Καιρό είχα να γράψω κάτι για τους γονείς και τις αναμνήσεις που έχω από αυτούς και τα όμορφα παιδικά χρόνια που είχα. Γιατί δεν έχουν την ίδια τύχη όλα τα παιδιά του κόσμου. Και όσο μπανάλ κι αν ακούγεται, όντως υπάρχουν παιδάκια στην Αφρική που πεινούν. Την ίδια ώρα που εμείς δεν εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Ποια είναι αυτά; Όλα όσα μας προσφέρει η μαμά κι ο μπαμπάς στην πιο ευαίσθητη ηλικία μας. Και όλα όσα μας κάνουν (ή πρέπει να μας κάνουν) να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και ευτυχία.
Ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου:
1. Για την υπέροχη παιδική ηλικία.
Και η παιδική ηλικία είναι κάτι που δεν απαιτεί χρήματα. Τουλάχιστον όχι πολλά. Απαιτεί αγάπη, στοργή και στήριξη όταν και όποτε το χρειάζεται ένα παιδί. Ένα παιδί δε θέλει ταξίδια και διακοπές σε εξωτικά νησιά. Θέλει μία βόλτα στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Εκεί που θα συναντήσει τα άλλα παιδάκια και θα μοιραστεί μαζί τους τη χαρά της ζωής!
2. Για την προσοχή που έδωσαν.
Ένα αγοράκι δε θα είναι ποτέ ολοκληρωμένο αν έχει όλα τα παιχνίδια Playmobil του κόσμου. Θα είναι όμως πραγματικά ευτυχισμένο αν ο μπαμπάς του καθίσει μαζί του και παίξουν με ένα μόνο αυτοκινητάκι… Αυτό να το θυμάστε πάντα, η καριέρα σας μπορεί να εξελιχθεί στον χειρότερο εφιάλτη του παιδιού σας!
3. Για την οικονομική στήριξη.
Ότι και να λένε οι γονείς, όσα παράπονα και να κάνουν, είναι βέβαιο πως θα στηρίζουν οικονομικά τα παιδιά τους μέχρι αυτά να γίνουν ανεξάρτητα. Άλλοι έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν πολλά χρήματα κι άλλοι λιγότερα. Το σίγουρο είναι πως πασχίζουν να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Και ο σωστός γονιός είναι αυτός που ξέρει να κάνει το παιδί του να μην ανησυχεί για τα οικονομικά. Γιατί στα 10 σου χρόνια έχεις πολύ διαφορετικά πράγματα να σκεφτείς…
4. Για την αγάπη τους.
Τα παιδιά χρειάζονται στέγη, τροφή ρούχα και …αγάπη για να μεγαλώσουν. Και μιλάμε για αγάπη σε όλα τα επίπεδα. Και στόχος των γονιών πρέπει να είναι τόσο να καταλάβει το παιδί ότι το αγαπούν, αλλά να κατανοήσει και την σημασία της αγάπης στη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό, κάποιος το μαθαίνει μονάχα στην πιο μικρή του ηλικία.
5. Για τον σεβασμό τους.
Ένα παιδί πάντα χρειάζεται τον σεβασμό των γονιών του. Να καταλάβει ότι είναι πολύ σημαντικό για αυτούς και ότι οι ιδέες και οι ανησυχίες του είναι άξιες σεβασμού και αναφοράς. Και αν θέλεις, σαν γονιός, να σε σεβαστεί το παιδί σου πρέπει πρώτα εσύ να το κάνεις σε αυτό και να του το διδάξεις.
6. Για τις καλές συμβουλές.
Το παιδί μέχρι τα 4-5 χρόνια του, δεν έρχεται με κανέναν άλλον σε επαφή πέρα από τους γονείς του. Αυτοί είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα του δώσουν συμβουλές, οι πρώτοι άνθρωποι που θα του χαράξουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Και στη συνέχεια, είναι αυτοί που στέκονται στις δυσκολίες και στις λύπες του παιδιού τους. Και πάντα, όσο και να μην το δείχνει ένα παιδί, ακούει τι έχουν να του πουν οι αγαπημένοι του άνθρωποι…
7. Για το ότι «ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ».
Όταν τα πάντα δείχνουν κατεστραμμένα, όταν το μαύρο είναι το μοναδικό χρώμα που μπορείς να δεις, όταν η ελπίδα φαίνεται τόσο μακρινή λέξη, όταν το κενό που νιώθεις στο στήθος σου είναι ικανό να σε καταστρέψει τότε ένα πράγμα είναι απόλυτα βέβαιο. Υπάρχουν δύο άτομα που περιμένουν μονάχα να σε στηρίξουν. Χωρίς κανένα παράπλευρο κέρδος ή όφελος. Η μαμά κι ο μπαμπάς…<3
