Η 21η Μαρτίου, ως Παγκόσμια Ημέρα, είναι ξεχωριστή, καθώς είναι διπλή «γιορτή». Από τη μία, κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού κι από την άλλη, η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Πολλές είναι οι φορές που η ποίηση ως τέχνη υπενθυμίζει στον άνθρωπο αξίες και ιδανικά που έχει ξεχάσει και η ανθρωπιά και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας είναι κάποια από αυτά. Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας και με αφορμή τη διπλή αυτή γιορτή, ένα ποίημα για τον ρατσισμό:
Τα μάτια του ρατσισμού τα φοβάμαι.
Μα αυτά- φοβούνται τον Άνθρωπο πιο πολύ.
Μηχανεύονται ιστορίες περί γης και φωτός
και κάποιες άλλες για την κατοχή τους.
Μιλάνε για το δίκιο,
μα μόνο γι’ αυτό δεν παλεύουν.
Με των ιδανικών
κάποια αλλοτρίωση ή άρνηση,
σκοτώνουν,
πληγώνουν,
κάνουν τον πόλεμο.
Τα θύματά τους είμαστε όλοι.
Κι αλίμονο σε όποιον φαντάστηκε να κυριαρχεί.
Το νερό,
το χώμα,
ο αέρας
κι η πατρίδα
αλλάζουν υπόσταση.
Γίνονται ένα με το μίσος.
Χρωματίζονται με,
Κόκκινο-αίμα
Διάφανα-δάκρυα.
Και τα σύνορα γίνανε φυλακές.
Εκείνο το μικρό παιδί,
Τα κοίταζε σαν να άνοιγαν δρόμους για παιχνίδια
Τη μικρή ευτυχία του.
Ποιον όμως θα κατηγορήσει αν
στα μάτια του αντικρύσει τον θάνατο;
Όχι τον θάνατο όμως των γονιών του
που στο τέλος θα λέγεται
κακουχία της ζωής,
αλλά τον θάνατο της ύπαρξής του,
που οι άλλοι επιδιώκουν.
Στην αδικία, την εξουσία, την πατρίδα που τον διώκει;
Πατρίδα μου,
Πως σε αθλίωσαν; Πατρίδα του κόσμου.
Πως σε έκαναν να σημαίνεις, τον πόνο και τη λησμονιά;
