Και ναι, μετά από 4, 5, 6, 7 (όσα είναι τέλος πάντων) χρόνια, μετά από αμέτρητες διαλέξεις και διάβασμα, μετά από τόσες εξεταστικές, έρχεται η στιγμή που περνάς αυτό το ένα μάθημα που έχει απομείνει και τελειώνεις. Οριστικά! Μοιάζει σαν ψέμα, αλλά πλέον βρίσκεσαι μια τελετή αποφοίτησης μακριά από το πολυπόθητο πτυχίο και την ελευθερία σου από το πανεπιστήμιο. Θα σου πάρει λίγο καιρό μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, αλλά δεν ανήκεις πλέον στη φοιτητική κοινότητα.
Σοκ. Τώρα δηλαδή τι θα λέω ότι είμαι;
Βρίσκομαι ακριβώς σ’ αυτή τη φάση που μου μένει ένα μάθημα – το οποίο θα περάσω, τι στο καλό; – και η σκέψη «όντως τώρα, τελειώνουν όλα;» αρνείται να βγει από το μυαλό μου. Το ίδιο και η ιδέα «Λες να το αφήσω για το επόμενο εξάμηνο;», ώστε να παραμείνω φοιτήτρια για λίγο καιρό ακόμα.
Φαντάζομαι πως όλοι όσοι είμαστε ένα βήμα πριν το πτυχίο, πάνω-κάτω έτσι νιώθουμε. Από τη μία ανυπομονούμε να κλείσει επιτέλους αυτός ο κύκλος και από την άλλη θα θέλαμε να κρατήσει λίγο παραπάνω (χωρίς τις εξεταστικές κατά προτίμηση). Το τέλος μιας εποχής είναι εδώ και τα συναισθήματα που βιώνουμε είναι πολλά κι ανάμεικτα και πιο συγκεκριμένα:
#1 Αναισθησία να το πω; Απάθεια; Ή απλά αδιαφορία;
Θα σε πάω λίγα χρόνια πίσω, στο πρώτο έτος, όταν ξεκινούσαν όλα… Τότε που κύριο μέλημά σου ήταν να γνωρίσεις όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, να κάνεις νέους φίλους και να ξυπνήσεις νωρίς το πρωί για να προλάβεις να ετοιμαστείς και να είσαι στην ώρα σου στη σχολή. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό το έξτρα μισάωρο καλύτερα να ήταν ύπνος! Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πλέον δε σε νοιάζει τίποτα απ’ όλα αυτά. Φτάνοντας στο τέλος το λιγότερο που σε απασχολεί είναι η εμφάνισή σου, οι φιλίες και οι καφέδες. Περασμένα μαθήματα και ύπνος, all that matters!
#2 Πα-νι-κός
Κι εκεί που απολαμβάνεις τις τελευταίες σου στιγμές σαν φοιτητής και το μόνο που σ’ ενδιαφέρει είναι πώς θα γιορτάσεις την αποφοίτησή σου, ένα «και τώρα τι κάνουμε;» αρχίζει να σε πνίγει. Κάποτε είχες ένα πλάνο για το μέλλον, και αυτό το μέλλον είναι τώρα. Μόνο που εσύ δεν έχεις ιδέα για το πώς να προχωρήσεις από εδώ και πέρα. Η συνειδητοποίηση είναι σκληρή και ο πανικός σου χτυπάει την πόρτα!
#3 Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!
Καταλαβαίνεις ότι το τέλος έρχεται, όταν και οι στόχοι σου αλλάζουν. Από εκεί που έψαχνες δουλειές άσχετες με το αντικείμενο που σπουδάζεις, τώρα το μυαλό σου – και το google search σου- είναι γεμάτο με θέσεις πάνω σε αυτό. Δε θα σου πάρει πολύ μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι η αγορά εργασίας δε σε περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Εκεί τη θέλουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία μας. Καλύτερα να είσαι ένα βήμα πιο κοντά με την dream job σου παρά να κάνεις κάτι που δε θέλεις. Θα το ονομάσουμε αυτό adulting!
#4 (Λανθασμένη) αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές μας
Η αυτοπεποίθηση είναι καλή όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, διαφορετικά κάνει τα πράγματα 10 φορές χειρότερα με την πρώτη δυσκολία. «Αφού τα ξέρω όλα και τελείωσα τη σχολή, για ποιο λόγο δε βρίσκω δουλειά;», αναρωτιέσαι. Η αλήθεια είναι πως με τα χρόνια μάθαμε να περνάμε τα μαθήματα χωρίς να διαβάζουμε με τις ώρες ή έστω σωστά. Καταφέραμε να τελειοποιήσουμε την τέχνη «Έχω γενικά την αίσθηση» που λέει και η Βλαχάκη. Το «εγώ» μας είναι στα ύψη, αλλά προσωρινά, αφού πολύ σύντομα ο μεγάλος κακός κόσμος θα το συντρίψει ξανά.
#5 Ένα κενό
«Ένα κενό που μεγαλώνει, ένα κενό που με σκοτώνει», όπως λέει και ο Μαζωνάκης. Όσο και να μας έβγαλε την πίστη η κάθε εξεταστική και το καθημερινό απαίσιο ξύπνημα στις 8, φαίνεται ότι το «αντίο» σε όλα αυτά είναι δύσκολο. Δεν το λέω με την έννοια ότι είναι ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένο, που είναι, αλλά γιατί ακολουθεί το ερώτημα «Και τώρα τι;». Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε; Ο τίτλος φοιτητής/φοιτήτρια μας έδινε μια αίσθηση ασφάλειας, μας καθησύχαζε κάπως που δεν είχαμε βάλει τη ζωή μας σε τάξη. Πλέον χάνουμε αυτό το καμουφλάζ και καλούμαστε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Στ’ αλήθεια αυτή τη φορά.
Στο ‘πα. Τα συναισθήματα είναι πραγματικά ανάμεικτα. Δες το πανεπιστήμιο σαν ένα roller coaster που έχει τα ups και τα downs του, αλλά στο τέλος σε αφήνει με ένα χαρούμενο και ενθουσιώδες συναίσθημα. Well, έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον!
