Γράφει η Έφη Αλικάκου
9 στις 10 φορές, τα πιο ευχάριστα συναισθήματα που βιώνουμε έχουν ένα είδος συνεκτικότητας, είτε προκαλούν στιγμιαία χαρά είτε επιβεβαίωση. Μια αγκαλιά, ένα «κόλλα πέντε …έρωτα μου» που λέει κι η αοιδός, μία έκφραση οικειότητας από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, κάθε μέρα ερχόμαστε σε επαφή με γεγονότα που αν και φαινομενικά φαντάζουν ασήμαντα, στην πραγματικότητα μας αυξάνουν κατακόρυφα τις ενδορφίνες μας (ορμόνες της χαράς και του γέλιου).
Όταν ζεις κάποιο από τα παρακάτω συμβάντα, πάω στοίχημα ότι επιβεβαιώνεις πως υπάρχει Θεός εκεί στο ρετιρέ:
Όταν βλέπεις τον/την πρώην με συν 50 κιλά.
Ξέρω …κακιούλες, αλλά σε πλήγωσε, σε απέρριψε, σε έφτυσε, σε απάτησε. Έχεις κάθε δικαίωμα λοιπόν, να ευχαριστήσεις τον ύψιστο την αποφράδα μέρα που θα πέσεις μούρη με μούρη με την πέτρα του σκανδάλου που έγινε …κοτρόνα, κατόπιν Θείας Δίκης! Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό να χαμογελάσεις υποχθόνια, όταν αναλογιστείς πόσο σιχτιρίζει που άφησε μια τέτοια fit κουκλάρα ή έναν τέτοιο γόη με six-pack και τελικά κατάντησε μπόγος. Τώρα που σ’ έχασε, νοσταλγεί τις φορές που με αγάπη και περισσή τρυφερότητα του/της φώναζες να κάνει κράτη με το φαγητό. Τώρα όμως είμαι αλλού κύριε/κυρά μου, γι’ αυτό …το οικογενειακό παγωτό σου και σ’ άλλη παραλία!
Όταν χωράς ξανά σε παλιά σου ρούχα.
From time to time συνηθίζεις – γιατί είσαι και τακτικό άτομο – να φτιάχνεις την ντουλάπα σου (πως το κάνεις στείλε μου Inbox, γιατί έμενα είναι μονίμως σε συνθήκες Χιροσίμα-Ναγκασάκι). Μια από αυτές τις φορές, λοιπόν, που σ’ έπιασε η νοικοκυροσύνη, κοίταξες με παράπονο εκείνο το τζιν από το λύκειο που το είχες καταχωνιάσει στο τελευταίο συρταράκι και είπες «Τι έχω να χάσω;! Άλλωστε γκόμενο/γκόμενα δεν θα βρω ποτέ έτσι όπως πάω!» και το ξαναδοκίμασες και μάντεψε …σου έκανε! Κι εσύ, με τη σειρά σου, έκανες χαμούλη χωρίς να υπολογίζεις πιθανές ώρες κοινής ησυχίας. Με το δίκιο σου! Χάρηκες, γιατί σημαίνει ότι κάτι έκανες σωστά με το σώμα και τη διατροφή σου τόσα χρόνια.
Όταν πέφτεις πάνω στη μαγική επιγραφή «50% έκπτωση».
Δεν συγκρίνεται με τίποτα αυτό το συναίσθημα! Ποιο 10% και ποιο 40%, εμείς οι στούρνοι στα Μαθηματικά ούτε να τα υπολογίσουμε ξέρουμε, αλλά ούτε και μας νοιάζει. Μόνο το 50% προκαλεί δάκρυα χαράς, το μισό, το φουστάνι στη μισή τιμή, δηλαδή από 50 ευρώ …25! Εκείνες οι μπότες που ζαχαρώνεις αυτόν τον καιρό, το Φεβρουάριο στις εκπτώσεις θα είναι φτηνότερες, γιατί η θεία πρόνοια και ο καλός μαγαζάτορας θα βάλουν 50% έκπτωση. Και όταν δεις την επιγραφή, θα αγκαλιάσεις τους συνανθρώπους σου, θα συμφιλιωθείς με την πρώην κολλητή σου, θα δεις μέχρι και Λαζόπουλο (ναι, από τη χαρά σου θα αντέχεις ακόμα κι αυτόν και τον εμετό του).
Όταν ακούς στα μαγαζιά το τραγούδι ΣΟΥ.
Από εποχή σε εποχή κι από συναισθηματική φάση σε άλλη, «κολλάς» σε σημείο αηδίας μ’ ένα κομμάτι. Το Σαββατόβραδο που θα βγεις με την παρέα σου θα γίνει αυτόματα καλύτερο, όταν θα το ακούσεις να αντηχεί μέσα στο μαγαζί. Γιατί; Γιατί αυτό το τραγούδι σε κάνει ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ, το γουστάρεις, σε ανεβάζει κι όσο κι αν η σκρόφα της διπλανής παρέας το παίζει ιστορία «εγώ ακούω μόνο Ραχμάνινοφ, αλλά ήρθα για το τσάμπα μπουκάλι», εσύ την γράφεις εκεί που ξέρεις και το απολαμβάνεις κι ας είναι Παντελίδης ή Σταν.
Όταν δε συναντάς κανένα κόκκινο φανάρι.
Είναι κι εκείνες οι φορές που το πράσινο παύει να είναι απλά ένα χρώμα! Φαντάζει ιδέα, θαύμα, φωτεινός φάρος ελπίδας ότι δεν θα φας τα νιάτα και τις ώρες σου στο τιμόνι με το πόδι στο φρένο και το μάτι κολλημένο στον κόκκινο σηματοδότη της Μεσογείων (όπου αν πετύχεις έναν, είσαι καταδικασμένος να σταματήσεις σε όλα!). Μια βόλτα με το αμάξι, βράδυ σε κάποια μεγάλη λεωφόρο, με το ραδιόφωνο στο τέρμα και το κορίτσι αγκαλιά, χωρίς να συναντήσεις όχι κόκκινο ούτε καν πορτοκαλί, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Σανίδωσε το!
