Γράφει ο Ορφέας Τζίτζης
Ελλάδα 21ος αιώνας και πιο συγκεκριμένα, Αθήνα. Αμάξια, μηχανάκια, λεωφορεία, κόσμος, τρέξιμο, άγχος, βία, ναρκωτικά! Με έπιασε το κεφάλι μου και μόνο που τα είπα! Τι κάνουμε εδώ; Γιατί ενώ κράζουμε την μεγαλούπολη πρωτεύουσα, είμαστε εδώ και κάνουμε την ζωή μας δύσκολη; Γιατί δεν πάμε στο χωριό μας, στο νησί μας, να κάνουμε την ζωάρα μας στον καθαρό και μη μολυσμένα αέρα, αν υποθέσουμε ότι δεν μας ψεκάζουν, όπως λέει ο φίλτατος κ. Λιακόπουλος; Σκέφτομαι και απαντώ στις παραγράφους που ακολουθούν.
Όλοι μας έχουμε κάποιο «κόλλημα», ας πούμε! Κόλλημα είναι τα ναρκωτικά, κόλλημα είναι το αλκοόλ, κόλλημα είναι η κιθάρα, χίλια δυο κολλήματα! Το κόλλημα που έχουμε όλοι μας είναι η Αθήνα και γενικότερα κάθε μεγαλούπολη. Αυτή η ανάγκη να είμαστε μέσα σε όλα, να είμαστε παντού! Βέβαια, δεν είμαστε με την «μάζα», όποιος και αν είναι ο ορισμός της «μάζας». Εμείς είμαστε οι διαφορετικοί, οι γαμάτοι! Συχνάζουμε στα πιο γνωστά και πιο πολυσύχναστα μέρη, όντας διαφορετικοί πάντα, ντυνόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά είμαστε διαφορετικοί. Πως γίνεται αυτό; Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό; Εφ’ όσον διαφέρει κάθε άνθρωπος από τον άλλο, νοητικά, σωματικά και πνευματικά, εκ γενετής, γιατί εγώ, και ο κάθε εγώ, πρέπει να αποδείξω στον κάθε μαλάκα συνάνθρωπο, συγγνώμη κιόλας, ότι είμαι διαφορετικός; Ανάγκη αποδοχής και ανάγκη να ξεχωρίσω. Έτσι το βλέπω. Οποιαδήποτε διαφωνία έχετε, θα μιλήσετε με την γραμματέα μου που θα σας συνδέσει με τον προσωπικό μου σύμβουλο, τον ψυχολόγο μου και έπειτα θα κλείσουμε ένα ραντεβού σε 5-6 μήνες να τα πούμε.
Γενικά προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε άτομα που δεν γουστάρουμε. Με διάφορους τρόπους. Αγοράζοντας ρούχα, κινητά, παπούτσια, αμάξια, κουτουλου κουτουλου! Σκεφτήκαμε ποτέ, όμως, να κάνουμε πράγματα για αυτούς που θα έδιναν την ζωή τους για εμάς; Για αυτούς που αφήσαμε πίσω μας εκεί στο χωριό μιλάω. Δεν μας νοιάζουν αυτοί ρε! Κανά φράγκο να στέλνουν και όλα μέλι γάλα. Αλήθεια; Ξεχνάμε μάλλον ότι χωρίς αυτούς δεν θα ήμασταν εδώ στην μεγαλούπολη να κάνουμε την ζωάρα μας. Ουσιαστικά βέβαια, ήρθαμε εδώ για να μάθουμε δυο πράγματα, να πάρουμε δυο χαρτιά στα χέρια μας και ύστερα να χτίσουμε την ζωή μας. Αλλά από ότι φαίνεται, σε λίγα χρόνια θα είμαστε όλοι στα χωριά μας και στα νησιά μας, δίπλα στους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, να ψαρεύουμε και να βγάζουμε τα πρόβατα για βοσκή.
Το πιστεύω πολύ αυτό. Επιστροφή στο σπίτι, γάμος με προξενιό και τέτοια κόλπα! Σκεφτείτε και μόνο την φάση! «Πολιτικός μηχανικός/βοσκός». Δεν λέω ότι είναι κακό επάγγελμα ο βοσκός, απλά είναι σίγουρα κάτι το οποίο δεν το σπουδάζεις σε κάποια σχολή, έτσι ξέρω τουλάχιστον, και είναι σίγουρα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα σπουδάσει κάποιος «οραματιστής» νέος, ας πούμε!
Anyway! Πολλά λόγια, και είναι φτώχεια, έτσι λέει ο λαός τουλάχιστον! Ας κάνουμε τις ζωές μας πιο εύκολες και πιο όμορφες, μέρα με την μέρα! Το αξίζουμε και το χρωστάμε στους εαυτούς μας, σε πρώτο βαθμό, και έπειτα στους γονείς και συγγενείς μας! Είμαστε όλοι διαφορετικοί μεταξύ μας, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε το οτιδήποτε! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!
Υ.Γ: Love the life you live, live the life you love. -Bob Marley-
