Πώς μια παρέα φοιτητών έπιασε μαζί τον Μάη και το νόημα της απόλαυσης!
Τι ζητάει ο Μάης για να ανθίσει; Μια καρό κουβέρτα, ανέμελες κουβέντες, πρασινάδες, ευωδιές, μουσικές και γεύσεις. «Πικ-νικ» φωνάζει θαρρείς, ο στερνός μήνας της άνοιξης, από την πρώτη του μέρα στη γη, μέχρι να δείξει το ημερολόγιο 31. Δεν το λες λοιπόν και περίεργο που η παρέα της ιστορίας μας, όπως και κάθε άνθρωπος τέτοια εποχή, δε βλέπει την ώρα να ξεχυθεί στη μαγιάτικη μαγεία, με ένα καλάθι στο χέρι και πεταλούδες στην καρδιά.
«Βουνό ή θάλασσα;», δε θα ρωτήσει κανείς. Γιατί όλοι ξέρουν πως πλέον ο δρόμος για το πικ-νικ δεν είναι απαραίτητα επαρχιακός. Δεν χρειάζεται να φας χρόνο και χρήμα κόβοντας χιλιόμετρα, για να τρέχεις στις εξοχές. Έξοχη είναι και η πόλη, αν το καλοσκεφτείς, με ένα σωρό μέρη για αναζωογονητικές αποδράσεις. Στην παραλία ή στην Άνω Πόλη, στο Σέιχ Σου ή στην Αρετσού, η Θεσσαλονίκη, όπου περνούν τα φοιτητικά τους χρόνια οι πρωταγωνιστές μας, έχει τρόπους να τους βγάλει πικ-νικητές, όπου κι αν επιλέξουν να στρώσουν το τραπεζομάντηλό τους· και το σερβίτσιο πολλαπλών χρήσεων βεβαίως βεβαίως. Είναι βλέπεις και οικολόγοι, με περιβαλλοντικές ανησυχίες, να τα λέμε και αυτά!
«Έχω ετοιμάσει το τέλειο playlist» δηλώνει το… δυνατό αυτί της παρέας στο γκρουπ και στέλνει ένα δείγμα από funky jazz, ό,τι πρέπει για αστικό υπαίθριο lunch. Η μουσική έκλεισε, το μεγαλύτερο κεφάλαιο ανοίγει. Ω ναι, είναι το food list!
«Φακοσαλάτα;;;» πέφτουν βροχή τα ερωτηματικά και oι ξαφνιασμένες φατσούλες στην πρόταση της Μυρτώς, που ανοίγει το κεφάλαιο «περιεχόμενο καλαθιού». «Είστε σίγουρα καλεσμένη στο πικ-νικ;» αστειεύεται ο Μάνθος, το πειραχτήρι της παρέας, που είναι μαλωμένος με τα όσπρια, πόσο μάλλον σε μορφή… σαλάτας. Μα η συνταγή της φίλης του δεν αστειεύεται. Σου λέει, όταν «παντρεύεται» η φακή από τη Λάρισα με κρητικό τοματίνι βελανίδι, κρεμμυδάκι φρέσκο, μαϊντανό, ρίγανη Θεσσαλίας και ελαιόλαδο, η φάση ξεφεύγει. Extra tip το ξύσμα lime και τα φυλλαράκια μέντας.
«Πάω στο ψαγμένο deli και ζητάω φακή Λάρισας για να το κάψουμε κυρ Στέφανε;» συνεχίζει το πείραγμα ο Μάνθος. «Στα Lidl πήγαινε. Και φακή Λάρισας θα βρεις και ρίγανη Θεσσαλίας και τον ίδιο τον κυρ Στέφανο, μην σου πω!» απαντά χαρωπά η Μυρτώ, που φημίζεται για τις επιδόσεις της, όχι μόνο στη μαγειρική, αλλά και στις έξυπνες αγορές!
Γιατί μπορεί τελικά το πικ-νικ να γίνει στην πόλη, αλλά οι γεύσεις τουλάχιστον, πρέπει να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα. Να σταθεί το καλάθι στο ύψος των… εναλλακτικών περιστάσεων και να είναι τουλάχιστον το ίδιο ψαγμένο με τη μουσική. Σίγουρα μακριά από πρόχειρες λύσεις που μυρίζουν τυπικό (βι)αστικό μεσημεριανό. Δηλαδή κόβονται στα προκριματικά τα προκάτ σαντουιτσάκια, τα ετοιματζίδικα τυροπιτοειδή, τα είδη περιπτέρου και οι λοιπές διατροφικές επιλογές που στερούνται φαντασίας και ουσίας. Μα ούτε και για «δηθενιές» που κοστίζουν ένα σωρό λεφτά ψήνεται το παρεάκι· είπαμε, το ταμείο της παρέας – σε αντίθεση με την όρεξη – είναι σφιχτό.
Ο πικ-νικητής λαός απαιτεί έμπνευση, νοστιμιά, έντιμες αυθεντικές γεύσεις που να φέρνουν στο καλάθι το νόημα της ελληνικής υπαίθρου και ναι, να θυμίζουν και κάτι από το αείμνηστο κεφτεδάκι της γιαγιάς. Άλλωστε το παραδοσιακό στην κουζίνα είναι το new black, και με λίγους πειραματισμούς γίνεται το γευστικό ισότιμο της funky jazz. Με άλλα λόγια, αν δεν πάει το καλάθι στην ένδοξη ελληνική εξοχή πρέπει να βρεθεί τρόπος να τρυπώσει εκείνη σε αυτό.
Και βρέθηκε. Στα Lidl. Όπου το παρεάκι πήρε μεγάλο καλάθι για να χωρέσει όσο γίνεται περισσότερη Ελλάδα, μέσα από διαλεχτά προϊόντα με την ετικέτα Νώμα. Κρητικές γραβιέρες που δεν έβλεπαν την ώρα να ζευγαρώσουν με καρύδια, ρόκα και βαλσαμικό μέσα σε τραγανές πολύσπορες μπαγκέτες, παξιμάδια λαδιού με ελιές και θυμάρι που υποδέχτηκαν με θέρμη την πάστα πράσινης ελιάς, τη ρίγανη και το μανούρι σε κάτι θεϊκές μπρουσκέτες, μετσοβίτικο κουσκούς με τρυφερά φρέσκα λαχανικά, σε μια σαλάτα που, σαν το dressing από μέλι και πορτοκάλι, ήρθε και έδεσε και με την άνοιξη και με τις διαθέσεις.
Και κάπως έτσι, σε μια μικρή, αντάρτισσα λωρίδα πράσινης γης, κάπου στην καρδιά της πόλης, όπου pop-up παπαρούνες έβαζαν με θράσος πινελιές χρώματος στον γκρίζο καμβά του τσιμέντου, κάθισε η παρέα μας οκλαδόν και έζησε μια… επική απόδραση, με ψαγμένες μουσικές, περισσή ανεμελιά και ακόμη περισσότερη νοστιμιά. Οι ίδιοι μπορεί να μην πήγαν μακριά, μα ο ουρανίσκος τους ταξίδεψε για τα καλά. Άλλωστε, στον δρόμο για το τέλειο πικ-νικ σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το καλάθι. Και το δικό τους ήταν γεμάτο νόημα. Μοσχοβολούσε Ελλάδα· θάλασσες, λαγκάδια και λιακάδα.
