Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Έτσι και η σειρά ταινιών ‘The Equalizer’ φτάνει στο τέλος της με την κυκλοφορία του τρίτου μέρους και αυτό μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.
Όπως και στην περίπτωση του John Wick, έτσι και τώρα στην ταινία του Αντουάν Φουκουά, το one man show στυλ υπόθεσης σε κάνει να δεθείς με τον πρωταγωνιστή από την πρώτη στιγμή, σε ένα επίπεδο μάλιστα που ξεπερνά το πιστολίδι και τη δράση. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον Ντένζελ Ουάσιγκτον, έναν ηθοποιό με άπειρες πρωταγωνιστικές ταινίες δράσης στο παλμαρέ του και ένα βλέμμα που τσακίζει κόκκαλα.
Δε θα το κρύψω, τόσο ο Ουάσιγκτον όσο και τα ‘The Equalizer’ έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Όπως το 2ο μέρος της τριλογίας, έτσι και το ‘The Equalizer 3’ είναι ως επί το πλείστον ένα αυτόνομο sequel που χρησιμοποιεί τον χαρακτήρα του Ρόμπερτ Μακόλ ως μοναδικό συνδετικό κρίκο με τις προηγούμενες ταινίες. Η συνταγή παραμένει ίδια. Ένας πρώην Gunnery Sergeant (βαθμός του τμήματος πεζοναυτών της Αμερικής) της DIA (Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών), προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την ενεργό δράση, κάτι στο οποίο – ευτυχώς για εμάς – αποτυγχάνει παταγωδώς. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, Ρόμπερτ Μακόλ, είναι ένας εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος με εκτεταμένες στρατιωτικές/πρακτορικές γνώσεις, κάτι το οποίο μας κάνει establish ο σκηνοθέτης Αντουάν Φουκουά από την πρώτη κιόλας ταινία.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο με ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα και μια αέναη απέχθεια προς την αδικία, εξαιτίας της οποίας στο τρίτο μέρος της σειράς θα βρεθεί στη Σικελία και συγκεκριμένα στην περιφέρεια της Καμπανίας. Μέχρι τώρα ο Ρόμπερτ είχε αντιμετωπίσει τη ρώσικη μαφία και το βαθύ κράτος της Αμερικής, αφήνοντας και τις δύο φορές αντιπάλους κατακρεουργημένους και θεατές σύξυλους. Δε θα μπορούσε να είναι πιο ολοκληρωτικό ένα φινάλε, από τον Ρόμπερτ να αντιμετωπίζει την πιο πολυπαιγμένη στο παγκόσμιο σινεμά μαφία. Και μιλάμε προφανώς για την ιταλική μαφία και συγκεκριμένα την Καμόρα.
Από σπόντα, παραλίγο θανάσιμη, ο Μακόλ καταλήγει να περιθάλπει τα τραύματά του σε ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι της Νότιας Ιταλίας και αποφασίζει πως αυτός θα είναι ο τελευταίος σταθμός της ζωής του. Και κάπου εδώ τα κινηματογραφικά αισθητικά στοιχεία αρχίζουν να οργιάζουν. Σπιτάκια κτισμένα σε βράχους, επιβλητικές αιωνόβιες εκκλησίες, πιάτσες, συντριβάνια και μια ανθρώπινη απλότητα που συνοδεύει έναν αργόσυρτο ρυθμό από την αρχή μέχρι το τέλος.
Σε πολλά σημεία νιώθεις την ‘una faccia una razza’ ζεστασιά της άφθονης φωτογραφίας που χαρίζει το φιλμ και αυτό αφορά κυρίως το ελληνικό κοινό. O διευθυντής φωτογραφίας Ρόμπερτ Ρίχαρντσον σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη δίνουν ρεσιτάλ κάδρου, παρασύροντας το κοινό σε μια αναπάντεχη ηρεμία, μέχρι να τη διαλύσει απροσδόκητα η ωμή βία που καταλήγει μέσα από ultra ρεαλιστικές χορογραφίες σε αιματοχυσία.
Η εναλλαγή συναισθημάτων είναι συχνότερη από ποτέ και ίσως το δάκρυ να μη συγκρατηθεί. Η σικελική κουλτούρα είναι παραπάνω από έντονη σε αυτή την ταινία και ίσως πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται διακοπές με το ταίρι σου σε εκείνα τα χωριά.
Ο Ντένζελ, ως μοναδικό μέλος του cast από τις προηγούμενες δύο ταινίες, κουβαλάει στους ώμους του τον ρόλο του στωικού, αινιγματικού και λιγομίλητου Μακόλ.
Το face acting του είναι αδιαπραγμάτευτα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στο Χόλιγουντ και αδύνατον να κοπιαριστεί. Το εμβληματικό του ταλέντο σε συνεπαίρνει υπερκαλύπτοντας την έλλειψη πολυάριθμων σκηνών δράσης και αυτή η σπάνια στόφα του σε κρατάει από το χεράκι μέχρι το τέλος.
Το τρίτο μέρος της σειράς είναι ομολογουμένως πιο ήσυχο και αυτό προδίδεται από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή που πλέον είναι φανερά πιο γερασμένος. Ένα στοιχείο όμως που τεχνηέντως αγκαλιάζεται από το σενάριο και τη σκηνοθεσία χωρίς να σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα για τον αντιήρωα της ταινίας. Το ‘The Equalizer 3’ δεν είναι εφάμιλλα φασαριόζικο με τα προηγούμενα, ωστόσο ο ακαριαίος και τραχύς τρόπος διεκπεραίωσης των φόνων είναι ένα βασικό κομμάτι του τρόπου λειτουργίας του Μακόλ. Δε λείπουν οι σκηνές με το ρολόι να χρονομετρεί και τον ήρωά μας να εκτελεί τις καθαρόαιμα στρατιωτικές τακτικές του. Μία από αυτές αφορά και το opening της ταινίας, ένα από τα πιο όμορφα κινηματογραφημένα opening που έχω δει ποτέ στο σινεμά, που λαμβάνει χώρα σε έναν αμπελώνα της ιταλικής εξοχής.
Overall, η ιστορία εξελίσσεται πιο αργά απ’ ό,τι περιμένεις σε μια ταινία ‘The Equalizer’, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το τελευταίο κεφάλαιο της σειράς. Μια πολύ μεγάλη ένταση παγιδεύεται μέσα στο σενάριο και δεν προλαβαίνει να πάρει την έκταση που αναμένουν οι θεατές. Έτσι φτάνουμε σε ένα φινάλε πιο απότομο και απλοϊκό από το συνηθισμένο για τα δεδομένα της παραγωγής. Μπορεί ο πρωταγωνιστής να έχει σκουριάσει, αλλά το σενάριο φροντίζει να αφουγκραστείς για μια τελευταία φορά τη βιτζιλάντε ιδιοσυγκρασία του, η οποία δεν τον αφήνει να ησυχάσει αν δεν πατάξει όποιον σταθεί εμπόδιο στην ηρεμία που διακαώς αναζητά. Ακόμη κι αν σου μένει ένα μικρό παράπονο στο τέλος, η ταινία αποτελεί άξια συνέχεια των προηγούμενων.
