Είμαι σίγουρη πως στο πίσω μέρος του μυαλού σου, θα υπάρχει πάντα ένα μεγάλο «γιατί».
Όταν δε σε παίρνει ο ύπνος τα βράδια, θα πιάνεις ασυναίσθητα στα χέρια το κινητό και έτσι όπως χαζεύεις στην αρχική σου, θα εμφανίζεται το όνομα εκείνης στην οθόνη σου. Εκείνης που προσπαθείς καιρό τώρα να βγάλεις από το μυαλό σου δίχως αποτέλεσμα.
Ή το πρωί όταν ξυπνάς και γυρνάς να κλείσεις το ξυπνητήρι, θα αισθάνεσαι την απουσία της στο άδειο μαξιλάρι δίπλα σου. Προσπαθείς να γεμίσεις την καθημερινότητα σου για να μην υπάρχει ελεύθερος χρόνος να σκεφτείς. Κάνεις ανακαίνιση στο δωμάτιο σου, διαβάζεις για τη σχολή σου, αρχίζεις γυμναστήριο, βλέπεις φίλους.
Πώς θα ήταν όμως αν είχες και εκείνη στη ζωή σου; Θα ήταν όμορφο κάθε πρωί που ξυπνούσες να σου έφτιαχνε τη μέρα με την καλημέρα της, σωστά;
Το καλύτερο διάλειμμα σου από το διάβασμα ή τη δουλειά θα ήταν μια βόλτα μαζί της. Όταν θα γυρνούσες το βράδυ πια κουρασμένος, θα ερχόταν να σε βρει με γεμάτα τα χέρια της από το αγαπημένο σου φαγητό και ίσως ένα μπουκάλι κρασί να το συνοδεύει.
Όμως πιστεύω ότι τις μοναχικές σου ώρες είναι που σου λείπει περισσότερο από ποτέ.
Ο τρόπος που γέμιζε το δωμάτιο με το γέλιο της και με ένα της χαμόγελο έδιωχνε κάθε σου αρνητική σκέψη και συναίσθημα. Ο τρόπος που ήσασταν ξαπλωμένοι στον καναπέ της, αγκαλιασμένοι χωρίς να λέτε λέξη, όμως καταλαβαίνατε τόσα πολλά. Ο τρόπος που την κρατούσες στην αγκαλιά σου, το πόσο τρυφερά σε κοιτούσε, σήμαιναν πολλά για σένα κάποτε. Αν και πιστεύω, πως ακόμα σημαίνουν πολλά για σένα κι ας μην είναι πια εκεί.
Σου λείπει, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Πόσο παρακαλάς από μέσα σου σε κάθε νίκη της αγαπημένης σου ομάδας να ήταν δίπλα σου και να τη σήκωνες ψηλά στα χέρια σου από τη χαρά σου. Σε κάθε ρομαντικό τραγούδι τη φαντάζεσαι κοντά σου, να σε τραβάει από το χέρι να χορέψετε όπως έκανε την πρώτη φορά που σε γνώρισε και εσύ να αντιστέκεσαι επειδή δεν ξέρεις να χορεύεις.
Θα μετανιώσεις για την ευκαιρία που δεν της έδωσες, αλλά όταν το καταλάβεις θα είναι πια αργά.
Θα μπορούσες να έχεις πιστέψει σε εσάς. Θα μπορούσες να έχεις προχωρήσει μαζί της. Θα μπορούσες να κάνεις στην άκρη κάθε αμφιβολία που βασάνιζε το μυαλό σου και να εμπιστευτείς κάτι όμορφο και καινούριο. Θα μπορούσες να είχες ακούσει την καρδιά σου αντί να πιέζεις τον εαυτό σου πως έτσι έπρεπε να γίνει. Να την κρατήσεις μακριά σου.
Χάνεις το συναίσθημα και προσπαθείς να πράξεις συνεχώς με τη λογική. Αφήνεις το φόβο να σε κυριαρχήσει, ενώ στον έρωτα δεν έχει καμία θέση ο φόβος. Εσύ απλώς απομακρύνθηκες σαν να μην εννοούσες τίποτα από αυτά που της είχες υποσχεθεί.
Λυπάμαι για σένα. Και για εκείνη λυπάμαι. Λυπάμαι γι’ αυτό που θα μπορούσατε να έχετε «μαζί», αυτό που εσύ απαρνήθηκες με τις πράξεις σου. Προσπάθησε να σε φέρει κοντά της και εσύ έβαλες αδιαπέραστους τοίχους ανάμεσά σας. Ένας σχεδόν έρωτας.
Νομίζω πως σαν έρχεται το πρωινό κάθε Κυριακής, θα την αναζητάς. Θα αναζητάς τη ζεστή αγκαλιά της, εκείνο το τρυφερό άγγιγμα στο πρόσωπό σου. Μιλούσατε για τα όνειρα σας, για τα σχέδια της εβδομάδας που έρχεται, για όλα εκείνα που δεν έχετε κοινά μεταξύ σας αλλά αυτά είναι που σας ελκύουν. Σου άρεσε το ποδόσφαιρο και εκείνης ο χορός. Άκουγε pop και εσύ rock, έπαιζες σκάκι και αυτή πιάνο. Έγραφες για πολιτική, εκείνη ήταν ερωτευμένη με τον έρωτα. Είχατε όμως κάτι κοινό. Ο ένας τον άλλον.
Όταν γυρνάς από τη σχολή ή τη δουλειά, θα τη σκέφτεσαι. Πόσο όμορφα θα ήταν να τρώγατε μαζί, να τσακωνόσασταν για το ποιος θα πει περισσότερο αναψυκτικό ή ποιος θα φέρει καφέ. Θα ένιωθες ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου να είσαι με κάποια που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα μικροπράγματα. Κι εκείνη το ίδιο θα ένιωθε. Κι εκείνη εύχεται να ήταν ακόμα μαζί σου…
Η ευτυχία δεν είναι πολλά. Μια σφιχτή γεμάτη πάθος αγκαλιά, ένα βλέμμα που σημαίνει χίλιες λέξεις, ένα φιλί που κάνει κάθε κύτταρο του κορμιού σου να ανατριχιάζει.
Μπορεί να μην το παραδέχεσαι, αλλά νιώθεις ένα κενό στην ψυχή σου για την ευκαιρία που της αρνήθηκες. Άφησες να γλιστρήσει από τα ακροδάχτυλα σου, η αγάπη που θα δημιουργούσατε. Και τώρα; Έχεις μείνει με τα χέρια αδειανά.
Και το ανεκπλήρωτο είναι από τις πληγές που κανένας δεν μπορεί να επουλώσει παρά μόνο το άτομο που τις δημιούργησε.
