«Μέσα σε μισή ώρα είχε κατακαεί ο Νέος Βουτζάς από την κορυφή, με τις φλόγες να σαρώνουν τα πάντα στην πλαγιά που βρίσκεται ο οικισμός.»
Ίσως μία γραμμή να μην μπορεί να αποτυπώσει ολόκληρη εθνική τραγωδία, όμως αυτό συνέβη τις τελευταίες ώρες στη χώρα μας…
Και ποιες περιγραφές μπορούν άλλωστε να χωρέσουν μια τέτοια μαύρη μέρα; Ποιος μπορεί να μιλήσει χωρίς να ξεσπάσει σε λυγμούς για όσα διαδραματίστηκαν στην Κινέτα, το Μάτι, το Νέο Βουτζά, τη Ραφήνα και τη Νέα Μάκρη Αττικής;
Θυμίζει σκηνικό βιβλικής καταστροφής αυτό που συμβαίνει στην Αττική και είναι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά μας…
Δε συμβαίνει σε κάποια μακρινή χώρα, δεν είναι κάποιος άγνωστος αυτός που κάηκε το σπίτι του, αυτός που βρέθηκε απανθρακωμένος… Είναι ο συνάνθρωπός μας, ο άνθρωπος που ανταλλάσσατε τις «καλημέρες» σας. Τον αντίκριζες με τα παιδιά του, έτσι δεν είναι;
Μονάχα που το ένα του παιδάκι, έξι μηνών, δεν κατάφερε να επιβιώσει, καθώς το έπνιξαν οι καπνοί. Και οι γονείς; Που αντίκρισαν το παιδί τους να αγκομαχεί για να αναπνεύσει;
Η πύρινη λαίλαπα κατέστρεψε τα πάντα. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στα αμάξια τους κραύγαζαν για βοήθεια. Κάποιοι ήταν στο σπίτι τους και κοιμόνταν όταν καπνός κάλυψε τα πάντα, ενώ οι γέροντες δεν μπορούσαν να σταθούν. Πόσο σκληρό είναι γέροι άνθρωποι να έχουν αντέξει πολέμους, αρρώστιες, κακουχίες και για σφάλματα τρίτων, με μια τρομερή πυρκαγιά να ρισκάρουν τη ζωή τους; Άλλοι βρίσκονταν στη θάλασσα και απολάμβαναν το μπάνιο τους, όταν αντιλήφθηκαν ένα κύμα πανικόβλητων ανθρώπων να έρχεται προς το μέρος τους.
Κάποιοι τραυματίστηκαν, άλλοι έχουν εγκαύματα, κάποιοι αλώβητοι αντίκρισαν το δράμα των γύρων τους, ενώ κάποιους τους αφάνισε η φωτιά… Ο παρονομαστής είναι ένας: κανείς δε θα ξεχάσει τις 23 Ιουλίου, τη μέρα πένθους για τον ελληνικό λαό.
Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και όχι για κούφιες λέξεις αποτυπωμένες σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Ο απολογισμός των νεκρών αγγίζει τους 80 μέχρι στιγμής, με τους τραυματίες να ξεπερνούν τους 190.
Και αλήθεια, τι δικαιολογία θα βρεθεί αυτή τη φορά; Κάποτε μιλήσαμε για «συνωστισμό» προκειμένου να υποβαθμίσουμε τις απώλειες και συνάμα να δικαιολογήσουμε τις πράξεις των υπευθύνων.
Δεν μπορούμε άλλο να φορούμε παρωπίδες, διότι δεν είμαστε μικρά παιδιά!
Εγώ πενθώ!
Πενθώ για τις ζωές που χάθηκαν, πενθώ για τα όνειρα που έμειναν μισά, για τις ελπίδες που κατακερματίστηκαν, για τους εφιάλτες που θα ελλοχεύουν τα βράδια ενός ολόκληρου λαού. Μα κυρίως ντρέπομαι βαθύτατα και πονάω! Πονάει η ψυχή μου μ’ αυτήν την τραγωδία και βλέποντας τις εικόνες δυσκολεύομαι να αναπνεύσω… Και η χώρα πενθεί μαζί με τη φύση. Σε κάποιους το τοπίο θα θυμίζει την τότε καταστροφή της Σμύρνης και δε μου μένει άλλο από το να συμφωνήσω.
Ντρέπομαι για το χαρακτήρα πολλών, γιατί δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών μας.
Ντρέπομαι για αυτούς που βρίζουν και υποτιμούν στα social media αυτό που συνέβη και περισσότερο για εκείνους που παριστάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα, απολαμβάνοντας τις διακοπές τους. Λυπάμαι που ποτέ δε θα μάθουμε να σεβόμαστε και παράλληλα να αγαπάμε τη φύση!
Και τέλος, φοβάμαι για όσα έπονται. Γιατί τα αποτρόπαια αυτά γεγονότα δε θα σταματήσουν, ύστερα από τόσα χρόνια το έχω μάθει καλά.
Δε γράφω άλλο, κουράστηκα!
Ήρθε η στιγμή να κάνω τα λόγια μου πράξεις, ήρθε εκείνη η ώρα να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου, να δώσω φαγητό, χρήματα κι ό,τι περνάει από το χέρι μου! Γιατί με το να κάθεται κανείς βολεμένος στον καναπέ παρακολουθώντας τα δρώμενα από την οθόνη δεν άλλαξε ποτέ τίποτα…
Καλό κουράγιο, ανθρωπότητα…
