Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Σ’ αυτό συμβάλλουν διαχρονικά πολλά πράγματα. Τα μαυρισμένα από τον ήλιο, σφριγηλά πωπουδάκια, τα μοχίτο, το δροσερό νερό της θάλασσας, ο καταγάλανος ουρανός, στην πραγματικότητα όμως, ο κύριος λόγος είναι διαφορετικός. Μιας που το θυμήθηκα ωστόσο, πρέπει να γράψω κι ένα κείμενο για όλα όσα προανέφερα, πριν φύγω διακοπές.
Το καλοκαίρι που λέτε, είναι η τέλεια περίοδος να ειπωθούν μεγάλες αλήθειες τόσο για τη ζωή όσο και την καθημερινότητά μας.
Οι αλήθειες αυτές είναι σημαντικές, ώστε να καταφέρουμε να βγάλουμε με επιτυχία τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται στη συνέχεια. Δε θέλει υψηλά νοήματα για να καταλάβεις κάτι τέτοιο. Απαραίτητη προϋπόθεση για να αράξεις μπροστά από το τζάκι σου το Γενάρη, είναι να έχεις βάλει τις απαραίτητες βάσεις το καλοκαίρι που πέρασε. Αυτό θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο αν δεν είχατε εμένα στη ζωή σας. Ωστόσο, είστε τυχεροί…
Πρώτο καλοκαιρινό μάθημα λοιπόν, είναι η «Θεωρία της Σαντορίνης»
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Μάριος και η Δήμητρα δεν τα πήγαιναν καλά στη σχέση τους. Είχαν πολλά προβλήματα και οι τσακωμοί αποτελούσαν συχνό φαινόμενο. Η σχέση είχε βαλτώσει πλέον και το πράγμα φαινόταν να μην έχει επιστροφή. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα μαζί, ο χωρισμός τους έμοιαζε αναπόφευκτος. Λόγω των πολλών προβλημάτων, όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, υπήρξε μεγάλη κούραση και για τους δύο, γι’ αυτό η ιδέα που έπεσε στο τραπέζι για ένα ταξιδάκι στη Σαντορίνη, κάθε άλλο παρά κακή τους φάνηκε.
Μπορεί κανένας από τους δυο να μην ξεκίνησε το ταξίδι με φουλ όρεξη, όμως τα πράγματα από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισαν να φτιάχνουν προς το καλύτερο.
Άφησαν για λίγο στην άκρη ό,τι μπορεί να τους χώριζε και κοίταξαν να περάσουν καλά τις στιγμές τους στο νησί. Η μαγευτική Σαντορίνη συνέβαλε το μέγιστο σ’ αυτήν την εξέλιξη. Το πρωί βολτάρες με καφεδάκι στο χέρι, το μεσημέρι μπάνιο στις μαγευτικές παραλίες και το βράδυ κοκτέιλς στα γραφικά σοκάκια της Θήρας. Η αλήθεια είναι πως περνούσαν τέλεια και τα άσχημα έμοιαζαν σαν μία μακρινή, κακή ανάμνηση. Ήταν όμως έτσι;
Λίγες μέρες πριν την αναχώρησή τους από το νησί, ενώ ρέμβαζαν με θαυμασμό την υπέροχη θέα από την Καλντέρα, πέτυχαν μπροστά τους εκείνους τους πλανόδιους που ζωγραφίζουν πορτραίτα. Η Δήμητρα αμέσως ζήτησε από τον Μάριο να ποζάρουν. Αυτός στην αρχή ξίνισε, καθώς σαν άντρας πολλά βαρύς δεν του άρεσαν αυτά. Όταν όμως η Δημητρούλα του ζητούσε κάτι με τα μπιρμπιλωμάτικα ματάκια της, ήξερε καλά πως δεν μπορούσε να αντισταθεί. Έκατσαν τελικά δίπλα-δίπλα κι ο πλανόδιος ζωγράφος ξεκίνησε το έργο του.
Όταν αυτός τελείωσε, η Δήμητρα παρακάλεσε τον Μάριο να κρατήσει αυτός το πορτραίτο. «Θέλω να έχεις αυτό στο δωμάτιο σου, για να θυμάσαι για πάντα αυτές τις διακοπές». Ο Μάριος τυφλωμένος από έρωτα, δέχτηκε να το κρατήσει. Εκείνη όμως γνώριζε…
Οι διακοπές τελείωσαν και το καλοκαίρι έδωσε τη θέση του στο φθινόπωρο. Η ζέστη έδωσε τη σκυτάλη στις πρώτες δειλές βροχές του Σεπτέμβρη. Με το καλοκαίρι όμως, τελείωσε και η σχέση του Μάριου και της Δήμητρας… Ο πρωταγωνιστής μας πληγώθηκε πολύ.
Όσο για το πορτραίτο, του έχει μείνει στο δωμάτιο και το βάζει στον κ@λο του.
Οι γυναίκες ήταν και είναι πάντοτε πιο έξυπνες σε μία σχέση και πολλά περισσότερα βήματα μπροστά μας. Δεν είναι κακό. Είναι αυτό που είναι. Μπορούμε να κατηγορούμε συνέχεια τους άλλους, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξουμε και τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Δε γίνεται να κρατάμε καταστάσεις που δε μας γεμίζουν μόνο και μόνο από συνήθεια ή με «τεχνητές αναπνοές» όπως οι διακοπές σε ειδυλιακό προορισμό.
Με μαθηματική ακρίβεια, θα καταλήγουμε πάντα με το πορτραίτο στον λοκώ μας!
Με αυτό το κειμενάκι ήθελα να σας προετοιμάσω για το καλοκαίρι που έρχεται και να βοηθήσω τα αδέρφια μου, όσο περισσότερο μπορώ. Όταν σφίξουν κι άλλο οι ζέστες θα σας δροσίσω εκ νέου με αλήθειες.
Μέχρι τότε, καλά να περνάτε.
