Δεν ξέρουμε ποιος φούρνος γκρεμίστηκε, αλλά η DC επιτέλους ξανάκανε μια ταινία της προκοπής! Καλά, δεν εννοούμε ότι είναι και κανένα αριστούργημα, αλλά οπωσδήποτε περιμέναμε τα χειρότερα για το νέο… έπος της DC! Με το ογκώδες budget του, τα προβλήματα στην παραγωγή του και… τον Μπεν Άφλεκ, δεν μπορούσαμε να ελπίζουμε σε πολλά! Κι όμως, αυτή τη φορά μας λυπήθηκαν!
Αλλά οι πραγματικοί ήρωες δεν φοράνε κάπα. Και είναι κρίμα που η μαζική πλειονότητα θα επιλέξει (λογικό) να δει την πολυδιαφημισμένη περιπέτεια, παρά ένα ντοκιμαντέρ που αποτελεί άνετα μια από τις ταινίες της χρονιάς! Μην το αγνοήσεις όμως, γιατί το “I’m Not Your Negro” είναι ένα στιβαρό και παθιασμένο μάθημα Ιστορίας, που θα σε γραπώσει και δε θα ξεχάσεις με τίποτα!
Στις υπόλοιπες επιλογές για να δεις από σήμερα, έχουμε ένα αμερικανικό (μελο)δράμα βασισμένο σε αληθινή ιστορία, δύο δυνατές δραματικές ταινίες από την Ευρώπη και άλλες δύο από Ελλάδα:
Justice League
Αναπάντεχος υπέρ-κακός εξεγείρεται εναντίων του κόσμου όλου κι ο Μπάτμαν καταλαβαίνει ότι η κατάσταση παραείναι στριμόκωλη για να τα φέρει βόλτα μόνος του, οπότε μαζεύει ό,τι υπερήρωες βολτάρουν εκεί τριγύρω, μπας και τον στείλουν στον αγύριστο!
To Batman vs Superman ήταν μια από τις πιο ελεεινές, ηλίθιες, ταπεινωτικέ μ*λ*κίες που είδαμε στο σινεμά αυτήν τη δεκαετία και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, του δωρίσαμε επάξια το Νο1 στη λίστα με τις χειρότερες ταινίες του 2016. Με το Justice League να έρχεται από την ίδια ομάδα δημιουργών (ο Θεός να τους κάνει), οι προσδοκίες μου περιορίζονταν στο να μην ξαναδώ την παιδική μου ηλικία να μαγαρίζεται για άλλη μια φορά…
Προς μεγάλη μου έκπληξη, η ταινία ήταν… ok!
Φυσικά, δεν είναι κάνα σινεμά της προκοπής, αλλά σα θεαματικό blockbuster, ήταν τίμιο κι αυτό έχω χρόνια να το πω για ταινία της DC! Καταρχήν, έχει μια φυσιολογική διάρκεια! Σε αντίθεση με τους Avengers (ΝΕ ΤΙ) που κράταγαν δυόμιση ώρες κι έκαναν μισό αιώνα να πάρουν μπρος, αυτή μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, χωρίς βαρετές πολυλογίες!
Οι στοιχηματικές θα ‘πρεπε να είχαν κατηγορία για το πόσα σουτιέν θα ξηλωθούν εξαιτίας αυτού του τυπά!
Πολλοί χαρακτήρες, περισσότερη κίνηση! Δεν ήταν όλοι το ίδιο χαρισματικοί βέβαια, ενώ η χημεία τους δε λειτουργούσε πάντα. Για παράδειγμα, ο Aquaman κι ο Cyborg ήταν πολύ ενδιαφέροντες και σίγουρα θα θελήσεις να τους ξαναδείς (που θα γίνει), ενώ ο Flash το πάλευε πολύ να είναι ο Deadpool αστείος της παρέας, χωρίς να πείθει πάντα.
