Δε θέλω να σας προϊδεάσω άσχημα. Η ταινία είναι ταινιάρα. Πώς να μην είναι άλλωστε, όταν μιλάμε για έναν θρύλο τού παγκόσμιου κινηματογράφου, Κιάνου Ριβς, έναν καλογραμμένο χαρακτήρα και μία από τις πιο πετυχημένες σειρές ταινιών στα box office;
Ωστόσο, παρά τις διθυραμβικές κριτικές και τα σπασμένα ταμεία της 4ης ταινίας, πιστεύω ότι της λείπει κάτι.
Το John Wick franchise είναι από τα αγαπημένα μου, να το ξεκαθαρίσω αυτό. Σκεφτείτε ότι έχω funko pop φιγούρα του Τζόναθαν παρέα με το πίτμπουλ από το John Wick 2. Περίμενα λοιπόν το chapter 4 πολλούς μήνες με μεγάλη ανυπομονησία, μέχρις ότου κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 23 Μαρτίου. Και σαν fanboy της σειράς θα εξηγήσω.
Ο Κιάνου Ριβς είναι ένας ηθοποιός, τόσο μεγάλου βεληνεκούς, που παρά τα 58 του έτη συνεχίζει να φέρνει εις πέρας τις σκηνές χωρίς τη βοήθεια stuntman. Λίγοι ηθοποιοί ανήκουν σε αυτή την κατηγορία (βλ. Tom Cruise), πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ταινίες δράσης, ειδικά σε αυτήν την ηλικία. Για την υλοποίηση λοιπόν του ρόλου του John Wick, ο Ριβς έχει παρακολουθήσει πολύμηνη εκπαίδευση από επαγγελματίες instructors, τόσο στις πολεμικές τέχνες, όσο και στη χρήση όπλων. Αυτό συνέβη για να μπορέσει η ταινία να αποδώσει στον θεατή μία όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη προσέγγιση των γεγονότων.
Όπως είπε και ο χορογράφος μαχών, Τζόναθαν Εουσέμπιο: «Η λειτουργία μιας τεχνικής πρέπει να αναγνωρίζεται ως κάτι αποτελεσματικό και δικαιολογημένο όταν εφαρμόζεται». Οι ταινίες του Σταχέλσκι το κατάφερναν πάντα αυτό. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους της τεράστιας επιτυχίας των εν λόγω movies και της ύπαρξης του φανατικού κοινού τους. Ωμές, ρεαλιστικές σκηνές, που ξεφεύγουν από την κουλτούρα των 90’s ταινιών που είχαν έντονο το στοιχείο της χολιγουντιανής υπερβολής.
Για 2 ώρες και 49 λεπτά, ο Τσαντ Σταχέλσκι με την ομάδα του σε κρατούν σχεδόν άφωνο. Ο ‘Baba Yaga’, το υιοθετημένο παιδί της Ruska Roma, γυρνάει πιο αποφασισμένος από ποτέ για την απόκτηση της πολυπόθητης γαλήνης του. Μάχεται μέχρι τελευταίας ρανίδος ένα ακόμη υψηλόβαθμο μέλος της Μεγάλης Τράπεζας (Μπιλ Σκάρσγκαρντ) και οι εναλλαγές εχθρών και συμμάχων γίνονται αστραπιαία, από σκηνή σε σκηνή. Από την ταινία δε λείπει ούτε το καθιερωμένο muscle car που επιβάλλεται να οδηγήσει ο πρωταγωνιστής.
Συγκεκριμένα, στην 4η ταινία ο Wick επιβιβάζεται για λίγες σκηνές σε ένα 1971 Plymouth Cuda. Το gun handling και τα combat skills του Ριβς φλεξάρονται για ακόμη μια φορά και δε χορταίνεις να βλέπεις έναν έναν τους εχθρούς του να πέφτουν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο. Κινηματογραφικό επίτευγμα αποτελεί και η αυτοκινητιστική καταδίωξη στην Αψίδα του Θριάμβου. Το μυστικό της σκηνής αυτής βρίσκεται στον φακό. Ένας πολύ μακρύς τηλεφακός που φιλμάρει από πολύ μακρινή θέση, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι τα αυτοκίνητα σε background και foreground κινούνται πιο κοντά ή πιο μακριά αντίστοιχα. Έτσι έχουμε ένα strobe effect, με αυτοκίνητα να κινούνται κυκλικά προς αντίθετη μεταξύ τους κατεύθυνση και τον Ριβς να φαίνεται σαν να περπατάει πραγματικά ανάμεσα τους.
