Γενικά οι πρωινές διαλέξεις είναι το λιγότερο απάνθρωπες… Κι όταν λέμε απάνθρωπες, εννοούμε ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΑΒΗ της λέξης! Κι αυτό που τις κάνει ακόμα χειρότερες, ξέρετε τι είναι; Ο συνδυασμός τους με το πρωινό της Δευτέρας. Μιλάμε για μαχαιριά στην καρδιά, στην ψυχή και σ’ οτιδήποτε ζωτικό στοιχείο έχουμε πάνω μας.
Όχι απλά σε νιώθω, αλλά κλαίω και μαζί σου. Αν πάντως, θέλεις να σου φτιάξω λιγάκι το κέφι, θα σου πω να σκεφτείς το εξής: τι να πουν κι εκείνα τα κακόμοιρα τα σχολιαρόπαιδα, που πηγαίνουν για μάθημα από τις 8, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ;
Πάμε όμως να δούμε, τα στάδια που περνάμε κάθε φορά που ο καθηγητής είχε …πρωινές καύλες και ήθελε να παραδώσει με τις κότες:
1. Η πρώτη μας σκέψη είναι ότι το ξυπνητήρι, χτύπησε κατά λάθος!
Δεν γίνεται να βαράει από τις 7 το πρωί. Είναι φάρσα!
2. Για αυτό και το κλείνουμε. Και το ξανακλείνουμε. Και το ξανακλείνουμε…
3. Αν δεν ήταν το κινητό και ήταν όντως ξυπνητήρι, άνετα το διαλύαμε!
4. Σοβαρά τώρα, πρέπει να σηκωθούμε; Τι πειράζει μια μικρούλα απουσία;
5. Ας ξανακοιμηθούμε!
6. Έλα όμως, που πλέον ξυπνήσαμε κι ο ύπνος δεν ξανάρχεται…
Αυτή η καταραμένη ενδιάμεση φάση όπου νυστάζουμε αλλά …δε νυστάζουμε.
7. Εν τέλει κάνουμε την υπέρβαση και σηκωνόμαστε από το κρεβάτι…
8. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο πάντως, ευελπιστούμε ενδόμυχα στην ακύρωση του μαθήματος για οποιαδήποτε, λογική ή παράλογη αιτία…
9. Kι όταν τελικά μπαίνουμε στην ώρα μας για την παράδοση, κανείς δε μας προσφέρει ένα μετάλλιο για τον κόπο μας…
Έστω ένα χρηματικό έπαθλο, βρε αδερφέ!
10. Κι όσο προχωράει η διάλεξη και προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε στις τόσο ενδιαφέρουσες πληροφορίες, τόσο πιο βαριά γίνονται τα μάτια μας…
11. Kι απλά επιβεβαιώνουμε την άποψη πως αυτές οι ώρες, μόνο για μάθημα δεν κάνουν!
12. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως στο τέλος της παράδοσης, όχι μόνο δεν έχουμε συγκρατήσει το παραμικρό, αλλά έχουμε ξεχάσει κι αυτά που ξέραμε…
13. Μαλακία απόφαση πήραμε. Έπρεπε να κοιμηθούμε!
