Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
Road House
Έτος: 1989
Ελληνικός τίτλος: O Μπράβος
Σκηνοθεσία: Rowdy Herrington
Με τους: Patrick Swayze, Kelly Lynch, Sam Elliott, Ben Gazzara.
Ο Ντάλτον, ένας σκληροτράχηλος μπράβος με σκοτεινό παρελθόν, καταφθάνει σε μια επαρχιακή πόλη όπου προσλαμβάνεται για να «καθαρίσει» ένα κακόφημο μπαρ που έχει μπουχτίσει από τους καβγατζήδες. Σύντομα, θα έρθει σε σύγκρουση με τον Γουέσλι, τον τοπικό άρχοντα, που έχει μάθει να επιβάλλει τους δικούς του νόμους στην περιοχή.
Ξύλο, εκρήξεις, κορίτσια, 80s μαλλιά, αυτή η ταινία τα’χει όλα!
Βρισκόμαστε στις ένδοξες μέρες της δεκαετίας του 80. Ο (αδικοχαμένος) Πάτρικ Σουέιζι γνωρίζει τεράστια επιτυχία με το Dirty Dancing, την οποία εξαργυρώνει πρωταγωνιστώντας σε διάφορες ταινίες δράσης B’ κατηγορίας. Αυτή όμως για την οποία θα τον θυμόμαστε όλοι αιωνίως είναι δικαιωματικά το Road House. Μιλάμε για τον ορισμό της ένοχης απόλαυσης, ένα cult έπος, μια ταινία που έχει χαρακτηριστεί ως «ο βασιλιάς των b-movies». (όσοι βλέπετε Family Guy ίσως έχετε κάποια ιδέα…)
Ο Μπράβος, όπως κυκλοφόρησε στη χώρα μας, είναι η επιτομή της ταινίας για αντροπαρέα σε φάση σουβλάκι-μπύρα-χαβαλές. Η συνταγή είναι κλασική: Μάτσο παιδαράς έρχεται στην πόλη, τα φτιάχνει με το ομορφότερο κορίτσι, δέρνει τους κακούς και φεύγει ωραίος και μάγκας. Συνουσιάζει και ραπίζει που λένε. Κλισέ, αλλά στο Road House η διασκέδαση είναι εγγυημένη χάρη σ’ ένα μενού που τα έχει όλα: Ανεγκέφαλοι βλαχομπρατσαράδες που πλακώνονται για ψύλλου πήδημα, καρωτίδες που ξηλώνονται με μια λαβή, μπόλικο γυναικείο γυμνό, ασταμάτητο βρισίδι κι άλλο ξύλο κι άλλο γυμνό, βάλε και κάτι εκρήξεις κι όλα αυτά σε στυλ της αλησμόνητης 80ίλας. Α, κι ένα monster truck διαλύει ένα κατάστημα αυτοκινήτων. Γιατί έτσι!
Ο Σαμ Έλιοτ γουστάρει τη ζωή του στο Road House κι εσύ το ίδιο όταν τον βλέπεις!
Με λίγα λόγια, ο μπαξές έχει ό,τι τραβάει η όρεξη του κάθε κάφρου χαβαλετζή θεατή με απαιτήσεις. Αυτό βέβαια που κλέβει την παράσταση είναι οι διάλογοι κι οι ατάκες, που χαρακτηρίζονται από γελοίες μέχρι και ντροπιαστικές κι οι φανατικοί οπαδοί της ταινίας, τις θυμούνται απ’έξω κι ανακατωτά. Θα μπορούσα να ξεκινήσω να τις αραδιάζω, αλλά θα ξημερώσουμε γιατί πραγματικά είναι αναρίθμητες.
Η προσβόλα που έγραψε Ιστορία
Οι ατάκες αυτές είναι στα σίγουρα η μεγαλύτερη κληρονομιά της ταινίας κι ανεβάζουν κατακόρυφα το επίπεδο του γέλιου, πιο πολύ για τους λάθος λόγους. Αλλά ακόμα κι αν κάνεις το λάθος να πάρεις κάτι στα σοβαρά, θα περνάς τόσο καλά που δεν παίζει να σε χαλάσει. Εξάλλου και να ήθελες να σκεφτείς, το Road House δεν σε αφήνει, αφού κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος φραμπαλάς θα ξεσπάσει, μέχρι ο Σουέιζι να σαπίσει όλους τους – ελεεινά μπετόβλακες – κακούς. Συν το ότι οι σκηνές ξύλου είναι πολύ καλοδουλεμένες.
Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Χρυσά Βατόμουρα, αλλά δεν πήρε κανένα. Ο εμπνευστής των συγκεκριμένων «βραβείων», ο John Wilson, την συμπεριέλαβε στις 100 πιο απολαυστικές κακές ταινίες που έγιναν ποτέ. Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο.
