Η βασικότερη υπόσχεση – αυτή να φτάσουν ασφαλείς στον προορισμό τους οι επιβάτες, οι οδηγοί, οι εργαζόμενοι των τρένων – αθετήθηκε, και οι οικογένειες, οι φίλοι αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, κουβαλάμε άθελά μας μια νέα υπόσχεση, αυτή της δικαίωσης των θυμάτων.
Το παίρνεις κάπως πιο προσωπικά ένα τέτοιο έγκλημα με τόσο μεγάλο αριθμό νεκρών, κι ας μην είχες δικό σου άνθρωπο στα βαγόνια. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση τους και σκέφτεσαι πόσο πιθανό ήταν να βρίσκεσαι εσύ ανάμεσά τους. Να γυρίζεις στην πόλη όπου σπουδάζεις έχοντας μόλις μπει στο νέο εξάμηνο, να αγχώνεσαι για το καινούριο πρόγραμμα και τα πρωινά του μαθήματα, να περιμένεις τους βαθμούς της εξεταστικής, και όλα αυτά να χάνουν κάθε αξία επειδή δε φτάνεις ποτέ στον προορισμό σου.
Το δυστύχημα στα Τέμπη είναι ακόμα νωπό, αλλά όχι τόσο ώστε να δικαιολογείται το γεγονός πως δεν έχει υπάρξει καμία εξέλιξη όσον αφορά την τιμωρία των υπεύθυνων. Το δικαιολογεί βέβαια η χώρα στην οποία ζούμε, μαζί με πολλά άλλα.
Όπως ότι το σημείο μπαζώθηκε πριν προλάβουν να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα στοιχεία ή ότι ο Υπουργός Μεταφορών στη θητεία τού οποίου έγινε η σύγκρουση, το καλοκαίρι πανηγύριζε την επανεκλογή του και δήλωνε προκλητικά ότι «τα κάστρα δεν πέφτουν». Είναι ο ίδιος που λίγο πριν την 28η Φεβρουαρίου του 2023 έλεγε στη Βουλή «Είναι ντροπή που θέτετε θέματα ασφαλείας» μιλώντας για τα τρένα που λίγο αργότερα συγκρούστηκαν προκαλώντας το θάνατο δεκάδων ανθρώπων.
Με τις δηλώσεις αυτές, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που έβγαιναν στη φόρα από εκείνη τη νύχτα κι έπειτα, έμοιαζε εύκολο να εντοπίσουμε τους υπαίτιους και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Ξανά, η χώρα στην οποία ζούμε μάλλον γελούσε με τις προσδοκίες μας. Δεν ήταν αυτονόητο τελικά ότι το έγκλημα αυτό θα έφτανε στη δικαιοσύνη και εκείνη θα έκανε τη δουλειά της. Έπρεπε να κινητοποιηθούν οι οικογένειες, να βάλουν όλες τους τις δυνάμεις όσο θρηνούσαν τους ανθρώπους τους και να τραβήξουν από τα μαλλιά μια υπόθεση που δε θα έπρεπε να την παλεύουν τόσο.
Η ιστορία αυτή έχει φτάσει τόσο μακριά και συνεχίζει να απασχολεί μέχρι σήμερα, όχι γιατί λειτουργούν το κράτος και οι νόμοι του, αλλά γιατί κάποιοι είναι αποφασισμένοι αυτό το έγκλημα να μην κουκουλωθεί. Kind reminder ότι η συμβουλή εισαγγελέως του Αρείου Πάγου στις οικογένειες των θυμάτων, ήταν να μην ασχολούνται άλλο με το συμβάν και να προχωρήσουν στη ζωή τους με τη βοήθεια της εκκλησίας. Το «μην αγχώνεσαι» μπροστά του κερδίζει βραβείο καλύτερης συμβουλής…
Παρά το θράσος, την αδιαφορία, την κυνικότητα, τη συγκάλυψη και τη διαφθορά όμως που συναντούν μπροστά τους αυτές οι οικογένειες επί ένα χρόνο τώρα, συνεχίζουν να παλεύουν.
Ένα μεγάλο παράδειγμα αποφασιστικότητας και δύναμης αποτελεί η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα θύματος. Η ίδια έχει βρεθεί στη Βουλή αλλά και στο Ευρωκοινοβούλιο με το ζήτημα, ενώ πρόσφατα δημιούργησε ψήφισμα για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας. Μεγάλη θετική έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή του κόσμου σε αυτό, με τις υπογραφές να έχουν ξεπεράσει τις 800.000. Κάποιοι παραμένουν πιστοί στην υπόσχεση που λέγαμε. Κάποιοι άλλοι πάλι, την ξέχασαν ή δεν την υιοθέτησαν και ποτέ. Ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς από την ολιγόμηνη παραίτηση, ο πρώην Υπουργός Μεταφορών κατέληξε να συγκεντρώνει 23.000 ψήφους και να μιλάει για κάστρα ενώ μόλις είχαν κλείσει σπίτια…
Σήμερα είναι η πρώτη επέτειος από εκείνη τη νύχτα και θυμόμαστε σαν χθες την τηλεόραση να παίζει πρωί-βράδυ εικόνες από το σημείο και τον απολογισμό των θυμάτων να ανεβαίνει. Θυμόμαστε επίσης ότι υπάρχουν επιζώντες οι οποίοι δικαιούνται να αποδοθούν ευθύνες για ό,τι πέρασαν και τους στιγμάτισαν. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην ξεχάσουμε την 28η Φεβρουαρίου, και λίγο παραπάνω κάτι μέρες που έχουμε στα χέρια μας τη δύναμη της απόφασης.