Την καθηλωτική δράση έρχεται να απογειώσει η εξαιρετική φωτογραφία του Νταν Λόστσεν. Οι αλλεπάλληλες σκηνές βίας λαμβάνουν χώρα σε ένα νουάρ σύμπαν με πολύχρωμα νέον χρώματα. Ανατολή και ηλιοβασίλεμα χαρίζουν τα ομορφότερα πορτοκαλί, με φόντο κάποιες από τις πιο εμβληματικές πόλεις του κόσμου. Οι περισσότερες σκηνές είναι γυρισμένες σε low light συνθήκες δημιουργώντας έτσι μεγάλες αντιθέσεις και sharp σκιές, δίνοντας μια πολύ moody υφή.
Όπως προαναφέραμε, ένα από τα μεγαλύτερα selling points του John Wick σύμπαντος, αφορά την ρεαλιστικότητα των σκηνών.
Η εμφάνιση ενός νέου χαρακτήρα στην ταινία (Ντόνι Γιέν), έρχεται να δώσει ένα ψήγμα παλιάς ασιατικής ταινίας πολεμικών τεχνών και δράσης, προσδίδοντας ένα λίγο διαφορετικό concept και ύφος στην John Wick 4. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη μεγάλη πλέον ηλικία του Ριβς και τις λίγο πιο ξύλινες πλέον κίνησεις του, προσδίδει μια λιγότερο ρεαλιστική εικόνα στον θεατή, σε σχέση πάντα με τα τρία πρώτα chapter. Αν και το fanbase διψάει για ατέλειωτες σκηνές μάχης, αυτές παραήταν μακροσκελείς, σε σημείο που έθιγαν ξανά τον ρεαλισμό της ταινίας. Όσο και αν σε άφηναν με το στόμα ανοιχτό σε κάθε τους λεπτό, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως έχεις μπουχτίσει από την καταιγιστική δράση. Θέλεις να δεις τα character arc ολοκληρωμένα και μια πλοκή που να ενώνει με λίγο μεγαλύτερους διαλόγους τους πρωταγωνιστές.
Εξαιτίας της συνεχούς δράσης, ο John δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει καμία σχέση με τους συμπρωταγωνιστές. Ναι, στην απόπειρά της να ξεπεράσει τα προηγούμενα κεφάλαια του ματωμένου saga, η ταινία καταλήγει να φλυαρεί τόσο σε επίπεδο διάρκειας όσο και επαναληπτικότητας στις σκηνές δράσης.
Ένα ακόμη βασικό στοιχείο των μαχών, κάτι που είδαμε και στις προηγούμενες ταινίες της σειράς, αποτελούν τα κοστούμια με την αλεξίσφαιρη φόδρα. Ένα φουτουριστικό χαρακτηριστικό που ήταν ενδιαφέρον, μέχρι το chapter 4 στο οποίο και αποτελεί μια επανειλημμένη, φθηνή και μη ρεαλιστική λύση για τον πρωταγωνιστή, τον οποίο βλέπουμε να εξοστρακίζει με τον γιακά του σφαίρες ξανά και ξανά. Τέλος, η εισαγωγή τόσων νέων χαρακτήρων γίνεται πολύ γρήγορα.
Όπως και να έχει, πρόκειται για έναν εκκωφαντικό, αιματηρό επίλογο που κρατάει τον χαρακτήρα του saga που όλοι αγαπήσαμε και διεκδικεί επάξια μια θέση στην καρδιά μας. Μια super hot ταινία των ημερών που πρέπει να δεις και σίγουρα θα δω στο μέλλον ξανά και ξανά. Αν μη τι άλλο, ακόμη και με τις αδυναμίες του, το αξίζει.
