Λένε πως στη ζωή μας θα συναντήσουμε διάφορους ανθρώπους. Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν κι άλλοι πηγαινοέρχονται. Αυτούς τους τελευταίους πάντα τους φοβόμουν. Κάποιοι είναι σαν ένα τσιγάρο διάλειμμα, άλλοι είναι σαν τη φωτιά στο δάσος. Αυτό που συνειδητοποιώ όμως όσο μεγαλώνω είναι πως όλοι, ο καθένας με τη σειρά του, έχουν κάτι να μου δώσουν, κάτι να με διδάξουν.
Αυτοί που έρχονται και μένουν παρά τις δυσκολίες, είναι η δύναμή μου. Είναι αυτοί που θα απλώσουν το χέρι τους να κρατηθώ στις δύσκολες μέρες μου. Θα είναι δίπλα μου πριν καν τους το ζητήσω. Είναι αυτοί που θα με κάνουν καλύτερο σαν άνθρωπο, θα μου ανυψώσουν την προσωπικότητα, θα εντείνουν τα προτερήματα μου.
Όσο για τις αδυναμίες μου; Με βοηθούν να τις αποδεχτώ και με τον καιρό, να τις αποβάλλω. Άνθρωπος είμαι και κάνω λάθη, πληγώνομαι και πονάω. Κάποιες φορές δε μαθαίνω από τα λάθη μου, αντιδρώ παρορμητικά. Η διάθεση μου μεταβάλλεται σε ταχύτητες φωτός. Οι άνθρωποι οι δικοί μου είναι όμως δίπλα μου να με διδάξουν ότι είναι εντάξει να μην είσαι καλά, να σε συνεπαίρνει το συναίσθημα. Είναι από τα πράγματα άλλωστε που με κάνουν ξεχωριστή. Έτσι μου είπαν…
Όσο γι’ αυτούς που έφυγαν, είτε από επιλογή είτε γιατί αναγκάστηκαν είτε ακόμα γιατί τους έδιωξα εγώ η ίδια, δεν μπορώ να τους πω κάτι πέρα από ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Σας ευχαριστώ που με απορρίψατε, γιατί έγινα πιο δυνατή. Έμαθα πια να ξεχωρίζω τους ανθρώπους και διαπίστωσα ότι η «εμπιστοσύνη» κι η «ευκαιρία» είναι πράγματα επίκτητα. Κάνεις δεν τα αξίζει, μέχρι να μου αποδείξει το αντίθετο. Φύγατε και μου δώσατε πραγματικά μαθήματα ζωής.
Κι όχι δε θέλω να σας ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν εκτιμούν, αλλά πληγώνουν, δε σέβονται και δεν έχουν μάθει να αγαπάνε.
Oι άνθρωποι, λοιπόν που με εγκατέλειψαν, με έμαθαν να αντέχω τις βροχές, τις δυσκολίες της ζωής. Με άφησαν να περιμένω ώρες ολόκληρες πάνω από μια οθόνη για ένα τους μήνυμα, γεμίζοντας το μυαλό μου με αναπάντητα ερωτήματα και σκέψεις. Έτσι συνειδητοποίησα ότι αν δεν υπήρχαν κι αυτοί, δε θα μάθαινα να ξεχωρίζω ποιος πραγματικά αξίζει και ποιος όχι. Οι άνθρωποι που αξίζουν να είναι στη ζωή σου, σου δίνουν κομμάτια του χαρακτήρα τους, αψηφώντας μην τυχόν τους δώσεις εσύ λιγότερα.
Κάποτε μου είχαν πει να μη δίνω 100 πράγματα σε ανθρώπους που έχουν μάθει να μετράνε μέχρι το …10. Κι εδώ θα συμφωνήσω. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μετράνε τι έδωσες εσύ ή πόσα έδωσε ο άλλος. Πόσα είχες να δώσεις και πόσα από αυτά τελικά έδωσες; Αυτό έχει σημασία για μένα.
Για το τέλος άφησα αυτούς που μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου, που πάνε κι έρχονται. Τέτοιοι άνθρωποι μου προκαλούσαν πάντα ένα απέραντο συναίσθημα απογοήτευσης. Έμαθα πλέον, ακόμα και γι’ αυτούς, να παραμένω ανεπηρέαστη από τις συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων τους. Βλέπεις σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να δείχνεις τα αστέρια κι εκείνοι να στέκονται στα μικρά αντικείμενα που περνάνε τριγύρω. Σε καμία εκτίμηση δεν τους έχω αυτούς.
Η καρδιά μου δεν είναι κέντρο διερχομένων. Αν θέλουν να μείνουν, είναι ευπρόσδεκτοι. Αν πάλι θέλουν να φύγουν, κανένας δεν πρόκειται να τους εμποδίσει. Μόνο μην στέκονται στην πόρτα της ζωής μου, γιατί εμποδίζουν αυτούς που πραγματικά αξίζουν.
Μπορεί και να μου λείπουν οι δύο τελευταίες κατηγορίες ανθρώπων. Όμως είμαι εντάξει με αυτό. Δεν στεναχωριέμαι και ούτε θέλω να τους ξαναβάλω στη ζωή μου. Για κάποιο λόγο έρχονται κοντά μου κι εξίσου υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση που φεύγουν. Σέβομαι τις επιλογές του άλλου. Απλά είναι κι αυτές οι φορές που φεύγουν εκείνοι που ήθελα να μείνουν πιο πολύ. Κι αν φύγουν μια φορά, είμαι σίγουρη πως θα φύγουν ξανά. Όταν κάποιος αντέχει την απουσία σου, μάλλον δεν είναι αυτός που νόμιζες.
Ανάμεσα στην παρουσία και στην απουσία, εγώ επιλέγω την παρουσία. Να έχω κάποιον άνθρωπο διπλά μου, να γελάμε, να χορεύουμε, να κάνουμε αστεία, να αγαπιόμαστε. Αυτοί που επέλεξαν να απουσιάσουν από τη ζωή μου, δεν ήταν σε θέση να μου χαρίσουν τέτοιες στιγμές, να μου δώσουν συναισθήματα και γιατί όχι; Nα δοθούν. Δε λέω, θα υπάρχουν στιγμές που θα τους αναζητάω γύρω μου, σε άλλα μέρη, σε άλλα άτομα. Αλλά στο τέλος της ημέρας, θα καταλαβαίνω ότι μπορώ να προχωράω και χωρίς αυτούς.
Μην κατηγορήσεις ποτέ αυτούς που πηγαινοέρχονται. Δεν φταίνε. Απλά είναι που είσαι μια τόση δα σταγόνα στον ωκεανό τους…