Κόντρα σε προηγούμενες ταινίες αυτής της μυθολογίας, εδώ δίνεται έμφαση στο χιούμορ και στο χαλαρό κλίμα! Υπονοείται ξεκάθαρα ότι στο μέλλον η ομάδα θα… εμπλουτιστεί, ενώ υπάρχει μια συμμετοχή-έκπληξη (;) ενός ήρωα που επιτέλους τον είδαμε όπως του αξίζει και γουστάραμε πολύ! Από κει και πέρα, δεν υπάρχει κάτι το πρωτάκουστο.
Για ένα ελαφρύ δυωράκι κάνει δουλειά, αλλά τα ελαττώματα της DC (σκοτεινή φωτογραφία, υπερβολικά εφέ και ενοχλητικά slow motion) δυστυχώς παραμένουν. Και σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τη θρυλική σειρά κινουμένων σχεδίων (να τα λέμε κι αυτά)! Αλλά με το κάκιστο σερί της εταιρείας, τουλάχιστον αυτή δεν είναι τόσο χάλια όσο άλλες φορές. Έχει την πλάκα του αν αυτό θες, αλλά σαν κινηματογραφική αξία, παραμένει ένα άδειο μύδι…
Δεν Είμαι ο Νέγρος σου (I Am Not Your Negro)
…γιατί το πραγματικό σινεμά έχει την ικανότητα να αλλάζει ζωές και δυστυχώς, το ξεχνάμε εύκολα αυτό. Με τον κινηματογράφο να θεωρείται πλέον μια τυπική διασκέδαση, λίγοι επιλέγουν να σκέφτονται όταν βλέπουν μια ταινία. Τι αξία έχει τότε; Όταν περνάς δυο ώρες σε μια αίθουσα, αυτό πρέπει να σε προκαλεί, να σε τεντώνει και να ξυπνά το μυαλό.
Κάτι που σίγουρα θα σου συμβεί, αν δεις αυτό το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, που απολύτως δίκαια προτάθηκε στην πεντάδα για το αντίστοιχο Όσκαρ. Βασίζεται στα λόγια και τις γραφές του Τζέιμς Μπόλντουιν, διαβασμένα υποδειγματικά από τον τιτάνα Σάμουελ Τζάκσον. Αποτελείται από αφηγήσεις, τηλεοπτικές συνεντεύξεις και αρχειακό υλικό, όλα ραμμένα γύρω από τα λόγια του αφροαμερικανού διανοούμενου και θα σου γ*μήσει το σύμπαν.
Θα δεις πράγματα αδιανόητα, σοκαριστικά κι απάνθρωπα. Αν απορήσεις πώς γίνεται να επικρατούσαν τέτοιες συνθήκες για τους μαύρους στις ΗΠΑ, καλύτερα να ξαναρίξεις μια ματιά στο σήμερα, γιατί τα γεγονότα της ταινίας δεν είναι δα και προϊστορικά.
Τα λόγια του Μπόλντουιν είναι καθαρά, εύηχα, κατηγορηματικά και δυστυχώς, επίκαιρα σε φρικτό βαθμό. Με αυτόν το κλόουν που ψηφίσαν για πρόεδρο οι Αμερικάνοι, αλλά και με την ντροπιαστικά σταθερή άνοδο της ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια, η ιστορία αυτού του μαύρου ρήτορα είναι τρομακτική όσο και απαραίτητη να ακουστεί.
Μην κολλάς που είναι ντοκιμαντέρ! Είναι τρομερά κινηματογραφικό, έξυπνο, καθηλωτικό και αφορά τους πάντες, ανεξαρτήτως καταγωγής. Αν σ’ ενδιαφέρει ο κόσμος που βλέπεις καθημερινά γύρω σου, πρέπει να το δεις. Θα διδαχθείς πολλά και μπορεί να μη βγεις ο ίδιος άνθρωπος από την αίθουσα. Κι αυτή είναι η πραγματική δύναμη του σινεμά.
Τι άλλο βγαίνει από σήμερα:
