Νοσταλγία.
Ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις. Το περίεργο με αυτή μάλιστα, είναι πως συμβαίνει σε μία ανάμνηση χαρούμενη, την οποία σκέφτεσαι και αναπολείς με έναν πολύ μελαγχολικό τρόπο. Συναίσθημα που κατά κύριο λόγο μας βγαίνει εντελώς αβίαστα σε πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις. Τα ερεθίσματα που μπορούν να μας κάνουν να νοσταλγήσουμε είναι άπειρα και συχνά σκάνε από εκεί που δεν το περιμένεις.
Ο κινηματογράφος είναι ένα μέρος που μπορούν να συμβούν όλα τα παραπάνω.
Ειδικότερα δε, όταν βλέπεις κάποια ταινία που σημάδεψε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής σου και η οποία πλέον σου φαντάζει πολύ μακρινή. Ακριβώς έτσι ένιωσα όταν είδα πρόσφατα τo πολυαναμενόμενο σίκουελ του Zombieland, «Double Tap». Μια παραγωγή που σίγουρα δεν προορίζεται για Όσκαρ, ούτε θα αποθεωθεί όπως της αξίζει, όμως εγώ νιώθω το χρέος να πω δύο κουβέντες για το τι μου άφησε η δεύτερη περιπέτεια των πιο κουλ post-apocalyptic ηρώων.
Αρχικά, θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πόσο γουστάρω να γράφω για τέτοιες ταινίες. Το απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο, γιατί αποτελούν πρότζεκτ-γροθιά στο στομάχι των απανταχού ποιοτικάκηδων, που με την πρώτη ευκαιρία θα την κράξουν, γιατί όπως λένε δεν ταιριάζουν στην αισθητική τους μη χέσω, χρησιμοποιώντας επίσης ένα πολύ εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο για να σας ξεγελάσουν πιο εύκολα. Μην τσιμπάτε και τους δίνετε την ευχαρίστηση. Ευτυχώς, έχουν μείνει γωνίτσες σαν τη δική μας, να μιλάμε για αυτές τις ένοχες καψούρες μας.
Το «Zombieland: Double Tap» είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ στους οπαδούς του franschise, οι οποίοι με την επιμονή τους κατάφεραν τους παραγωγούς να κάνουν και μία δεύτερη ταινία, κι ας τους πήρε γύρω στα 10 χρόνια (το καλό πράγμα αργεί να γίνει). Στο «ευχαριστώ» τους αυτό προσπαθούν μέσα σε ένα σχεδόν δίωρο να χωρέσουν νοσταλγία, επικά zombie kills, απεικόνιση σκηνών gore πάντα με δόσεις ποιοτικού χιούμορ και τα καταφέρνουν πολύ καλά από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η υπόθεση παραμένει κλασσική, με την αγαπημένη μας τετράδα να έχει τακτοποιηθεί στον Λευκό Οίκο, αλλά τα νερά διαταράσσονται λόγω της επαναστατικής φύσης της Little Rock. Colombus, Witchita και Tallahassee πρέπει να δράσουν γρήγορα και παράλληλα να αντιμετωπίσουν τα εσωτερικά προβλήματα που δημιουργούνται στα ενδότερα της παράξενης «οικογένειας» που έχουν δημιουργήσει, καθώς και οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει. Ο σκηνοθέτης Ruben Fleischer (που είναι υπεύθυνος και για το Venom) γνωρίζει καλά πόσο μας έλειπε κάτι τέτοιο, δηλαδή χιουμοράκι σε συνδυασμό με τρία φορτηγά ξύλο σε μερικούς κακομοίρηδες απέθαντους, έτσι λοιπόν μας το ‘δωσε στο πιάτο και χωρίς να μας κουράζει.
Συνήθως οι ταινίες με ζόμπια δεν έχουν σίκουελ, οπότε είναι λίγο δύσκολο να βάλεις καινούρια στοιχεία σε μία τέτοια προσπάθεια. Οι παραγωγοί δεν επαναπαύτηκαν σε αυτά που ήδη είχαν, κάνοντας μία προσπάθεια να εντάξουν καινούρια πράγματα στο δεύτερο μέρος.
Αρχικά, μας παρουσιάζουν κάποια νέα είδη ζόμπι, τα οποία έχουν εξελιχθεί μέσα στα χρόνια και είναι άκρως επικίνδυνα, αλλά και καινούριους επιζήσαντες του σπάνιου πια ανθρώπινου είδους, ενώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τους νέους ενδιαφέροντες χαρακτήρες που πλαισιώνουν το αρχικό cast. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ικανοποιημένος έμεινα με το σενάριο. Νομίζω πως έγινε τρομερή δουλειά με τη χρήση απίστευτα έξυπνων διαλόγων και ένα χιούμορ πολύ καλά προσαρμοσμένο στη νέα εποχή.
