Δεν είναι εύκολο να μπορείς να δεις πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Ειδικά σε μία σκληρή και πρωτόγνωρη κατάσταση όπως η καραντίνα. Ωστόσο, ακόμα κι αυτή είχε τα καλά της, τα οποία θα ήταν αστοχία να τα παραβλέψουμε. Όλο αυτό που περάσαμε τον τελευταίο ενάμιση μήνα σχεδόν και που θα συνεχίσει να είναι εκεί, στην καθημερινότητά μας, χωρίς να ξέρουμε για πόσο ακόμα, ίσως ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να μάθουμε να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας, να συγχωρούμε, αλλά και να δίνουμε σημασία μονάχα σε ό,τι και όποιους αξίζουν. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως όλα στη ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο.
Έτσι λοιπόν, πέρα από την υπομονή μας, αυτές τις μέρες δoκιμάστηκαν και οι σχέσεις.
Λένε ότι η καραντίνα αποτέλεσε ένα τεστ για τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι επιφανειακές, αυτές χωρίς γερά θεμέλια, γκρεμίστηκαν. Οι ουσιαστικές και βαθιές σχέσεις όμως, έγιναν ακόμα πιο δυνατές.
Όλο αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία να δοθεί μεγαλύτερη σημασία στις βαρύγδουπες λέξεις, όπως είναι το «σ’ αγαπώ» και το «συγγνώμη». Όταν βλέπουμε τον άλλον κάθε μέρα, τον συνηθίζουμε, τον θεωρούμε δεδομένο και δε μας λείπει ο ίδιος αλλά η παρουσία του. Τώρα πια καταλάβαμε για τα καλά ποιοι είναι σημαντικοί για εμάς και για ποιους μετράμε αντίστροφα το χρόνο, για να έρθει η στιγμή να τους αγκαλιάσουμε ξανά.
https://www.instagram.com/p/B995JRTJDVW/
Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο στη ζωή και πλέον το εμπεδώσαμε για τα καλά.
Ούτε η οικογένεια, η δουλειά, οι φίλοι μας, ο έρωτας, αλλά κυρίως η υγεία μας, δεν μπαίνουν σ’ αυτήν την κατηγορία! Χάρη σε αυτή τη συνειδητοποίηση όμως, καταφέραμε να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε από πού ξεκινήσαμε και πώς ήμασταν τότε. Πιο μικροί, πιο ξέγνοιαστοι, διαβάζοντας τα αγαπημένα μας βιβλία, βλέποντας ταινίες και περνώντας περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μας.
Δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα, άλλο που πάντα αυτό προσπαθούμε να κάνουμε! Κι αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία, ούτε απογοήτευση. Θα περάσει. Όλα περνάνε. Σε λίγο καιρό, τα πάντα θα φαντάζουν σαν μια μακρινή ανάμνηση. Η καραντίνα, ο φόβος, τα πάντα. Θα αγκαλιάσουμε ξανά τα αγαπημένα μας πρόσωπα και θα τους λέμε πιο συχνά πόσο τ’ αγαπάμε. Επιτέλους θα πάμε αυτή τη βόλτα στην παραλία, που τόσο μας έλειψε. Και δε θα την ξαναθεωρήσουμε δεδομένη.
Θα έρθει και το καλοκαίρι, που δε θα μοιάζει με κανένα άλλο. Θα είναι αλλιώτικο, πιο δύσκολο, πιο ξένο, αλλά ο ήλιος του θα τα διαγράφει όλα και οι χαλαρές βόλτες θα μας υπενθυμίζουν ότι όσο πιο απλό είναι κάτι, τόσο πιο σπουδαίο. Και θα κάνουμε όνειρα για του χρόνου, για ένα πιο ξέφρενο καλοκαίρι, με λιγότερες έγνοιες, περιορισμούς και προσοχή. Με τα πιο μεγάλα μακροβούτια, τις πιο μεγάλες παρέες και την πιο μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που ζούμε.
Ένα είναι το μόνο σίγουρο: Δε θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Και να σας πω την αλήθεια, μου αρέσει αυτό! Θα είμαστε πια πιο αληθινοί, ώριμοι και συνειδητοποιημένοι και θα μας φροντίζουμε περισσότερο.
Το πιο σημαντικό είναι να μη λείψει κανείς από την αγκαλιά κανενός, όταν τελειώσει αυτή η μπόρα. Δεν είμαστε φυλακισμένοι, μονάχα ασφαλείς. Υπομονή θέλει, γιατί τα καλύτερα έρχονται!
