Ξεκίνησες αυτή τη σχέση με ενθουσιασμό, χαμόγελο, καρδιοχτύπια. Νόμιζες ότι βρήκες την απόλυτη ευτυχία στο πρόσωπο του ανθρώπου που σε έκανε να νιώθεις τόσο ζωνταν@. Είχες ακόμα αθωότητα στο βλέμμα σου. Είχες μόνο αγάπη να δώσεις και την έδινες απλόχερα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Νόμιζες ότι βρήκες το για πάντα σου. Όμως…
Σήμερα βρίσκεσαι στο άλλο άκρο.
Σήμερα στη ζωή σου έχουν έρθει τα πάνω – κάτω. Ο ενθουσιασμός έχει αντικατασταθεί από την απογοήτευση, το χαμόγελο από δάκρυα και η καρδιά σου έχει σπάσει σε κομμάτια. Όλα εξαιτίας του ίδιου ανθρώπου που πια δεν είναι εκεί για εσένα, που ίσως να μην ήταν και ποτέ εκεί. Περνάς τις νύχτες σου κλαίγοντας κι αναρωτιέσαι τι λάθος έκανες για να φτάσεις ως εδώ…
Όταν αγαπάς τόσο πολύ έναν άνθρωπο που είναι ακατάλληλος για σένα, ο κόσμος σου γκρεμίζεται και εσύ επιμένεις να ζεις στα συντρίμμια. Γιατί αρνείσαι να πιστέψεις πως γκρεμίστηκε έτσι απλά κάτι που νόμιζες ότι θα διαρκέσει για πάντα και γιατί μέσα σου ελπίζεις ότι θα ξαναχτιστεί. Εκείν@ όμως ήθελε πάντα να σε βλέπει στα συντρίμμια, για να νιώθει @ ίδι@ καλύτερα, γιατί αλλιώς δε θα σε έφτανε.
Το ξέρεις ότι δε σου αξίζει, αλλά τ@ θέλεις ακόμα και αυτό είναι που σε τσακίζει. «Πώς το δέχομαι αυτό;», αναρωτιέσαι συνεχώς. Η λύπη που νιώθεις είναι βαθιά και μόνιμη. Την αισθάνεσαι στο στομάχι σου που σφίγγεται, το βάρος που έχεις στο στήθος σου και στον κρύο ιδρώτα στα χέρια σου. Η καρδιά σου κυριολεκτικά σπαράζει και η σκέψη του ανθρώπου αυτού σε στοιχειώνει και θα σε στοιχειώνει ίσως για όλη σου τη ζωή. Γιατί αυτός ο άνθρωπος ήθελες να είναι ο ένας. Γιατί αυτό το απαίσιο συναίσθημα που νιώθεις τώρα δεν μπορείς να το ελέγξεις και μέρα με τη μέρα χάνεις όλο και περισσότερο τον εαυτό σου.
Είναι το είδος του heartbreak που θα σκέφτεσαι για χρόνια.
Θα σκέφτεσαι χρόνια έναν άνθρωπο που δεν ήταν ποτέ γραφτό να κρατήσει την καρδιά και την ευτυχία σου για τόσο καιρό. Έναν άνθρωπο που δεν εκτίμησε ποτέ την αγάπη σου, που πήρε την καλοσύνη σου και την αφοσίωσή σου ως δεδομένα. Αλλά έτσι πάει συνήθως. Το χειρότερο heartbreak σου το βιώνεις για τον άνθρωπο που του έδωσες τα πάντα, περισσότερα από αυτά που άξιζε, ενώ εκείνος το απόλυτο τίποτα.
Αυτός ο άνθρωπος ποτέ του δεν μπόρεσε να σε αγαπήσει. Όχι επειδή δεν το άξιζες, αλλά επειδή δεν είχε την ικανότητα να το κάνει. Δεν ξέρει τι είναι αγάπη. Ανιδιοτέλεια. Δεν μπορεί να δει όλα όσα είσαι και δίνεις. Ίσως απλά να αναζητούσε την προσοχή και τη φροντίδα που εσύ τόσο απλόχερα έδινες, γιατί ήξερε ότι θα συνεχίσεις να τη δίνεις ανεξάρτητα από το τι θα γίνει.
Κράτα όμως το εξής: Μπορεί να νιώθεις συντετριμμέν@, όχι όμως επειδή έχασες το συγκεκριμένο άτομο. Στην τελική, τι έχασες; Το bare minimum;
Δε θρηνείς εκείν@, θρηνείς τον αθώο σου εαυτό. Θρηνείς αυτό που θα μπορούσατε να είστε εάν και εκείνος ήταν τόσο ειλικρινής και ανιδιοτελής όσο ήσουν και εσύ μαζί τ@. Θρηνείς τον αθώο σου εαυτό, αυτόν που ξόδεψε όλα του τα συναισθήματα σ’ έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε. Τον εαυτό που για χάρη του έρωτα έγινε ένα αγρίμι, ανίκανο πια να εμπιστευτεί ξανά. Τον εαυτό που θα τα παράταγε όλα εάν μπορούσε να ζήσει αυτό που τόσο ήθελε στην αρχή με εκείνον τον άνθρωπο, τον ακατάλληλο.
Θρηνείς εσένα.
Και εσύ μόνο μπορείς να σε ξαναδημιουργήσεις. Μόνο εσύ μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου την ανιδιοτελή αγάπη που αξίζει. Έως ότου βρεθεί κάποιος που να μιλάτε την ίδια γλώσσα, μέχρι τότε όμως εσύ αυτή τη φορά θα είσαι ακόμα πιο δυνατ@!