Ο συνδυασμός κωμικών στοιχείων με τον τρόμο στο «Zombieland» γίνεται με έναν πολύ ωραίο και προσεγμένο τρόπο. Σε περίπτωση που είστε λάτρεις των συγκεκριμένων ταινιών, θα απολαύσετε ένα ανελέητο zombie killing spree συνδυασμένο με απίστευτες ατάκες από την πρωταγωνιστική τετράδα.
Για να πετύχει όμως ένα τέτοιο πρότζεκτ και μάλιστα με τόσο μεγάλη χρονική απόσταση ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία, είναι υπεραπαραίτητη η ύπαρξη μία πολύ δυνατής χημείας ανάμεσα στα μέλη του cast. Από την αρχή της μέχρι το τέλος, το «Zombieland» είναι μία ταινία που τη διαμορφώνουν οι ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων, με τον καθένα να δίνει κάτι διαφορετικό. Μας έλειψαν οι 73 κανόνες επιβίωσης του Colombus, η ωριμότητα της Witchita, η εφηβική αθωότητα της Little Rock και το ανελέητο badass atttude του Tallahassee.
Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν αυτό, αλλά οι Γούντι Χάρελσον, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Έμμα Στόουν και Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν δείχνουν να ξέρουν τέλεια ο ένας το άλλον και να συνεργάζονται άψογα.
Το παραδέχονται και οι ίδιοι οι ηθοποιοί άλλωστε, πως οι σχέσεις τους δεν έσπασαν ποτέ από την πρώτη τους συνάντηση, ενώ κάθε μέρα στο πλατό ήταν μια ευχάριστη και χαβαλεδιάρικη μέρα. Όπως δήλωσε η Έμμα Στόουν:
Διατηρήσαμε επαφή, οπότε δεν μοιάζει με επανένωση. Είναι σαν να βρισκόμαστε με φίλους και να κάνουμε πλάκα. Ήταν πολύ ευχάριστο που βρεθήκαμε ξανά.
Ακόμη, οι προσθήκες των Ροζάριο Ντόσον και Ζόι Ντόιτς ανανεώνουν με ωραίο τρόπο τις αλληλεπιδράσεις των ηρώων.
Τέλος, θέλω να κλείσω με τον κύριο λόγο που λάτρεψα το σίκουελ.
Αυτό που ξεχώρισα, είναι πως οι συντελεστές της ταινίας ισορρόπησαν τέλεια τα στοιχεία των δύο πρότζεκτ. Νομίζω το κατάφεραν στο έπακρο και σε όλες τις εκφάνσεις. Από τις trademark ατάκες, τη δράση, τις επιτυχημένες αναφορές στο πρώτο «Zombieland» και την ιδιαιτερότητα στις σχέσεις των πρωταγωνιστών. Ήταν ευχάριστο ότι πήγανε σωστά στην γνωστή τους πεπατημένη, βάζοντας βέβαια και μερικά καινούρια συστατικά.
Όλο αυτό κατάφερε να με κάνει να νοσταλγήσω το 2009. Έγινε χωρίς να το θέλω. Σκέφτηκα πώς ήμουν όταν είδα την πρώτη ταινία, πώς ένιωσα τότε και πώς έβλεπα γενικότερα το σινεμά σε εκείνη την ηλικία. Οι ηθοποιοί κατάφεραν με το παίξιμό τους και τις διαχρονικές ατάκες της ταινίας, να με κάνουν να σκεφτώ τον εαυτό μου το 2009, μέσα σε μία σκοτεινή αίθουσα, με μία σακουλάρα ποπ κορν και με μαλλί αφάνα να κοιτάω αποσβολωμένος τον Γούντι Χάρελσον να λέει με στόμφο «Nut up or shut up».
Αυτή ήταν η δική μου οπτική για το «Zombieland: Double Tap». Ξέρω ότι πολύ μπορεί να διάβασαν το άρθρο και να μη συγκινήθηκαν στο ελάχιστο από την ταινία, όπως επίσης να μην μπορούν να καταλάβουν την πρεμούρα μου γι’ αυτήν. Δεν πειράζει, σας συγχωρώ, αλλά σας καλώ να της δώσετε μία ευκαιρία. Επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στις 7 Νοεμβρίου λοιπόν. 
