα, έχουμε τον πρωταγωνιστή, ο οποίος έχοντας χάσει γιο και γυναίκα, είναι η προσωποποίηση της απόγνωσης και η ανάγκη του να ανακαλύψει την αλήθεια διαφαίνεται σε όλο το βιβλίο.
Τώρα σε ό,τι αφορά τα μηνύματα που θέλει να περάσει (γιατί δεν είναι μόνο πλοκή και ανατροπές!), μιλάει έντονα για τη σχέση μητέρας-παιδιού, την παιδική και εφηβική κακοποίηση και αποπλάνηση, αλλά και το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να κρύψει τον πραγματικό του εαυτό.
Ο Φίτσεκ σε κάνει να λυπηθείς ανθρώπους που αποδεικνύονται τέρατα, με απώτερο σκοπό να αποδείξει ότι ο καθένας από εμάς, προκειμένου να σωθεί, δύναται να γίνει ένας αναξιόπιστος αφηγητής της δικής του ιστορίας. Σε κάθε ιστορία όμως, όπως και σε κάθε νόμισμα, υπάρχουν πάντα δύο πλευρές και συνήθως, εμείς είμαστε που επιλέγουμε ποιος θα είναι ο «κακός» στη δική μας.
Ένα 4/5 ⭐️ λοιπόν από εμένα. Και ΦΥΣΙΚΑ στο προτείνω. Πάντα προτείνω και θα προτείνω Φίτσεκ.
