Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί βρίζουμε; Γιατί έχουμε την ανάγκη να στείλουμε κάτι/κάποιον στο διάολο κι ακόμα παραπέρα όταν τα νεύρα μας χτυπάνε κόκκινο ή να ξεκινάμε τα «γ@μώ…» όταν συμβαίνει κάτι κακό κι αναπάντεχο; Εντωμεταξύ αν το καλοσκεφτείς, είναι πολλές αυτές οι φάσεις στην καθημερινότητά μας, οπότε και το βρισίδι πάει σύννεφο.
Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ καμιά αθυρόστομη που κάθε δεύτερη κουβέντα της ήθελε μπιπ, αλλά πού και πού κι εγώ, σαν άνθρωπος με αδυναμίες, το ρίχνω το καντηλάκι μου. Βέβαια, με πιο light βρισιές τύπου «όχι ρε μ@λ@κ@!» χωρίς να πιάνω τα θεία. Άλλοι πάλι, δε συμμερίζονται καθόλου αυτήν την άποψη, μιας και τη «βρίσκουν» μόνο άμα τα χώσουν σε κάποιον για τα καλά, πράγμα βέβαια που καθόλου δεν επικροτώ.
Ωστόσο, όσο κι αν θεωρώ χαμηλού επιπέδου τα άτομα που το τερματίζουν και γενικότερα έχει μια ιδιαίτερη θέση στη ζωή τους το βρίσιμο, οι έρευνες δε φαίνεται να συμφωνούν μαζί μου.
Συγκεκριμένα, μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε από ειδικούς κορυφαίων πανεπιστημίων παγκοσμίως (βλ. Στάνφορντ, Κέιμπριτζ, Μάαστριχτ και Χονγκ Κονγκ) εξέτασε τους λόγους για τους οποίους μιλάμε άσχημα και σε τι οφείλεται αυτό το γεγονός. Έτσι έλαβε υπόψη τους νευρολογικούς, τους ψυχολογικούς και τους κοινωνικοπολιτικούς λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους σε αυτή τη συνήθεια.
Όσοι βρίζουν λοιπόν, όχι απλά δε συνεπάγεται ότι έχουν μειωμένες αντιληπτικές ικανότητες, είναι χαζοί ή δε χρησιμοποιούν σωστό λεξιλόγιο, αλλά αντιθέτως είναι ιδιαίτερα εύστροφοι και καθιστούν τους καλύτερους φίλους. Οπότε παιδιά, διώξτε συστολές και καθωσπρεπισμούς και βγάλτε ό,τι έχετε από μέσα σας.
Η έρευνα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι βρισιές παρόλο που γενικά θεωρούνται ταμπού και όσοι τις χρησιμοποιούν γνωρίζουν ότι δεν είναι σωστό, αυτό δεν τους αποθαρρύνει από το να συνεχίσουν να το κάνουν. Ίσα – ίσα, τις συμπεριλαμβάνουν στο λεξιλόγιό τους επειδή θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα οτιδήποτε τους συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Το να βρίζεις όμως, πέρα από εκτόνωση προσφέρει και χαλάρωση, γιατί καταπολεμά το άγχος.
Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από ένα «Γαμώ το!» (και κάτι ακόμα), όταν νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όριά σου και θες να ξεσπάσεις. Για κάποιο παράξενο λόγο, τα νεύρα και η ένταση μετά από έναν καλό γύρο από μπινελίκια, απλά εξαφανίζονται. Μπράβο λοιπόν στους ανθρώπους που ξεδίνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο (πώς άλλαξαν τα πράγματα σε μόλις λίγες παραγράφους, ε;) και μακάρι να ήμασταν όλοι σαν εσάς παιδιά, γιατί θα είχαμε πολλά λιγότερα προβλήματα και θα βλέπαμε τον κόσμο με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Αν εξαιρέσουμε βέβαια τους ανθρώπους που ολημερίς κι οληνυχτίς ρίχνουν καντήλια χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, οπότε εκεί καταλαβαίνεις ότι κάποιο πρόβλημα έχουν, σε άλλη περίπτωση η αθυροστομία είναι πράγματι δείγμα εξυπνάδας και ειλικρίνειας.
Ε, αυτά δεν είναι και δύο βασικά χαρακτηριστικά που θες να έχει κάποιος ώστε να τον θεωρήσεις φίλο σου;;;
Οι ερευνητές λοιπόν, επισημαίνουν ότι όσοι χρησιμοποιούν κακές λέξεις, πέρα από έξυπνοι και ειλικρινείς, είναι επίσης αυθεντικοί και αξιόπιστοι.
Στην έρευνα αναφέρουν το παράδειγμα των εγκληματικών υποθέσεων. Έχει παρατηρηθεί ότι οι αθώοι βρίζουν περισσότερο από τους ένοχους, οι οποίοι ψεύδονται. Κοίτα να δεις! Με τόσα που είναι τα θετικά τελικά, είσαι έτοιμος να ευχαριστήσεις τον φίλο εκείνο που σε ντροπιάζει κάθε φορά με τον στόμα-βόθρος που έχει; Τουλάχιστον το παιδί είναι ειλικρινές, γνήσιο και αξιόπιστο. 
