Αν σε ρωτούσα «τι ταινίες θες να βλέπεις», έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα απαντούσες;
Προσωπικά πάντα το σκεφτόμουν, αλλά πιστεύω ότι πλέον έχω βρει την απάντηση: θέλω σινεμά που θα με τεντώσει. Ταινίες που θα με γραπώσουν, θα με κοντράρουν και θα με κάνουν σμπαράλια. Ταινίες γεμάτες καρδιά, που έχουν πράγματα να πουν και γίνονται από ανθρώπους που το λέει η καρδιά τους! Στην τελική, για ποιον άλλο λόγο να κάτσω δυο ώρες μες την αίθουσα;
Αυτή την εβδομάδα, ήρθε μια τέτοια ταινία και κάθε movie buff, την περιμένει πώς και πώς! Το “mother!” έχει διχάσει κοινό και κριτικές, με κάποιους να μιλάνε για κολοσσιαία φόλα και άλλους για μεγαλούργημα, οπότε η περιέργεια μας έχει εκτοξευθεί στα ύψη! Κι αν κρίνουμε από το παρελθόν του δημιουργού της, αναμένεται μια έντονη και ακραία εμπειρία!
Αν πάλι προτιμάς κάτι πιο… soft, βγαίνουν πολλές ακόμη καταπληκτικές επιλογές! Είτε θες δράση, θέαμα, γέλιο ή συγκίνηση, σίγουρα θα βρεις στιβαρά φιλμ που θα σε ικανοποιήσουν. Δες τι παίζει:
Μητέρα! (mother!)
«Δεν υπάρχει άλλος σαν τον Ντάρρεν Αρονόφσκι, οι ιδέες του είναι τόσο πρωτοφανείς. Όταν έμαθα ότι ετοίμαζε κάτι νέο, θέλησα να τον συναντήσω άμεσα. Δεν είχε σενάριο, απλά κάποιες ιδέες που τριβέλιζαν το μυαλό του. Το έγραψε σε 5 μέρες, το διάβασα, το πέταξα στην άλλη άκρη του δωματίου και του είπα ότι έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα… αλλά είναι αριστούργημα».
Η Τζένιφερ Λόρενς τα είπε όλα και οι ποικίλες αντιδράσεις επιβεβαιώνουν πως πρόκειται για ένα από τα πιο συζητημένα, άγρια και αξέχαστα φιλμ της σεζόν!
Το στόρι ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα, που μένει με τον άντρα της (έναν συγγραφέα σε δημιουργική κρίση) σ’ ένα εξοχικό στη μέση του πουθενά. Μια μέρα, τους επισκέπτεται ένας άγνωστος, τον οποίο ο σύζυγος φιλοξενεί με μια αδικαιολόγητη προθυμία. Σιγά-σιγά, το σπίτι γεμίζει με αδιάκριτους επισκέπτες και η ένταση αρχίζει να κλιμακώνεται επικίνδυνα…
Κι αν η πλοκή ακούγεται (σχετικά) νορμάλ, το πράμα ξεφεύγει από κάθε λογική! Ο ρεαλισμός μπουρδουκλώνεται με το παραμύθι κι αυτό είναι το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας: βασίζεται μόνο στο να λειτουργεί σαν μεταφορά ή αλληγορία για κάτι πολύ βαθύτερο. Αλλιώς, δε βγάζει απολύτως κανένα νόημα! Προσωπικά θεωρώ τον Αρονόφσκι τεράστιο σκηνοθέτη, αλλά εξίσου μεγάλο φαφλατά κι εδώ μ’ έκανε να ξανανιώσω ακριβώς αυτό.
