Το να είσαι συλλέκτης, είναι παράξενη υπόθεση. Δεν είναι πολύ εύκολο, κάποιες φορές μάλιστα είναι και πολύ επίπονο για το πορτοφόλι σου, ενώ απαιτεί να είσαι σταθερός με θέματα όπως η τακτοποίηση ή η καθαριότητα! Μπορεί μάλιστα να σε κάνει να φαίνεσαι και… λοξός στα μάτια των άλλων, που δεν μπορούν να κατανοήσουν τι ακριβώς σ’ αρέσει σε αυτά που μαζεύεις!
Διότι το να κάνεις συλλογή, δεν είναι κάτι χρήσιμο ή απαραίτητο για την πρακτική σου επιβίωση, αλλά στην ψυχική, σε βοηθάει απερίγραπτα! Ικανοποιεί κάτι πολύ βαθύ μέσα σου κι η απόλαυση να καμαρώνεις ό,τι έχεις μαζέψει, είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια! Άσε που δείχνει πως είσαι ένα τακτικό και συμμαζεμένο άτομο, ικανό να αφοσιωθεί με αγάπη σε όσα το παθιάζουν!
Θυμόσαστε λοιπόν τις εποχές 90s-αρχές 00s, πριν τα smartphones (τα κινητά γενικά βασικά) ή τα pc ή τα ιντερνέτια; Εκείνα τα ήρεμα, αθώα χρόνια, όταν ήμασταν παιδιά και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να βγούμε στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς και να μη ξαναμπούμε σπίτι! Ποιες ήταν οι μόδες που έκαναν θραύση στην πιτσιρικαρία και τι συλλογές έκαναν οι μικροί εαυτοί μας;
Δεν μπορέσαμε να τις θυμηθούμε όλες, αφού ο καθένας το έζησε διαφορετικά, αλλά αυτά ήταν μερικά από τα παιχνίδια/αντικείμενα που μας πώρωναν κανονικά:
Τάπες Pokemon (γνωστές και ως Tazos)
Το αδιαφιλονίκητο Νο1 των παιδικών συλλογών στα 90s! Τόνοι από Cheetos καταναλώθηκαν με μοναδικό σκοπό να αποσπάσουμε το πολύτιμο κομματάκι πλαστικού! Οι ανταλλαγές έδιναν κι έπαιρναν, μετατρέποντας το προαύλιο του σχολείου σε… χρηματιστήριο, αφού οι κάτοχοι σπάνιων Pokemon ήθελαν χοντρά παζάρια για να τα παραχωρήσουν!
Υπήρχε κι ένα πανηλίθιο παιχνίδι που τις στοίβαζες κι ο αντίπαλος κέρδιζε όσες μπορούσε να σου ρίξει, χτυπώντας τες με μια τάπα! Το παίξαμε ελάχιστες φορές και φυσικά δεν ήταν σε καμία περίπτωση όσο εντυπωσιακό το έδειχνε η διαφήμιση!
Αυτοκόλλητα Panini
Πολλές γενιές μεγάλωσαν με αυτά και πλέον η συλλεκτική τους αξία έχει ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη! Αν το ξέραμε αυτό μικροί, δε θα τα δίναμε/πετάγαμε τόσο εύκολα τότε! Παίκτες-θρύλοι, άγνωστοι που δεν ξαναείδαμε ποτέ, κριάρια που σκυλοβρίζαμε και cult μορφές με τρελά μουστάκια ή μαλλούρες, πέρασαν στην αθανασία χάρη σε αυτά τα μαγικά χαρτάκια, που οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι κυνηγούσαν (κι ακόμα κυνηγούν) με ευλάβεια!
Κόμικς
Στα 90ς, τα πράγματα στο συγκεκριμένο θέμα ήταν ΠΟΛΥ διαφορετικά από τώρα! Παρόλο που όλοι τιμούσαμε πιστά κάθε βδομάδα το περίπτερο, αγοράζοντας κάθε Μίκυ Μάους, Αλμανάκο, Μεγάλο Μίκυ, Garfield και (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ) Λούκι Λουκ, δεν ήταν κάτι που σε έκανε και πολύ… γοητευτικό στα μάτια των συμμαθητών σου! Έπεφτε ακόμα και δούλεμα αν σε έβλεπαν να διαβάζεις!
