Τζον Κάρπεντερ | Ο master του τρόμου έρχεται Ελλάδα για μια ανεπανάληπτη συναυλία!

Αν δεν το ξέρατε ήδη, μια τεράστια μορφή θα ευλογήσει το Piraeus Academy αυτήν την Παρασκευή 24 Μαΐου! O Τζον Κάρπεντερ είναι για το σινεμά, ότι και ο Lemmy για το μέταλ! Ένας δάσκαλος της τέχνης του, που επαναπροσδιόρισε trends  – μουσικά και κιν/φικά – και μεγάλωσε πολλές γενιές θεατών με το έργο του. Χωρίς να το θέλει, χωρίς να το ξέρει και χωρίς να τον νοιάζει. Στη συλλογική συνείδηση, είναι ο «Άρχοντας του Τρόμου», επειδή γύρισε μερικές από τις πιο επιδραστικές ταινίες του είδους, προκαλώντας εφιάλτες που ακόμα κρατάνε! Ο JC όμως, είναι κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό…

Γεννήθηκε το 1948 και μεγάλωσε στο Μπόουλινγκ Γκριν, μια μικρή πόλη στο Κεντάκι. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής μουσικής, κάτι που έμελλε να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του μικρού Τζον. Όπως επίσης και το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν φανατική με το σινεμά, οπότε τον έπαιρνε συνέχεια μαζί της στους δυο κιν/φους που υπήρχαν στην πόλη. Έτσι ερωτεύτηκε από πολύ νωρίς τη μεγάλη οθόνη και επειδή τότε δεν είχε καθοριστεί κανένα σύστημα καταλληλότητας, έβλεπε τα πάντα. Αγάπησε πάρα πολύ τα γουέστερν και την επιστημονική φαντασία, ειδικά τις τρομακτικές ταινίες με τέρατα (όπως το The Fly), που τη δεκαετία του ’50 ζούσαν τη χρυσή εποχή τους.

Όταν ήρθαν τα χρόνια της φοιτητικής ζωής, δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει και πέρα από μια ροκ μπάντα όπου έπαιζε, τα πράγματα ήταν νωθρά (είχε κι έναν άσχημο χωρισμό με τη κοπέλα του)! Χωρίς κανένα επαγγελματικό στόχο, έπεσε στα χέρια του ένα τεύχος του TIME, με ένα άρθρο για «τις ιδιοφυΐες που έβγαιναν από τις σχολές κιν/φου, όπως ο Τζορτζ Λούκας». Εκεί του καρφώθηκε η ιδέα της σκηνοθεσίας και το 1968 έφυγε για το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Το ’74 και χωρίς να έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του, γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους, όπου για να γλυτώσει λεφτά από τη δημιουργία του φιλμ, έγραψε και τη μουσική. Που να ‘ξερε ότι εκείνη η στιγμιαία ανάγκη, θα γινόταν μια συνήθεια που στιγμάτισε την καριέρα του….

Το αξεπέραστο theme του Halloween, μια μελωδία-ορόσημο όχι μόνο για το σινεμά, αλλά για την ποπ κουλτούρα γενικότερα!

Όταν το ταλέντο του αναγνωρίστηκε, τον προσέλαβαν για να σκηνοθετήσει μια low-budget ταινία τρόμου, όπου μερικές babysitters γίνονται στόχοι ενός μανιακού δολοφόνου. Αποτέλεσμα ήταν το Halloween και όλα τα άλλα είναι ιστορία… Τεράστια επιτυχία, οι πύλες του Χόλιγουντ ήταν πλέον ανοιχτές κι όσα ακολούθησαν στη δεκαετία του ’80, δεν περιγράφονται σε ένα άρθρο! Ο Κάρπεντερ γύριζε κάθε χρόνο το ένα κομψοτέχνημα μετά το άλλο, σαν να ήταν παιχνιδάκι. Πόσο ιδιοφυΐα πρέπει να είσαι, για να φτιάξεις στα καπάκια το Τhe Fog, το Escape from New York και το Τhe Thing, μέσα σε τρία χρόνια;

Χαμογελαστό και ματωμένο διάλειμμα, από τα γυρίσματα του “Vampires”.

Οι κριτικοί της εποχής όμως, δεν είχαν την ίδια άποψη και αυτό του στέρησε μια καλύτερη – κι ευκολότερη – καριέρα. Όλες του οι ταινίες έτρωγαν αγγούρι από τις κριτικές (στα έχω γράψει για το They Live), αλλά με το πέρασμα του χρόνου αναγνωρίστηκαν σαν αδιαμφισβήτητα classics! Βλέπετε, τώρα που όλες γίνονται ριμέικ, πρέπει να τις εκθειάσουν για να πουλήσουν οι καινούριες!

Mε τα χρόνια να περνάνε όμως, αυτό το βιολί τον κούρασε. Στα τέλη των 90s, «το όλο πράγμα δεν είχε πλάκα πλέον», όπως έλεγε εξουθενωμένος, οπότε αποφάσισε να σταματήσει. Ευτυχώς, το 2005 γύρισε δύο επεισόδια για τη σειρά Masters of Horror (τη θυμάστε;!) κι η όρεξή του επανήλθε! Τo 2010 επέστρεψε αθόρυβα με το The Ward – ένα «μικρό κι εύκολο ταινιάκι τρόμου με ωραία κορίτσια», κατά τον ίδιο!

Ο Κάρπεντερ στα γυρίσματα του “The Ward”, giving zero fucks.

