Εδώ και δύο ημέρες περίπου, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα βίντεο του Θοδωρή Παπαδουλάκη, το οποίο οι σοσιαλμιντιακοί μου φίλοι το κοινοποιούσαν ο ένας μετά τον άλλον με απίστευτη ταχύτητα.
Ήταν η πρώτη φορά όμως που κοινοποίησαν όλοι κάτι σωστό.
Το βίντεο ξεκινά με έναν νεαρό να περπατά σε ένα πολυσύχναστο δρόμο των Χανίων, φορώντας κουκούλα και κρατώντας ένα λοστάρι.
Από το γρήγορό του βήμα φαίνεται πως κρύβει οργή μέσα του και σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα την εξωτερικεύει ρίχνοντας τα τραπεζάκια από τις καφετέριες και σπάζοντας ένα αυτοκίνητο. Όλα αυτά μέχρι να τον πιάσουν οι γύρω του, να τον χτυπήσουν και τελικά ο νεαρός να βρεθεί στο κρατητήριο.
Για όλους εμάς που έχουμε γεννηθεί κριτές, που είμαστε φωτεινοί παντογνώστες και έχουμε πάρει το δικαίωμα του σχολιασμού από μόνοι μας, γιατί αυτοί είμαστε, το εν λόγω περιστατικό θα είχε δεχτεί πολλά σχόλια για την ανατροφή του νεαρού, πιθανόν για τις ιδεολογίες του και πολλά ακόμη.
Στη συνέχεια του βίντεο, ο Θοδωρής Παπαδουλάκης γυρίζει το χρόνο πίσω και εξηγεί γιατί όντας οργισμένος γκρέμιζε ό,τι έβρισκε στο διάβα του, μπροστά σε ανυποψίαστους περαστικούς.
Καθημερινά στην πόλη που βρίσκεσαι, μπορείς να θυμώσεις με πολλά πράγματα. Ακόμα και με μία λακούβα που μπορεί να μείνει για εβδομάδες εκεί, χωρίς να θεωρείται απ’τα σημαντικά προβλήματα. Για ποιον; Ακόμα και για εκείνον που έχει χάσει την όρασή του;
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους με ειδικές ικανότητες. Ανθρώπους που πρέπει να παλέψουν να κυκλοφορήσουν σε πόλεις που δεν έχουν τις υποδομές να τους “φιλοξενήσουν”. Είτε αυτή είναι τα Χανιά, είτε η Αθήνα, είτε η Θεσσαλονίκη.
Αυτό ακριβώς θέλησε να περάσει ο ταλαντούχος σκηνοθέτης μέσα από το βίντεο.
Ο νεαρός στην προσπάθεια του να μετακινήσει την αδερφή του πάλευε με πολλά εμπόδια. Τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια, ασέβεια των γύρω του και ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο στην μπάρα των ΑΜΕΑ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει την προσοχή του από τον εκνευρισμό του και στη συνέχεια από διερχόμενο αυτοκίνητο το καρότσι να του φύγει απ’τα χέρια.
Η οργή του νεαρού, είναι η δική σου, η δική μου και του οποιοδήποτε ανθρώπου όταν βλέπει αυτοκίνητο παρκαρισμένο σε ράμπα. Θέλεις εκείνη την ώρα να του σκάσεις ένα λάστιχο, να του αφήσεις ένα σημείωμα με το πόσο γαϊδούρι είναι, αλλά αύριο πάλι εκεί θα βρίσκεται. Το ξέρεις.
Μέσα απ’το βίντεο, συνειδητοποιείς πως ενδόμυχα “χαίρεσαι” και συμφωνείς με αυτού του είδους τα ξεσπάσματα και τη βία. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, να “χειροκροτούμε” μια πράξη που πολύ θα θέλαμε να την κάνουμε, αλλά τελικά την αφήνουμε μόνο στη σκέψη μας.
Αυτό που θέλει να περάσει όμως το βίντεο, δεν είναι ότι η λύση είναι η βία. Να βγούμε δηλαδή στους δρόμους και να τα κάνουμε όλα λίμπα επειδή έχουμε εξοργιστεί με κάτι, αλλά αντίθετα να αντιληφθούμε πως έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, να θέλουμε δηλαδή να ξεσπάσουμε, γιατί κάποιοι δεν προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι μόνο το κράτος υπεύθυνο, είναι και όλοι εκείνοι που δεν “επιτρέπουν” τη μετακίνηση των ΑΜΕΑ στην πόλη να γίνει πιο εύκολη.
Την επόμενη φορά, δώσε λίγη περισσότερη προσοχή σε αυτούς τους ανθρώπους. Λέγονται “άνθρωποι με ικανότητες”, αλλά εσύ έχεις περισσότερες.