Σήμερα, θεωρείσαι μάγκας αν είσαι φανατικός συλλέκτης κι η θέση τους στην ποπ κουλτούρα απολαμβάνει σεβασμό! Συν το ότι κάθε χρόνο βγαίνουν 48 blockbusters βασισμένα σε αυτά! Νωρίς γεννήθηκα γαμώτη…
Βιντεοκασέτες
Σήμερα κατεβάζεις όσα terra ταινιών γουστάρει η ψυχή σου, αλλά κάποτε δεν είχες επιλογή από το να νοικιάσεις ή να αγοράσεις μια ταινία, με τη δεύτερη επιλογή να είναι σαφώς ακριβότερη και άρα να θεωρείται πολυτέλεια! Το format της εποχής, ήταν η βιντεοκασέτα και το σχήμα, το άρωμα και ο ήχος της μέσα στο VCR, έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας… όπως και το σπάσιμο νεύρων όταν έπρεπε να περιμένουμε μισή ώρα να ψάχνουμε κάποια σκηνή ή να είναι ελαττωματικές και να γυρνάνε πίσω μόνες τους! Παρόλα αυτά, εδώ πρωτοείδαμε τις ταινίες της Ντίσνεϊ, οπότε εξακολουθούμε να τις αγαπάμε!
Φύλλα για το φυτολόγιο
Ίσως και η πιο κουλή συλλογή που κάναμε μικροί, αλλά το πιο ενδιαφέρον, είναι πόσο «κουλ» μας φαινόταν τότε! Σοβαρά, αν είχες φυτολόγιο (πόσο μάλλον και μια καλή συλλογή μέσα του) είχες λόγο να καμαρώνεις σε γονείς, δασκάλους, μαθητές, όλους! Όλα όσα προανέφερα σε έκαναν να θεωρείσαι μαμούχαλος νέρντουλας, ενώ το φυτολόγιο ήταν ιδανικό για να πουλάς μούρη! Πώς αλλάζουν οι καιροί… πλέον συμβαίνει το αντίθετο!
Κάρτες Yu-Gi-Oh
Εκτός από γαμάτη σειρά άνιμε, το Yu-Gi-Oh ήταν μια προσχεδιασμένη διαφήμιση παιχνιδιού καρτών! Διότι μπορούσες κι εσύ να τις αποκτήσεις και να γίνεις ο απόλυτος μάστερ της παιδικής χαρτοπαιξίας… σε ένα δίκαιο κόσμο! Γιατί στην πραγματικότητα όλοι ήμασταν αξιολύπητοι όταν παίζαμε, οπότε αυτό το χόμπι τελείωσε γρήγορα και αρκεστήκαμε σε ανταλλαγές!
Μέχρι οι μαμάδες μας να πετάξουν τις κάρτες, όταν έβλεπαν σε «ρεπορτάζ» ότι είναι σατανιστικές και δεν ξέρω τι άλλο… Τα ωραία χρόνια προ κρίσης, όταν οι ειδήσεις δεν είχαν θέματα να δείξουν, οπότε έφτιαχναν δικά τους!
Μπουγελόφατσες
Παρόλο που την έζησα στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, πλέον έχω ξεχάσει πώς ήταν η ζωή πριν το ίντερνετ. Κι αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθα αν την ξαναζούσα. Ε, με το συγκεκριμένο παιχνίδι διώχνω κατευθείαν από το μυαλό μου αυτήν την σκέψη, μιας και καταλαβαίνω πως ο κόσμος στ’ αλήθεια είχε βαρεθεί τη ζωή του! Για να κάνει επιτυχία αυτό το… λαστιχένιο πράμα (και έκανε μεγάλη), φαντάσου πόσο περιορισμένα ήταν τα στάνταρ μας στα παιχνίδια! Έβρεχαν ελάχιστα, άδειαζαν πανεύκολα, μύριζαν λαστιχίλα κι ήταν δύσκολα να τα μαζέψεις όλα (είχα τρεις φάτσες το τέρας του Φρανκενστάιν)!
Ευχούληδες
Συνεχίζοντας την εξερεύνηση στην παράνοια της εποχής, θα ήθελα να μάθω ποιος νοσηρός εγκέφαλος έφτιαξε αυτήν την αηδία! Χωρίς πλάκα, ποιος πρότεινε ένα πλαστικό κουκλάκι με μαλλιά σα χαλασμένη σφουγγαρίστρα, που το έβαζες πάνω στο μολύβι σου, το οποίο του το έχωνες στο κώλο (ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ) και κατάφερε να το κυκλοφορήσει με επιτυχία;
Δεν υπήρχε κορίτσι στα 90s που να μην είχε έναν Ευχούλη και παρότι υποτίθεται πως μπορούσες να του φτιάξεις την κόμμωση, εγώ πάντα τους θυμόμουν ξεμαλλιασμένους!
