Αθεϊσμός ή αθεΐα ονομάζεται η οντολογική θέση που απορρίπτει την ύπαρξη του Θεού. Βάσει του ορισμού αυτού, συμπεραίνουμε ότι δεν συνιστά αποκλειστική ορολογία της χριστιανικής θρησκείας, αλλά αποτελεί ένα γενικότερο σημείο αναφοράς.
Το φαινόμενο της αθεΐας παρατηρείται από την αρχή της δημιουργίας των θρησκειών. Οι λεγόμενοι άπιστοι, ήταν εκείνοι που αρνούνταν να υποταχθούν στις εντολές και τις υποδείξεις της εκάστοτε θρησκείας και συνήθως μια τέτοια συμπεριφορά κρινόταν αρνητικά από την πλειονότητα, την οποία αποτελούσαν οι πιστοί.
Τα τελευταία χρόνια, οι άθρησκοι ολοένα κι αυξάνονται, ένα γεγονός που δεν οφείλεται καθόλου σε τυχαίους παράγοντες. Βασική υπαίτιος του φαινομένου είναι η επιστήμη. Μια πιο καινούρια μέθοδος που έχει εισβάλει δυναμικά στην καθημερινότητα του κόσμου, ανατρέποντας όλο και περισσότερες σταθερές που χαρακτήριζαν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Όσα λοιπόν η θρησκεία τείνει να προβάλλει με παραβολές, η επιστήμη χρησιμοποιεί έρευνα και αποδείξεις, ισχυρίζονται οι «άπιστοι».
Η έξαρση έτσι ενός φαινομένου σαν την αθεΐα, φαντάζει απολύτως λογική αν αναλογιστούμε το ότι η επιστήμη βρίσκεται σήμερα σε ένα από τα πιο αναπτυγμένα της στάδια. Πέρα όμως από αυτό, η θρησκεία πλέον έχει κι άλλον έναν ισχυρό ανταγωνιστή. Το πνεύμα της εποχής επιβάλλει μια συνεχή αποδοκιμασία σε οτιδήποτε μοιάζει στερεότυπο. Ξαφνικά, έχουμε αποκτήσει όλοι την τάση να πηγαίνουμε κόντρα στο κατεστημένο, να απορρίπτουμε κάθε συνήθεια που ακολουθεί η μάζα προκειμένου να γίνουμε “alternative”.
Έτσι ναι, στο σημείο που η αθεΐα γίνεται μέσο για να πάνε οι επαναστάτες κόντρα στο καθιερωμένο, διαφωνώ.
Θεωρώ πως η πίστη, ως σκέτη πίστη περισσότερο και όχι ως θρησκεία, είναι απαραίτητη. Πιστεύεις σε κάτι ανώτερο που δεν μπορείς να το συλλάβεις και σου δίνει δύναμη. Είτε αυτό είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, τον οποίο δεν έχεις ακόμα ανακαλύψει πλήρως, είτε είναι το σύμπαν και το ατελείωτο άγνωστο που κρύβει, είτε είναι το οτιδήποτε.
Δεν πιστεύω στα θαύματα, στον Αδάμ και την Εύα και τους απαγορευμένους καρπούς. Παρόλα αυτά η χριστιανική διδασκαλία, όπως κι η διδασκαλία κάθε άλλης θρησκείας, έχει σημαντικά μηνύματα να περάσει.
Το γεγονός πως από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπινου είδους, έχουν βρεθεί δείγματα ύπαρξης θρησκείας και έχει μάλιστα επιβεβαιωθεί κι η ύπαρξη διάφορων αρχαίων θρησκειών, δείχνει ότι από καταβολής του κόσμου, ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι που στις δύσκολες στιγμές του έδινε δύναμη και στις ευχάριστες τον έκανε να νιώθει ευγνωμοσύνη. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να αρνηθούμε.
Ας μην ηρωοποιούμε τους εαυτούς μας όμως, δεν είμαστε άτρωτοι.
Ναι, το θρήσκευμα της πλειονότητας των ανθρώπων είναι αλήθεια πως καθορίζεται από τον τόπο γέννησης τους και έτσι βασίζεται στον παράγοντα «τύχη» και όχι «επιλογή». Αν είχα γεννηθεί κάμποσα χιλιόμετρα πιο ανατολικά ίσως να ήμουν μουσουλμάνα, πράγματι.
Η καταδίκη όλων των θρησκειών, σίγουρα όμως, δεν είναι λύση. Ίσως να μπορούσαν να έρθουν πιο κοντά στο πνεύμα της σημερινής εποχής, αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο. Οι μπούργκες ή ο βίαιος εξισλαμισμός ολόκληρων λαών αντιστοιχούν σε μακρινούς αιώνες, κατά τους οποίους οι άνθρωποι ήταν απολίτιστοι και βάρβαροι. Ακραιότητες όπως αυτές, δείχνουν την προσκόλληση των θρησκειών σε παλαιότερες περιόδους κι αυτό ίσως αποτελεί άλλον έναν λόγο για τον οποίο σιγά σιγά αφανίζονται.
Αν αφήσουμε στην άκρη όμως τα παραμύθια και τις ιδιαιτερότητες της κάθε θρησκείας και προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε το συνολικό νόημα της ύπαρξης τους λίγο βαθύτερα, θα καταλάβουμε ότι ίσως κανείς μας τελικά δεν είναι άθεος. Όλοι έχουμε την απώτερη ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, σε κάτι ανώτερο που μπορεί να μας γεμίζει δύναμη ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αυτό για μένα είναι ο Θεός.
