Πολλοί στις μέρες μας, άλλοι γιατί θέλουν να εκφραστούν, άλλοι γιατί ψάχνουν έναν τρόπο να γίνουν διάσημοι, άλλοι γιατί απλά έχουν μέσον και ξέρουν ότι θα εξασφαλιστούν οικονομικά, επιλέγουν τον κλάδο της δημοσιογραφίας για τις σπουδές τους. Έναν κλάδο όμως, που παρά τα αρκετά θετικά, είναι ίσως ο πιο «βρώμικους», ειδικά στην χώρα μας.
Επειδή όμως, καλό είναι να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, ας ξεκινήσουμε με τα πλεονεκτήματα των σπουδών και κατ’ επέκταση της επαγγελματικής ενασχόλησης με τα ΜΜΕ, τα οποία είναι σημαντικά κι ορισμένες φορές θεωρούνται τόσο αυτονόητα, που απλά τα παραλείπουμε. Αναλυτικότερα, ως εν δυνάμει δημοσιογράφος:
Επικοινωνείς με τον κόσμο
Αν είσαι κοινωνικός κι «έξω καρδιά», το πλέον κατάλληλο επάγγελμα για σένα, είναι η δημοσιογραφία. Μέσα απο το μαχητικό κι όχι μόνο ρεπορτάζ, ενημερώνεσαι για τον παλμό αλλά και τις απόψεις του κόσμου, αφουγκράζεσαι έτσι κάθε αλλάγη και τάση στην κοινωνία, προβλέποντας πολλά γεγονότα κι εξελίξεις της πολιτικής, κοινωνικής και καθημερινής ζωής.
Εκφράζεις απόψεις κι ανησυχίες
Ίσως απο τα σημαντικότερα κομμάτια του παζλ που ονομάζουμε δημοκρατική κοινωνία. Η ελεύθερη έκφραση της άποψής σου είναι αυτή που θεμελιώνει το δημοκρατικό πολίτευμα και κάνει κι εσένα πιο ενεργό πολίτη που δρα ουσιαστικά για τον κόσμο που ζει κι εργάζεται.
Διαμορφώνεις την κοινή γνώμη
Και φτάνουμε στην κορυφή της πυραμίδας και στον στόχο κάθε δημοσιογράφου που σέβεται τον εαυτό του και το επάγγελμά του. Είναι χρέος σου λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα και σημαντικότατο προνόμιο, η διαμόρφωση απόψεων πάνω σε σημαντικά και μη ζητήματα, που απασχολούν τον κόσμο γύρω σου. Και πιστέψτε με, δεν υπάρχει πιο γοητευτικό πράγμα από αυτό…
Πάρα ταύτα, η δημοσιογραφία είναι όπως είπα και πιο πάνω, ένας απο τους πιο διεφθαρμένους κλάδους αφού υπάρχουν πολλοί που δεν θυμούνται απο που ξεκίνησαν, προδίδουν τα δικά τους όνειρα και ιδανικά, καθώς και τις προσδοκίες του ίδιου του κοινού τους. Ως δημοσιογράφος λοιπόν, τα κυριότερα «σημεία κινδύνου» με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος, είναι τα εξής:
Πολλοί «ξεπουλιούνται»
Το βασικότερο πρόβλημα με τους δημοσιογράφους, είναι πως εύκολα διαφθείρονται. Μιας και με βάση όλα τα προαναφερόμενα, οι δημοσιογράφοι αποτελούν ισχυρά χαρτιά του κοινωνικού ιστού, προσεγγίζονται απο πολλούς, άλλοτε πολιτικούς κι άλλοτε επιχειρηματίες και γίνονται υποχείριά τους με αντάλλαγμα προσωπικά κέρδη και οφέλη. Και το κακό είναι, πως (σχεδόν) πάντα θα βρεθεί αυτός ο κάποιος που θα υποκύψει…
Κυριαρχεί το «μέσον» και το «ρουσφέτι»
Θα μου πείτε, στην Ελλάδα έτσι λειτουργεί το σύστημα γενικότερα. Αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, διάβαινε. Διαφορετικά, κάτσε σπίτι σου. Στον κλάδο των ΜΜΕ όμως, ίσως αυτό το φαινόμενο να γίνεται λιγάκι πιο έντονο, λόγω της φύσης των ανθρώπων που εμπλέκονται (βλ. παραπάνω).
Δεσπόζει η «κίτρινη είδηση»
Όταν ξεκινάς τη σχολή, είσαι γεμάτος/η επαναστατικές ιδέες που ακόμη κι αν δεν υλοποιηθούν στο έπακρο, έχεις την πεποίθηση πως εσύ αν μη τι άλλο, δε θα υποκύψεις και δε θα τις προδώσεις ποτέ. Έλα όμως, που στον πραγματικό κόσμο τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά… Δυστυχώς, ζούμε σε μία κοινωνία που το κουτσομπολιό και η σαχλή είδηση πουλάει. Για την ακρίβεια, ξεπουλάει. Κι όταν κάτι έχει τέτοια επιτυχία κι αποδοχή, εκ των πραγμάτων φέρνει οικονομικά κέρδη. Άρα, θες δε θες, στρέφεσαι προς τα εκεί για να επιβιώσεις. Τουλάχιστον στα πρώτα σου βήματα…
Κλείνοντας πάντως, θα προτιμούσα να σου αφήσω μια γλυκιά γεύση. Γιατί με τα θετικά και τα αρνητικά της, η δημοσιογραφία δεν παύει να είναι ένα λειτούργημα. Κι όπως κάθε λειτούργημα, αξίζει να το υπηρετείς με όλο σου το είναι, για να το κάνεις κάθε μέρα και καλύτερο…
