Παγκόσμια Ημέρας Γυναίκας σήμερα και φυσικά δε θα μπορούσα να την αφήσω να περάσει έτσι, χωρίς να πω ένα «Χρόνια Πολλά» σε όλες μας!
Ξέρουμε καλά ότι το να ανήκεις στο θηλυκό γένος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και ας λένε το αντίθετο. #HatersGonnaHate
Επειδή όμως υπάρχουν κι αυτοί οι κακοπροαίρετοι που θα βιαστούν να αντιμιλήσουν, ένα θα σας πω: Ξέρετε τι πάει να πει γυναίκα; Γυναίκα πάει να πει μάνα, σύντροφος, κι αδερφή. Είναι εκείνη που εργάζεται καθημερινά, εντός κι εκτός σπιτιού. Είναι ο ορισμός της αταξίας. Αλλά και της τάξης. Είναι εκείνο το γλυκό, ευαίσθητο και αθώο πλάσμα. Αλλά ποτέ ευάλωτο!
Ασθενές φύλο και αηδίες. Έχει αποδείξει πάμπολλες φορές πως άμα θέλει κάτι, δεν τη σταματάει κανείς. Είναι η κινητήρια δύναμη που κρύβεται πίσω από όλους κι από όλα. Δεν έχεις ακούσει αυτό που λένε: «Τρία πράγματα να φοβάσαι: Πυρ, γυνή και θάλασσα»; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Την σπουδαιότητα λοιπόν της γυναίκας πολλοί την εξύμνησαν. Άλλοι με ποιήματα, άλλοι με κείμενα ολόκληρα κι άλλοι με τραγούδια. Εγώ όμως ένα τραγούδι έχω ξεχωρίσει. Όχι για τη μουσική του, αλλά για τους στίχους του, τη δική του ξεχωριστή ερμηνεία που δίνει στη γυναίκα και τον τρόπο που περιγράφει τη συνύπαρξή της με το αντίθετο φύλο μέσα στα χρόνια.
Όλα αυτά, γραμμένα κι ερμηνευμένα από τον Φοίβο Δεληβοριά κι υπό τον τίτλο «Εκείνη». Και πραγματικά, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο κατάλληλο τραγούδι να αφιερώσω στη σημερινή ημέρα. Κι ίσως ο Φοίβος όταν το έγραφε να μην είχε αυτήν ακριβώς στο μυαλό του, πάντως είχε σίγουρα τη “Γυναίκα”. Κι εμείς τον ευχαριστούμε για τον όμορφο και περιεκτικό τρόπο με τον οποίο μας περιέγραψε.
Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τους στίχους και το περιεχόμενό τους:
Οι πρώτοι στίχοι αναφέρονται στα πρώτα χρόνια ζωής, όπου παρουσιάζεται με τη μορφή της μάνας.
Όλοι ξέρουμε τον δυνατό δεσμό που υπάρχει μεταξύ του άνδρα (μικρού και μεγάλου) και της μητέρας του.
Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα
Έπειτα, σηκώνεται βρίσκεται στην παιδική ηλικία και στα αρχικά του βήματα στο σχολείο. Εκεί, η γυναίκα παίρνει τη μορφή της πρώτης -πλατωνικής ίσως- αγάπης.
Η κλασσική ηλικία όπου οι γυναίκες καταλαβαίνουμε για το πόσες βλακείες είναι ικανοί οι άνδρες να κάνουν, προκειμένου να σου τραβήξουν την προσοχή
Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε
Στη συνέχεια προχωράει στα εφηβικά χρόνια όταν τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο έντονα και εκεί είναι που ο έρωτας κάνει την πρώτη του εμφάνιση μέσω της γυναίκας.
Η ηλικία όπου ο έρωτας είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, αφού σαν έφηβοι όλα μας φαίνονται πιο μεγάλα και πιο σημαντικά από ότι είναι όντως. Η ίδια ηλικία που όλα γυρίζουν γύρω από τον δικό μας έρωτα.
Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα
Τέλος, φτάνει στην ενήλικη ζωή ενός άνδρα, που όσο και να τον έχει τρελάνει η γυναικεία ύπαρξη, παραμένει το ένα και μοναδικό ζητούμενο στη ζωή του.
Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται
χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε
Κάθε ενότητα τελειώνει με τον συμβολικό θάνατο του πρωταγωνιστή, όπου σηκώνεται γιατί πρέπει να ξανασηκωθεί και να ξεκινήσει έναν νέο κύκλο.
Με λίγα λόγια, αναφέρεται στην ζωή ενός αγοριού, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη γυναίκα. Είτε ως μάνα, φίλη, ερωμένη κοκ. Όλα συμβαίνουν χάρη στην ύπαρξή της. Είναι το επίκεντρο της ζωής του.
Γι’ αυτό λοιπόν, ένα τεράστιο ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ σε όλες τις γυναίκες του κόσμου! Είμαστε σημαντικές αγόρια…να το θυμάστε αυτό.
Απολαύστε το…
