*FULL SPOILERS*
Μπορεί να έχουν περάσει δύο εβδομάδες περίπου από τότε που είδα την… «Τελευταία Πράξη», ωστόσο οι περισσότερες σκηνές είναι ακόμα καρφωμένες στο μυαλό μου.
Σίγουρα θα χρειαστώ αρκετό καιρό για να ξεπεράσω αυτό που είδα. Όχι τόσο λόγω των γεγονότων που συνέβησαν στο Endgame (τα οποία βέβαια ήταν μαχαίρι στην καρδιά), όσο γιατί ήταν τα τελευταία. Ξέρω ότι από εδώ και πέρα θα πρέπει να συμβιβαστώ με μια ζωή χωρίς τους Avengers… και πώς ζει κανείς χωρίς τους αγαπημένους του badass ήρωες;
Για να απαλύνω λίγο τον πόνο μου, θέλω σήμερα να γράψω μερικά πράγματα για αυτό το έπος και όλα τα feelings που μου έσκασαν τόσο κατά τη διάρκειά του όσο και μετά.
Συνολικά, το «Endgame» δεν ήταν καλύτερο από το «Infinity War», αλλά αυτό είναι πολύ λογικό. Στην πρώτη ταινία υπήρξαν μεγάλα διακυβεύματα για τους ήρωές μας, με το ρίσκο να χάσουν και μάλιστα, πολλά. Οι σκηνές περνούσαν μία μία και μέχρι το τέλος δεν ήξερες πού μπορεί να καταλήξει το πράγμα. Στη δεύτερη ταινία από την άλλη, οι ήρωες μετά από ένα σημείο είχαν μόνο να κερδίσουν, το όλο στόρι δεν είχε την ανατροπή που περίμεναν κάποιοι και άρα αυτό την έκανε να φαίνεται υποδεέστερη στα μάτια τους. It’s ok όμως, πραγματικά, καθώς οι Ρούσο μας αποζημιώνουν με την πιο καυλωτική Avengers σκηνή στην τελική μάχη.
Οι περισσότεροι κριτικοί και μη, έχουν ξεχωρίσει (μαζί κι εγώ) την ταινία σε 3 φάσεις, και κάπως έτσι θα προσπαθήσω να την αποτυπώσω. Δε θα μακρηγορήσω άλλο. Ξεκινάω λοιπόν:
Φάση Α’
«Υπάρχει ζωή μετά το snap;»
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές, έρχονται και τα πρώτα ΓΟΥΑΤΔΕΦΑΚ αναπόφευκτα.
Αφού η Captain Marvel σώζει τον Tony Stark και τη Nebula από το διάστημα, η πετσοκομμένη ομάδα μας ετοιμάζεται να εντοπίσει τον Thanos στον πλανήτη 0259-S. Από το πουθενά, ο Thor του παίρνει το κεφάλι και αίφνης κοιταζόμαστε όλοι με απορία μέσα στην αίθουσα. «Ωραία» λέω. Δεν έχουμε κλείσει καλά-καλά δέκα λεπτά και οι Ρούσο μας καίνε ήδη το μυαλό.
Εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι το τρέιλερ δεν αποκάλυψε τίποτα, καθώς ουσιαστικά μας έδειξε πλάνα μόνο από τις τρεις πρώτες σκηνές.
Πέντε χρόνια μετά, παρουσιάζεται ένας post-apocalyptic κόσμος, ώστε να μη δώσουν δίκιο στον Thanos και αυξήσουν την τραγικότητα της κατάστασης. Κανείς απ’ όσους έμειναν πίσω δεν μπορεί να προχωρήσει τη ζωή του.
Λατρεύω όταν βλέπω την ανθρώπινη πλευρά των ηρώων μας. Λατρεύω το πώς φαίνεται καθαρά ότι όχι μόνο πονάνε για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά τους τσούζει που έχασαν. Τους καίει υπερβολικά η ήττα, σαν μπασκετμπολίστας που κάθεται σκεπτικός στα αποδυτήρια λίγες στιγμές απ’ όταν έχασε το τελευταίο σουτ. Κάπου εκεί εμφανίζεται ο Ant-Man και τους δίνει την ιδέα για το ταξίδι στο χρόνο. Ζητάνε τη βοήθεια του Tony Stark, ο ποίος δε δέχεται να την προσφέρει, καθώς πλέον έχει μια οικογένεια και πολλά να χάσει.
Είναι ο Iron Man όμως και δε γίνεται να τους αφήσει έτσι.
Φάση B’
Πετραδάκι, πετραδάκι για σένα το ‘χτιζα
Αφού ο Stark τελικά λέει το ναι και προσθέτουν στην ομάδα τους τον Μεγάλο Λεμπόφσκι (ολογράφως Thor), βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους. Χωρίζονται σε ομάδες με στόχο να μαζέψουν τους Λίθους της Αιωνιότητας, ταξιδεύοντας στο χρόνο και βρίσκοντας τoν καθένα ξεχωριστά σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Το σχέδιο εννοείται πως δεν πάει καλά. H παρελθοντική Nebula φανερώνει στον τρελάκια πατέρα της το πλάνο των φίλων μας και η αγαπημένη μου Black Widow θυσιάζεται για να καταφέρουν να πάρουν τη Soul Stone. Παρά τις απώλειες, τελικά θα πετύχουν να γυρίσουν στο παρόν έχοντας τις πέτρες. Καταφέρνουν να αντιστρέψουν το snap με τον εξελιγμένο Bruce Hulk, αλλά ταυτόχρονα φέρνουν μαζί τους και τον προγενέστερο Thanos με τον στρατό του.
