Υπάρχει μια δυσκολία στη σύναψη σχέσεων στις μέρες μας. Η μοναξιά αποτελεί έκφανση αυτού που διαπιστώνεται και διαιωνίζεται – διαιωνίζεται όμως δίχως το άλλο φύλο, τον άλλο σύντροφο, με την πρόφαση της υποχρέωσης, της έλλειψης χρόνου. Ή και πιο ειλικρινής πρόφαση, σίγουρα πιο ενδόμυχη, του φόβου, της παραίτησης. Έτσι, εφόσον διαιωνίζεται χωρίς τον άλλο, δεν υπάρχει, δεν μπορεί εξαρχής να διαιωνιστεί.
Οι λέξεις του Έρωτα, παραμελήθηκαν. Ο εραστής, η ερωτική αφέλεια, η αντάμωση, η αποκλειστικότητα… έχουν την ίδια αξία;
Οι λέξεις αυτές, που καθορίζουν τον χώρο και τον χρόνο της σχέσης και της συνάντησης των εραστών, τείνουν να συρρικνώνουν πραγματικά ή προς την αξία του τον χώρο και το χρόνον για τους παρτενέρ. Οι σύντροφοι δεν συναντιούνται, δεν περνούν χρόνο μαζί ή δεν επιθυμούν να περνούν. «Έρχονται στιγμές που δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας άλλος έχει το δικαίωμα να την αγαπάει, την ώρα που ο έρωτάς μου γι’ αυτήν είναι τόσο αποκλειστικός, την ώρα που δεν γνωρίζω, δεν ξέρω, δεν έχω τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτήν» (Γκέτε – Βέρθερος). Άγνωστες ρήσεις σ’ αυτήν την εποχή;
Ο Έρωτας έχει εξυμνηθεί κι εξυμνείται ως αρετή, την οποία κανείς τιμά έμπρακτα αλλά μάλλον όχι επειδή τη θεωρεί αξίωμα ή στάση που πρέπει να τηρήσει, αλλά επειδή γοητεύεται, αφήνεται στο συναίσθημα. Με το που αφεθεί κανείς, αφήνει το νόμο αυτού που καθορίζει το μονοπάτι του Έρωτα να δείξει την πορεία. Ωστόσο, σήμερα, δεν δρα ο/η σύντροφος με το Αόριστο του Έρωτα. Δεν αφήνεται κανείς ρομαντικά στον έρωτα αν δεν τον εκτιμά. Δεν μπορεί να δείξει εμπιστοσύνη στο τυχαίο και το άγνωστο. Γι’ αυτό κι οι σχέσεις γίνονται εφήμερες, σαρκικές, το σώμα αντικείμενο. Το σώμα γίνεται αντικείμενο κι όχι μόνο το σώμα της γυναίκας αλλά και του άνδρα. Η γυναίκα ως γνωστόν, παρουσιάζεται με ένα απατηλό είδωλο, αλλά κι ο άντρας, γίνεται σε ορισμένες περιπτώσεις σεξουαλικό αντικείμενο και σπερματοδότης παρά θεωρείται άντρας και σύντροφος.
Πολλά συνέβησαν επίσης, διότι η γυναίκα προσπάθησε να ισοτιμηθεί ως «ασθενές φύλο», με την αρχή της ισηγορίας και της ελευθερίας. Η γυναίκα όμως, μετά από τις τόσες διεκδικήσεις και προσδοκίες από το περιβάλλον της για ανεξαρτησία και δύναμη, αρσενικοποιήθηκε σε βαθμό που αυτό κόστισε στη θηλυκότητά της. Έτσι, δεν έχουν όλες οι γυναίκες, νοοτροπία γυναίκας.
Αν μπορούμε να πούμε ότι ο έρωτας είναι εκφυλισμένος, αυτό συμβαίνει διότι οι ίδιοι οι άνθρωποι τον έχουν εκφυλίσει ή και είναι εκφυλισμένοι. «Αν δεν υπάρχει αρετή, δεν υπάρχει και νόμος, άρα όλα επιτρέπονται» Ντοστογιέφσκι. Ηθικό, πλέον από τον άνδρα και τη γυναίκα, θεωρείται συχνά, ό,τι οι ίδιοι ορίζουν ως ηθικό. Εδώ όμως, δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινή βάση που το ταίρι θα συνυπάρξει. Τους ανθρώπους τους μαγεύει, το σεξ, η τεχνολογία και μαγικές παραλλαγές εικόνων τους στα δύο αυτά πλαίσια, χρωματισμένες με πλούτο και ατελείωτα αγαθά. Ο Έρωτας τότε, γίνεται ναρκισσιστικός, στρέφεται προς τον εαυτό ή αν στραφεί προς τον άλλον είναι και πάλι ναρκισσιστικός κι ο άλλος γίνεται το αντικείμενο του εαυτού για την κατάκτηση δύναμης ή την επιβολή κάποιας εξουσίας. Ο Έρωτας, πολλές φορές σήμερα, δεν επενδύεται με αιδώ, δεν γράφεται με κεφαλαίο. Επειδή κι οι άνθρωποί του, δεν βλέπουν με κεφαλαίο τους γύρω τους. Είτε άνδρες είτε γυναίκες. Δεν σκύβουν το κεφάλι από σεβασμό. Σεβασμό για το είναι.
