Θυμάστε τον εξαιρετικό Jason Statham στις ταινίες του Guy Ritchie; Απ’ ό,τι φαίνεται – για κακή μας τύχη – θα κάνουμε πολύ καιρό να τον ξαναδούμε.
«Ο Μελισσοκόμος» του David Ayer είναι μια καλή σεναριακή ιδέα, με την πιο ρηχή υλοποίηση που θα μπορούσαμε να δούμε στη μεγάλη οθόνη. Άλλη μια ταινία που δεν καταφέρνει να εκμαιεύσει το ταλέντο του Statham στην πλήρη εμβέλειά του και μάλλον καταλήγει σαν κάκιστη κόπια του John Wick.
Τα τελευταία χρόνια ο ηθοποιός συμμετέχει σε κακές παραγωγές κι αυτό συμβαίνει είτε από επιλογή, είτε εξαιτίας της έλλειψης καλών προτάσεων. Βέβαια, όλα αυτά αφορούν εικασίες, ενώ το αποτέλεσμα παραμένει κοινό. Ο Βρετανός ηθοποιός είναι ο αδικημένος της υπόθεσης, αφού οι σκηνοθέτες συνήθως δεν ξεδιπλώνουν το ευρύ acting skill set του και βλέπουμε σε επανάληψη έναν one-man-show τύπο να διαλύει με τον ίδιο τρόπο μια στρατιά από αντιπάλους.
Ο Μελισσοκόμος αν και θα μπορούσε, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ένα σενάριο χιλιοειπωμένο και μάλιστα ούτε κατά διάνοια ισάξιο με τους ανταγωνιστές αυτού του στυλ ταινιών. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Adam Clay, ένας πρώην, high skilled και military trained πράκτορας, που προσπαθεί να αφήσει στο παρελθόν αυτό το lifestyle και γεμίζει τις ώρες του φροντίζοντας τα μελίσσια του. Το ένστικτο του φονιά φυτοζωεί μέσα του, μέχρι να αντιληφθεί την αδικία κάπου γύρω του. Αυτό δεν αργεί να συμβεί, αφού η γειτόνισσά του και μοναδική του φίλη (Phylicia Rashad) αυτοκτονεί, κατόπιν μιας πρωτοφανούς και οργανωμένης εξαπάτησης. Χωρίς πολλές επεξηγήσεις, ξεκινάει ένα κρυφτό-κυνηγητό χωρίς τον παραμικρό σταματημό.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τη σχέση του με την agent Verona Parker (Emmy Raver-Lampman), κόρη της νεκρής φίλης του, αλλά παραμένει αμφιλεγόμενη μέχρι τα τελευταία καρέ του φιλμ.
Το πλαισίωμα του Statham στο ρόλο ενός μελισσοκόμου ήταν κάτι διαφορετικό και εκ πρώτης όψεως είχε πολύ ενδιαφέρον. Το ανελέητο όμως κυνήγι κακών με το άπειρο – και πολλές φορές κωμικό ξύλο – δε μας αφήνει να δούμε κάτι διαφορετικό. Και εν τέλει η σχέση του πρωταγωνιστή με τις μέλισσες αποτελεί απλά διεκπεραιωτική αφορμή για να γίνει establish ένα top secret τμήμα από επίδοξους δολοφόνους.
Το όνομα ‘Beekeeper’ ακούγεται σε όλη την ταινία, αλλά οι μέλισσες έχουν πάψει να έχουν πραγματική σχέση με αυτήν μετά την εισαγωγή. Ενώ ο Jason Statham έχει καταπληκτική κινησιολογία και ένα σπάνιο, μεστό face acting, τα στοιχεία αυτά παραμένουν κρυμμένα πίσω από ένα σενάριο που αναλώνεται σε φθηνές χορογραφίες και ακόμα φθηνότερη πλοκή. Η ταινία θυμίζει ένα video game rush μέχρι την πτώση του final boss.
Όσον αφορά το aesthetic και τη σκηνοθετική υφή, ο David Ayer και ο διεθυντής φωτογραφίας Gabriel Beristain μας χαρίζουν ένα πραγματικά πολύ όμορφο opening με κοντινά πλάνα στις λεπτομέρειες και ένα to the point mood χρωμάτων. Ο Statham εμφανίζεται με ένα all time classic, αυθεντικό αμερικάνικο look με εργατικά ρούχα, μέσα από ιδιαίτερα κάδρα στο εργαστήρι μελιού που «σκοτώνει» το χρόνο του. Από εκεί και έπειτα, η κάμερα δεν έχει να δείξει κάτι σπουδαίο κινηματογραφικά. Τα ωραία χρώματα, η δυνατότητα για μια πιο sharp σκηνοθεσία, η σωστή ενδυματολογία και οι ερμηνείες δε συνδέονται ποτέ αρμονικά και η ουσία δεν αργεί να χαθεί από την οθόνη.
«O Μελισσοκόμος» θα μπορούσε πραγματικά να ήταν μια ταινία που ξεχωρίζει από άλλα θρίλερ δράσης δίνοντάς μας έναν σκληροπυρηνικό πρωταγωνιστή με ένα σταθερό ύφος και ολοκληρωμένο character arc. Αντίθετα, αυτό που έχουμε είναι μια γενική προσθήκη σε ένα ήδη υπερκορεσμένο είδος.