Ο τύπος χτίζει τη μια εντυπωσιακή δραματουργία μετά την άλλη και γεμίζει κάθε κάδρο με υπονοούμενα ή υπόγεια μηνύματα. Στο δεύτερο μισό όμως, το μπουκώνει με τόσες εξαλλοσύνες και το παραχέζει σε τόσο γελοία επίπεδα, που η ταινία καταντά παρωδία του εαυτού της! Ξεκινά παράξενα, προχωράει με ενδιαφέρον, η απειλή ελλοχεύει συνεχώς, αλλά πέρα από την ξεκάθαρη θρησκευτική της παραβολή, η ταινία προσπαθεί να «χωρέσει» πολλά κι αυτό στο τέλος την ξεχειλώνει. Μεγάλο κρίμα, πραγματικά…
Αυτό βέβαια, δε σημαίνει ότι θα σε αφήσει αδιάφορο/η! Η μεγάλη της μαγκιά, είναι ότι μπορείς να ρωτήσεις 50 ανθρώπους που την είδαν και να πάρεις 50 διαφορετικές απόψεις ή ερμηνείες για το νόημα της. Είναι τρομερά καλοφτιαγμένη, αλλά τόσο κουλή, που γίνεται ένα τέλειο αντικείμενο μελέτης! Είναι επίτηδες ενοχλητική, αφόρητα πιεστική, αποπνικτική, χαοτική, αηδιαστική, σουρεαλιστική, θεοπάλαβη και δεν φρενάρει πουθενά.
Όποια άποψη και να ακούσεις όμως, σημασία έχει ότι δε θα βαρεθείς ποτέ. Δεν ξεχνιέται εύκολα, είτε τη μισήσεις είτε τη λατρέψεις. Κι αυτό δεν είναι αμελητέο… Αν βαρέθηκες τα κλισέ και ψάχνεις ένα θρίλερ να σε προκαλέσει και να σε ξαποστείλει στον απόπατο της παράνοιας, τότε βρήκες την κουλαμάρα που ζητάς! Με δική σου ευθύνη πάντα…
Ριψοκίνδυνοι Άντρες (Only The Brave)
Αν θες κάτι εφετζίδικο κι εντυπωσιακό, αυτό είναι το blockbuster της εβδομάδας! Είναι η αληθινή ιστορία μιας ομάδας σκληροτράχηλων πυροσβεστών, που αντιμετώπισαν προσωπικές και (κυρίως) κυριολεκτικές πυρκαγιές, σε μια δίωρη περιπέτεια που συγκινεί και σε κάνει να θες κι εσύ να καταταγείς στο κοντινότερο σου τμήμα!
Αν κάνεις λίγο τα στραβά μάτια στον (αναμενόμενο) αμερικανικό πατριωτισμό, η ταινία έχει δυνατό θέαμα, καταπληκτικούς ηθοποιούς να τα δίνουν όλα και συναίσθημα που σε αγγίζει! Είναι απορίας άξιο γιατί βγαίνει τώρα αντί για καλοκαίρι (που γίνεται της κακομοίρας με τις φωτιές), αλλά και πάλι είναι ένα πλήρες πακέτο, που σε χορταίνει, σε κάνει να σκέφτεσαι πράγματα για τη ζωή σου και κυρίως, εξαργυρώνει το εισιτήριο σου!
Χειρότερα Δεν Γίνεται (Brad’s Status)
Καιρό είχα να δω τον Μπεν Στίλερ σε μια ταινία που δεν υποδύεται τον… Μπεν Στίλερ! Ο 50άρης πλέον ηθοποιός, αφήνει λίγο στην άκρη τις χαζοκωμικές μπαρούφες στις οποίες συνήθως αναλώνεται, δίνοντας μια μεστή και τρυφερή ερμηνεία, σε μια χαλαρωτική κομεντί που θα σου φτιάξει τη μέρα! Άσχετα αν για μια ακόμη φορά, οι Έλληνες διανομείς τα θαλάσσωσαν με τον τίτλο (σοβαρά τώρα ρε σεις;;)!
Ένας πατέρας που συνοδεύει τον γιο του σε μια κρίσιμη συνέντευξη για να εισαχθεί στο Χάρβαρντ, παθαίνει κρίση αυτογνωσίας κι ανατρέχει στη δική του νεανική ηλικία, κάνοντας έναν απολογισμό σε όσα ήθελε και (δεν) έκανε στη ζωή του. Μια γλυκόπικρη (αλλά κυρίως γλυκιά) ταινία, που σε κάνει να σκεφτείς για τις δικές σου αξίες, φιλοδοξίες ή κρυφές επιθυμίες και τι πραγματικά μετράς στη δική σου ύπαρξη… Αξίζει!
Επίσης βγαίνουν από σήμερα:
