Μιλώ για εσάς, που με μια καλημέρα φωτίζετε τον χώρο γύρω σας.
Για όλους εσάς που σκοντάφτετε και γελάτε. Τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Για εσάς, που αντιμετωπίζετε τη ζωή με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.
Για εσάς που δεν βλέπετε τον τοίχο, αλλά την όαση πίσω του.
Για εσάς που δουλεύετε και το χαίρεστε και δεν ζητάτε το παραπάνω.
Όχι για εσάς που βολεύεστε με ό,τι έχετε, αλλά για εσάς που εκτιμάτε ό,τι έχετε.
Για εσάς, που γεμίζετε τη μέρα σας δημιουργικά και δεν γκρινιάζετε για την κούραση, αλλά το ευχαριστιέστε που προσφέρετε με όποιον τρόπο μπορείτε.
Για εσάς που όταν το βράδυ πέφτετε για ύπνο, αναλογίζεστε τη μέρα σας και κλείνετε τα μάτια με χαμόγελο (και με το ίδιο χαμόγελο ξυπνάτε και το επόμενο πρωί).
Που δεν είστε καλοί για να σας έρθει πίσω με αντίστοιχες πράξεις, αλλά επειδή σας αρκεί να βλέπετε το χαμόγελο αυτού που έχετε απέναντί σας.
Που δεν περιμένετε την Κυριακή, αλλά ζείτε κάθε δευτερόλεπτο ακόμα και της πιο βαρετής Δευτέρας.
Για εσάς που είστε λίγο πιο τρελοί κι αυθόρμητοι.
Που απολαμβάνετε τον καφέ σας, τη διαδρομή με το τρένο και τη μουσική.
Που δεν κρύβεστε πίσω από δήθεν χαμόγελα και λατρείες.
Για εσάς που διαβάζετε, ψάχνεστε και δεν βολεύεστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που σας αξίζει.
Για εσάς που μια μέρα δεν σας είναι αρκετή για να κάνετε όσα προγραμματίζατε το προηγούμενο βράδυ.
Που δεν μιλάτε επιδεικτικά.
Που διαφωνείτε μερικές φορές μόνο και μόνο για να διαφωνήσετε, αλλά ποτέ δεν τσακώνεστε.
Για εσάς που ξέρετε να ζητάτε συγγνώμη όταν πρέπει, αλλά και να δείχνετε τον θαυμασμό σας εκεί που πρέπει.
Για εσάς που μιλάτε με πάθος για αυτά που αγαπάτε.
Για εσάς που μιλάτε με πάθος για τη ζωή.
Εσάς αγαπάμε.
Εσάς που θέλετε να είστε η έμπνευση για εσάς τους ίδιους και για κανέναν άλλον.
