Μέσα στη σαπίλα, τη μιζέρια και τη μετριότητα της ελληνικής τηλεόρασης, το MasterChef συνεχίζει να προελαύνει στην prime time ζώνη. Ο τηλεοπτικός διαγωνισμός μαγειρικής έχει καταφέρει να συνδυάσει τις προσωπικότητες του παιχνιδιού, τα ωραία κι εντυπωσιακά πιάτα, τις ζουζουνιές των κριτών και την τρομερή αρχισυνταξία, κάνοντας πλακίτσα σε ανταγωνιστές και μη. Παράλληλα, ο κόσμος έχει μπει στο παιχνίδι της παρακολούθησης, περιμένοντας με μεγάλη αγωνία κάθε επεισόδιο.
Εκτός από τα παραπάνω βέβαια, υπάρχουν και τα κακώς κείμενα, όπως άλλωστε σε όλα τα πράγματα.
Τον τελευταίο καιρό την παράσταση έχει κλέψει η Σπυριδούλα, η οποία επιδίδεται σ’ ένα ρεσιτάλ κακίας. Πολλοί παίκτες προσπάθησαν να της πάρουν την πρωτιά (βλ. Χάμπος), όμως αυτή αντιστέκεται σθεναρά. Η αλήθεια είναι πως οι αντιδράσεις της έχουν δώσει μεγάλη τροφή για σχόλια, με το πιο πρόσφατο «κατόρθωμά» της να σκαλώνει ακόμη κι εμένα, που ομολογώ πως δεν είμαι της τηλεόρασης.
Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής: Μετά το πέρας μίας ομαδικής δοκιμασίας, την ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων από τους κριτές, η Σπυριδούλα στεκόταν όρθια, ενώ μπροστά στα σκαμπό ήταν καθισμένοι ο Μανώλης, ο Πάνος και η Εύα. Η Σπυριδούλα λοιπόν, ζήτησε να καθίσει στη θέση της Εύας, με πρόφαση ότι πονούσε η μέση της. Ο Πάνος προσέφερε τη δική του, εκείνη ωστόσο επέμενε πως ήθελε να κάτσει σε αυτή της Εύας.
Και σε αυτό το σημείο, έγινε ολοφάνερο πως το θέμα δεν είχε να κάνει με καμία πονεμένη μέση, αλλά με την Σπυριδούλα να θεωρεί τον εαυτό της καλύτερη μαγείρισσα από την Εύα.
Γι’ αυτό άλλωστε δε ζήτησε από τα δύο αγόρια να σηκωθούν, καθώς πρόκειται για δύο πολύ δυνατούς παίκτες.
Το πρόβλημα εδώ έχει δύο αναγνώσεις.
Αρχικά, ο κόσμος ως γνωστόν φανατίζεται με διάφορες συμπεριφορές. Συχνά, μπορεί να αρπάζεται δίκαια και να αναθεματίζει, όμως αυτό θα έπρεπε να μένει αποκλειστικά και μόνο στο σαλόνι του. Μπορεί η ίδια η Σπυριδούλα να βάζει τα χεράκια της και να βγάζει τα ματάκια της, παρουσιάζοντας μια αντιπαθητική εικόνα του εαυτού της προς τα έξω, όμως κανείς δεν έχει δουλειά να στέλνει απειλές στα κοντινά της πρόσωπα και νομοτελειακά, όταν με το καλό βγει από το παιχνίδι, να μην μπορεί να κυκλοφορεί στο δρόμο για μεγάλο διάστημα.
Στο κάτω κάτω, στην καθημερινή της ζωή μπορεί να είναι πολύ κουλ τυπάκι. Δε θα την κρίνω σαν άνθρωπο συνολικά, γιατί δεν την ξέρω, μπορώ όμως να κρίνω τη συμπεριφορά της στο παιχνίδι. Κι εδώ λοιπόν έρχεται το δεύτερο πρόβλημα, που έχει να κάνει με την παραγωγή του ριάλιτι. Η πολύ ταλαντούχα αρχισυνταξία πατάει πάνω στα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης παίκτριας, τα οποία υπερτονίζει, ώστε να ανεβάσει τα νούμερα του προγράμματος. Δεν την κατηγορώ γι’ αυτό, καλά κάνει.
Την κατηγορώ όμως όταν σε αυτήν την προσπάθειά της, αποφασίζει να αποστασιοποιηθεί και να μην επέμβει σε ξεκάθαρες ενέργειες εκφοβισμού.
Ενέργειες που αν είχαν συμβεί σε ένα σχολείο θα κατηγορούσαμε τον μαθητή που το έκανε, όμως στα πλαίσια της τηλεθέασης μπορούμε, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, να δικαιολογήσουμε τα πάντα.
Στο τέλος, το πρώτο πρόβλημα συναντάει το δεύτερο, καθώς ο κόσμος φανατισμένος με την εικόνα ορισμένων παικτών, βλέπει το δέντρο αλλά χάνει το δάσος, παίρνοντας το βλέμμα του μακριά από όντως σημαντικά προβλήματα.
Σαν Γιάννης, συστήνω ψυχραιμία στην παραγωγή και στο κοινό. Από τη μία δε χρειάζεται να φτάνουμε στα άκρα με οτιδήποτε νιώθουμε πως ταυτιζόμαστε, κι από την άλλη, το να ξεχνάμε τις ηθικές μας αξίες για ένα 5% παραπάνω, το λες και ανούσιο.
