Πόσες φορές έτυχε να χλευάσεις αυτούς που σιωπούν;
Πόσες φορές τους χαρακτήρισες «αναίσθητους» και «αδιάφορους» επειδή δεν ανέβασαν κάποια σχετική φωτογραφία ή κάποιο status που να ρίχνουν ευθύνες και να προσεύχονται, ενώ η χώρα τους κηρύχθηκε σε τριήμερο πένθος και συμπολίτες τους έχουν πληγεί;
Πώς κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι ήσυχοι και συνεχίζουν να κάνουν τη ζωή τους, ενώ άλλοι έχασαν τη δική τους, κάποιοι τις οικογένειές τους και συνάμα μερικοί ήταν αυτόπτες μάρτυρες μιας εθνικής τραγωδίας;
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς τους κατηγορείς, διότι δεν εξέφρασαν στα social media τη λύπη τους.
Ήταν τουλάχιστον ειλικρινείς. Δεν προσποιήθηκαν πως νοιάζονται, πως επηρεάζονται συναισθηματικά από τα γεγονότα ή από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις πόσα μπορεί να έχουν προσφέρει «αθόρυβα», χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να δημοσιεύσουν την αρωγή τους, να διατυμπανίσουν όσα έχουν κάνει…
Εσύ πάλι; Στεναχωριέσαι βαθύτατα, λυπάσαι και προσπαθείς να μπεις στη θέση όσων έχασαν τους δικούς τους αλλά και αυτών που βίωσαν στο έπακρο το γεγονότα, πίσω από μια οθόνη στην άνεση του σπιτιού σου…
Σίγουρα, το να ανεβάζεις τόσο φιλοσοφημένα και ψαγμένα status στο facebook, εκφράζοντας τη λύπη σου για τα γεγονότα, τονίζοντας πως για κανέναν δε θα ‘ναι το ίδιο από δω και πέρα, είναι κι αυτό μια μορφή συμπαράστασης. Τόσο κόπο έκανες για να τα γράψεις. Άλλο βέβαια, που την επόμενη μέρα θα βγεις κανονικά με τους φίλους σου και θα έχετε πολλά και διάφορα χαρούμενα θέματα να συζητήσετε. Άλλο που θα πας κανονικά τις διακοπές σου και θα συνεχίσεις να περνάς τις γιορτές με την οικογένειά σου, χωρίς κάποια θέση στο τραπέζι να μένει άδεια.
Κατά τα άλλα, τίποτα δεν θα είναι ίδιο για κανέναν, ούτε και για σένα. Όπως εκείνοι, έτσι κι εσύ θα φοβάσαι κάθε πρωί που ξυπνάς για το τι πρόκειται να συμβεί. Αν βέβαια έχεις καταφέρει να κοιμηθείς καθόλου από τους εφιάλτες…
Θέλει γενναιότητα να συγχαίρεις τους εθελοντές, σε παραδέχομαι!
Ο καθένας έχει δικαίωμα να πράξει όπως κρίνει, δεν αντιλέγω, αλλά είναι μεγάλη υποκρισία να προσποιείσαι πως νοιάζεσαι για το δράμα του συνανθρώπου σου, του λαού σου, όταν στέκεσαι άπραγος απέναντι στις εξελίξεις. Καλύτερα σώπασε, είναι πιο τίμιο και τουλάχιστον δηλώνεις με αυτόν τον τρόπο μερικό σεβασμό.
Δε χρειάζεται να πεις πολλά, η σιωπή σου θα κάνει τον μεγαλύτερο κρότο, γιατί θα’ ναι τουλάχιστον ειλικρινής.
Δεν το εννοείς, το ξέρουμε και οι δύο! Δε χρειάζεται να εκφράζεις διάσπαρτα τη λύπη σου όταν την ίδια μέρα βρίσκεσαι σε μαγαζιά με τους φίλους σου και πίνεις τα ποτά σου!
Πώς να βοηθήσεις; Συγκέντρωσε είδη ανάγκης, φιλοξένησε τους πληγέντες και τα κατοικίδια/αδέσποτα ζώα! Ακόμη, δώσε αίμα ή κάποια χρηματική υποστήριξη! Και αν όντως εννοείς, έστω και λίγο, αυτά που αναφέρεις παντού για δήθεν συμπόνια: βοήθησε εθελοντικά τους ανθρώπους που καταστράφηκε η ζωή τους! Δεν ξέρεις πόσα χαμόγελα θα σχηματιστούν στα πρόσωπα πολλών με ένα χέρι βοηθείας…
Άρχισε να κάνεις πράξεις τα «θέλω» σου, δε χρειάζονται άλλες λέξεις και υποσχέσεις! Σώπασε, γιατί οι νεκροί είναι πολλοί.
Όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Λουκάς Αναγνωστόπουλος «Ώρα για τις λέξεις να σωπάσουν. Μόνο θρήνος για τη μάνα γη και τα χαμένα παιδιά της.»
