Έκτακτα δελτία ειδήσεων, διαγγέλματα, φόβος, αβεβαιότητα, αγωνία και φράσεις όπως «η φύση εκδικείται», «τον θόλωσε ο έρωτας» και «η πανδημία των Κινέζων» αποτελούν την πολύ γνωστή και όχι τόσο ήρεμη καθημερινότητά μας.
Μουδιασμένη βλέπω τον κόσμο γύρω μου να διαλύεται σαν να παρακολουθώ ταινία επιστημονικής φαντασίας στο Netflix. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται… γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Ζούμε και μεγαλώνουμε μέσα σε μία κοινωνία που πάντα φταίει κάποιος άλλος, ενώ εμείς… ποτέ. Φταίνε οι μαύροι, οι Αλβανοί, η κυβέρνηση, φταίνε οι αδερφές, οι Κινέζοι, οι τράπεζες, οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια, έφταιγε ο διαιτητής, έφταιγε η κακιά η ώρα!
Ναι, θυμός και οργή. Νιώθουμε το ίδιο όταν τα γράφω και όταν το διαβάζεις.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ιδανική. Τα τελευταία δύο χρόνια ωστόσο, μάθαμε ότι χειρότερα… γίνεται!
Μία πανδημία και καμιά 20αριά καραντίνες μετά, έχουν αλλάξει πολλά. Είναι γνωστό ότι όταν άρχισε να διαδίδεται ο ιός στον υπόλοιπο κόσμο, κατηγορούσαμε τους Κινέζους για το πόσο ανεύθυνοι είναι. «Μα καλά, τρώνε νυχτερίδες και θα μας κολλήσουν όλους!», «Για όλα φταίνε αυτοί και η κοινωνία που δεν πήρε τα μέτρα της». Περάσαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι το 2020, που δεν υπήρχε καμία ατομική ευθύνη και προσοχή από κανέναν, παρά ένα χάος σε όλα τα ελληνικά νησιά, σαν να μη νοιαζόμαστε για τίποτα. Παρόλα αυτά «Εγώ σε τι φταίω;».
Προχωρώντας στη σύντομη αναδρομή μας, φτάνουμε κάπου στην άνοιξη του 2021. Όλοι και κυρίως όλες, ήρθαμε αντιμέτωποι με τη σκληρή (πολλά χρόνια τώρα) πραγματικότητα, όπου για πολλούς ακόμα οι γυναίκες είμαστε ένα είδος κτήματος και φυσικά υποδεέστερες των αντρών. Βιώνουμε μία σειρά γυναικοκτονιών τους τελευταίους μήνες σαν να βλέπουμε επεισόδια από τη 10η εντολή. Περνάει η κάθε μέρα και ακόμη μία από εμάς βρίσκεται θύμα βιασμού, παρενόχλησης, ξυλοδαρμού ακόμα και φόνου. ΟΜΩΣ, ποιος φταίει; Φταίει η κακιά η ώρα. Έφταιγε που ήταν πρήξω αυτή και του ζάλιζε το κεφάλι. Φταίει που πήγαινε γυρεύοντας. Μα καλά, δεν τον είδε εξ αρχής ότι είναι επιθετικός, τι έκανε μαζί του; Όλες έχουμε φάει ένα χαστούκι, πώς κάνουν έτσι;
Φτάνοντας στο σήμερα, μπορώ να πω πως την κόλαση τη ζούμε εδώ στη γη και όχι μετά θάνατον. Ο μισός πλανήτης βρίσκεται στο έλεος των πυρκαγιών. Η Ελλάδα βλέπει τα πυκνά της δάση και την πανίδα της να χάνονται και να γίνονται κυριολεκτικά στάχτη. Βλέπουμε συνανθρώπους μας να χάνουν το σπίτι τους, την περιουσία τους, τη δουλειά τους και τα λογικά τους. «Η φύση εκδικείται» ή φταίει η κλιματική αλλαγή. Ναι ναι, πάλι κάποιος άλλος φταίει.
Ένα πράγμα που συνειδητοποίησα τελικά, έτσι όπως είμαι ακόμα μουδιασμένη και προσπαθώ να εμπεδώσω το τι συμβαίνει γύρω μου, είναι ότι αυτός που φταίει πραγματικά είμαστε όλοι εμείς. Είμαι εγώ.