Ακόμα κι αν δεν έχεις δει καμία όμως από τις ταινίες του, πιθανότατα θα έχεις ακούσει κάτι από τις μουσικές τους, που απέκτησαν ζωή πέρα από το σινεμά και χαράχτηκαν στην ποπ κουλτούρα με πυρωμένο ατσάλι! Η στάμπα από τις ατμοσφαιρικές synth μελωδίες του είναι τόσο ισχυρή, που πλέον δεν μπορείς να γράψεις ένα electro soundtrack χωρίς να σε πουν «κλέφτη του Τζον Κάρπεντερ»! Θυμάμαι, όταν ανακάλυψα ότι έγραφε ο ίδιος τη μουσική των ταινιών του, είχα καρά-εντυπωσιαστεί! Διότι, πόσο πιο κοντά να φτάσει ένας δημιουργός στο να εκφράσει το όραμα του;

Ο ίδιος ωστόσο, επιμένει ότι το έκανε για λόγους οικονομικούς και όχι καλλιτεχνικούς: «Σε μια ταινία με χαμηλό μπάτζετ, είναι πολύ δύσκολο να προσλάβεις μουσικούς. Μεγάλωσα παίζοντας συνθεσάιζερ, αν και δεν ξέρω να διαβάζω νότες. Αφού μπορούσα, την έγραφα εγώ, επειδή ήμουν φτηνός και γρήγορος. To επανέλαβα και ξαφνικά έγινε μια άλλη δημιουργική φωνή. Το θέμα του Halloween γράφτηκε σε 2-3 μέρες. Δεν έκανα κάτι περίπλοκο, είμαι απλοϊκός τύπος. Η μουσική είναι σαν ένα χαλί, την βάζεις από κάτω να υποστηρίζει όσα γίνονται σε μια σκηνή. Έτσι το έκανα πάντα. Για καλή μου τύχη, κάποια κομμάτια βρήκαν ζωή από μόνα τους και αυτό με ευχαριστεί».

Η ανατριχιαστική Ομίχλη, μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του, με ένα φοβερά ατμοσφαιρικό score!

Η backstage αλήθεια του κινηματογράφου ίσως να είναι σκληρή, αλλά κάπως έτσι, μας χάρισε μια υπερπολύτιμη κληρονομιά, που τον έκανε ήρωα για πολλές γενιές. Τα συνθεσάιζερ soundtracks έγιναν στανταράκι χάρη σ’ αυτόν, οι ταινίες του γνώρισαν ατελείωτα σίκουελ και ριμέικ, πολλοί σκηνοθέτες τον αντέγραψαν, έδωσε καριέρα σε ηθοποιούς όπως η Τζέιμι Λι Κέρτις ή ο Κερτ Ράσελ και μουσικά score από ταινίες (πχ το It Follows) ή και παιχνίδια (σαν το Manhunt) έχουν φανερές επιρροές από τον ήχο του.

Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε ένα κόμικ, συμμετείχε στη δημιουργία του F.3.A.R. και γενικά περνάει τις μέρες του αραχτός βλέποντας NBA, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και εισπράττοντας αμοιβές από τα δικαιώματα των ταινιών του που γίνονται remakes! Αν τσεκάρεις στο YouTube, θα βρεις ατελείωτα βίντεο από events που τον έχουν καλέσει να δέχεται ερωτήσεις και να μιλάει με τον κόσμο! Κάτι που τον καθιστά έναν από τους πιο προσιτούς movie gods, που ανταποδίδει απλόχερα την αγάπη του κοινού του!

Ένας ακόμα λόγος που τον λατρεύουμε! Σε αρκετές συνεντεύξεις μάλιστα, έχει δηλώσει ότι υπεραγαπάει το Borderlands 2!

Κάποτε είπε: «Δούλεψα non-stop για κοντά 40 χρόνια. Είμαι ένας γαμημένος τεμπέλης. Θέλω να κάτσω και να χαλαρώσω…». Και πραγματικά, όσο καιρό τον ακολουθώ, ποτέ δεν έδειχνε στα αλήθεια ενθουσιασμένος με κάτι… μέχρι τώρα! Πέρυσι έβγαλε τον πρώτο του δίσκο: το “Lost Themes”, γεμάτο με κομματάρες που ήταν σαν να πετάχτηκαν από ταινίες του. Φέτος και δεύτερο δίσκο έβγαλε, αλλά και ξεκίνησε μια tour σε Ευρώπη και Αμερική με τη μπάντα του, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ πόσο ξαναμμένος πρέπει να είναι!

Και παρά το σπουδαίο έργο του, ποτέ δεν ψωνίστηκε, ούτε θεώρησε ότι έκανε και τίποτα. Όταν ένας πιτσιρικάς του ζήτησε συμβουλή, εκείνος απάντησε: «Αν ένας κοπρίτης που μεγάλωσε στο Μπόουλινγκ Γκριν του Κεντάκι, μπορεί να κάθεται εδώ και να μιλάει για τις ταινίες που έφτιαξε, εσύ μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο! Συνέχισε να δουλεύεις, γνώρισε κόσμο, κάνε φιλίες, αλλά ποτέ μην αφήσεις την ελπίδα και ΠΟΤΕ μην τα παρατήσεις. Κράτα γερά, εντάξει..;;»

Will do, sir…

Oλόφρεσκο βίντεο, με μια γαμηστερή live εκτέλεση του theme του Εscape from New York! O Άρχοντας ζει τη δεύτερη εφηβεία του και βγάζει μάτι ότι το απολαμβάνει!