Η απάντηση λοιπόν στο γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας.
Το πρόβλημα αφορά πάντα εμάς. Και θα μου πεις «Μα καλά, στις γυναικοκτονίες πού φταίω εγώ; Η κοινωνία φταίει που μας μεγαλώνει με αυτά τα πρότυπα». Η κοινωνία δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Μαθαίνουμε από μικρά ότι τα αγόρια είναι πιο δυνατά και πρέπει να έχουν το πάνω χέρι, ενώ τα κορίτσια πρέπει να ‘ναι υπάκουα και να μη μιλάνε πολύ. Αποζητάμε από βαθιά μέσα μας ένα σύντροφο που είναι πέρα για πέρα τοξικός, γιατί έτσι είναι «άντρας».
Κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, δεν επιτρέπει ούτε δικαιολογεί να δέχεται τέτοιες βίαιες συμπεριφορές. Πολλές φορές ακούω ότι μεγάλωσε άσχημα και έχει ψυχολογικά από την οικογένεια. Ακόμα κι αν μεγάλωσες σε ένα τοξικό περιβάλλον μην ξεχνάς ότι ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ. Πλέον είναι στο δικό σου χέρι να αφήσεις πίσω σου τραύματα του παρελθόντος και να τα μετατρέψεις σε δύναμη και γνώση. Πρέπει να θυμάσαι ότι αν κάτι δε σε κάνει να αισθάνεσαι καλά, φεύγεις ή ζητάς βοήθεια αμέσως.
Από την άλλη, κανένας άνθρωπος που έχει δουλέψει με τον εαυτό του και είναι ισορροπημένος και μετρημένος, δε θα έβλαπτε ποτέ εν συνειδήσει τους άλλους. Αν δηλαδή δεν μπορείς να διαχειριστείς το θυμό σου και τις ορμές σου, είναι δικό σου θέμα και όχι εκείνου που βρέθηκε μπροστά σου «την κακιά στιγμή». Δεν είναι λοιπόν δικαιολογία το «μεγάλωσα δύσκολα».
Η φύση δεν εκδικείται. Εμείς αυτοκτονούμε.
Καμία φύση δεν εκδικείται. Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι η φύση είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εάν καταστρέφουμε το περιβάλλον, καταστρέφουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Εάν δε μεριμνούμε ο καθένας ξεχωριστά για τον πλανήτη μας, δε θα το κάνει κανένας άλλος. Θα το ξανασκεφτώ εάν θα πετάξω το σκουπίδι μου στο δρόμο. Θα το ξανασκεφτώ εάν θα πετάξω τις γόπες από τα τσιγάρα στη θάλασσα ή εάν θα πάρω το αμάξι για να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο. Θα το ξανασκεφτώ εάν θέλω να υπάρχουν σε θέση εξουσίας άτομα που δε δίνουν δεκάρα για μένα και τον κόσμο που ζω. Όχι, δεν είναι η φύση. Το κακό που συμβαίνει είναι οι πράξεις μου που τόσα χρόνια έκανα με θράσος εις βάρος της και απλά έρχομαι αυτή τη στιγμή αντιμέτωπη μαζί τους.
Είναι η σχέση με τον εαυτό μας αυτή που μας κάνει ευσυνείδητους πολίτες και δε βγαίνουμε εν μέσω πανδημίας χωρίς μάσκα και μέτρα προστασίας. Είναι δικό μου λάθος εάν εξαπλωθεί ο ιός στους γύρω μου, γιατί εγώ δεν προστατεύθηκα σωστά και το μετέδωσα.
Μπορώ να βρω άπειρα παραδείγματα όπου πίσω από το λάθος κρυβόμαστε εγώ και εσύ.
Σπεύδουμε να κρίνουμε και να δείξουμε με το δάχτυλο κάθε φορά που συμβαίνει κάτι. Ξεχνώντας ότι το ένα δάχτυλο δείχνει μπροστά ενώ τα τρία που μένουν δείχνουν προς τα εμάς. Αυτός που πραγματικά φταίει είμαι εγώ. Και εγώ είμαι αυτή που θα αλλάξει το αύριο. Από σήμερα!