Αν μπορούσα να εντοπίσω μερικά αρνητικά στο «Endgame», τότε αυτά είναι σίγουρα στη συγκεκριμένη φάση της ταινίας.
Ο χοντρούλης Thor έδωσε άφθονες στιγμές γέλιου, όμως από ένα σημείο και μετά κούρασε, έχοντας σαν αποτέλεσμα σε όποια σκηνή και να τον βλέπεις, να γελάς. Καταλαβαίνω γιατί το έκαναν. Ένας Thor που είναι σε πρόγραμμα γράμμωσης, έχει κόψει τα τηγανητά και πίνει πολύ νερό, θα μπορούσε να επικρατήσει απέναντι στον Thanos. Επίσης, υπάρχει ένα plot hole για το πώς η Nebula κατάφερε να προβάλλει στον πατέρα της το σχέδιο.
Παρά τα αρνητικά όμως, οι Ρούσο μας αποζημίωσαν με δύο πολύ καλές σκηνές. Μία με τον Tony Stark να συναντάει τον πατέρα του στο παρελθόν και η άλλη με τον Thor να έχει μια μακρά συζήτηση με τη μητέρα του, την ημέρα που εκείνη σκοτώθηκε. Ενδιαφέρουσες και οι δύο και μας φανέρωσε μερικά πράγματα για τους εκκεντρικούς αυτούς χαρακτήρες.
Μπορεί οι δύο παραπάνω φάσεις να χαρακτηρίστηκαν από πολλούς ως βαρετές, εμένα όμως μου άρεσαν πολύ.
Μου αρέσει όταν χτίζεται ψυχολογικά μια ατμόσφαιρα στο θεατή, για το μακελειό που θα ακολουθήσει. Τρελαίνομαι επίσης σε super hero movies να βλέπω τους πρωταγωνιστές να βγαίνουν από το υπερηρωιλίκι τους και να φανερώνουν αδυναμίες, πλησιάζοντας την ανθρώπινη φύση τους.
Γ’ Φάση
Αυτή η νύχτα μένει, που θα ‘μαστε μαζί
Διάβασα πολλά αρνητικά για τη σκηνή της μάχης, που αποτελεί και το τρίτο act της ταινίας. Πήρε το μάτι μου κυρίως σχόλια που έλεγαν ότι το ξυλίκι ήταν λίγο κλισέ κι ο κόσμος δεν μπορούσε να χωνέψει πως οι Avengers ουσιαστικά πήραν την πίτα ολόκληρη και είχαν και το σκύλο χορτάτο.
Μπορώ να συμφωνήσω πως υπάρχουν κλισεδιές στην τελική μάχη και ναι, ξέρεις ότι στο τέλος οι καλοί θα κερδίσουν. Και; Η μάχη αυτή, για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στο σινεμά εδώ και πολύ καιρό! Η σκηνή που ΟΛΟΙ οι ήρωές μας επιστρέφουν με την αντιστροφή του snap και παρατάσσονται ο ένας δίπλα στον άλλον, με τον Captain America να λέει θυμωμένα «Avengers… Assemble» είναι FUCKING EPIC.
Δεν μπορείς να την περιγράψεις σε κάποιον αν δεν την έχει δει.
Στο σινεμά αφήσαμε όλοι για λίγο τα ποπ κορν στην άκρη και γίναμε χούλιγκαν. Δεν υπήρχε θεατής την στιγμή που ο Captain Rogers ξεστόμισε την ατάκα, που να μην είπε «ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ Γ@ΜΗΣΟΥΜΕ».
Έχω ακούσει από μεγαλύτερα ξαδέρφια μου για το χουλιγκανιλίκι που επικράτησε στις αίθουσες στην ταινία «Indepedence Day». Χαίρομαι που ακόμη και με καθυστέρηση μερικών ετών η γενιά μου έζησε τη δικιά της Μέρα Ανεξαρτησίας. Ανατριχίλα επίσης, όταν ο Captain America παίρνει στα χέρια του το Mjolnir του Thor. Ήταν από τα πράγματα που δεν περίμενα να γίνουν, οπότε και μια κραυγή ενθουσιασμού βγήκε αυθόρμητα από μέσα μου.
Δε θέλω να περιγράψω πολλά για την τελική μάχη. Σίγουρα έκλαψα λίγο, όμως… μου άρεσε που ο Tony Stark θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα, κάνοντας τέλεια αντίθεση με την αρχή της ταινίας, που δεν ήθελε να τους βοηθήσει. Δεν υπάρχει άλλος που θα ταίριαζε καλύτερα να σώσει το ανθρώπινο γένος.
Αυτός που κατηγορήθηκε για εγωισμό, έδωσε τη ζωή του για τους άλλους. Κανείς άλλος δε θα πέθαινε με τέτοιο γαμάτο στυλ όσο αυτός, στέλνοντας σπιτάκι του τον δύσμοιρο Thanos, με την επική ατάκα «I am Iron Man».
Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς, ΘΑ ΣΕΒΕΣΤΕ IRON MAN Γ@ΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΑΚΙ ΜΟΥ!
Κλείνοντας σιγά-σιγά, θέλω να δηλώσω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος και από τις δύο ταινίες. Μεταξύ μας, ήταν δύσκολο για τους παραγωγούς μετά από όλο αυτό το hype και τις προσδοκίες να μας δώσουν ουσιαστικά μια εξάωρη ταινία, που λόγω χρόνου τη χώρισαν σε 2 μέρη και στο τέλος να βγάζουν νόημα και οι δυο τους ξεχωριστά. Επίσης, κατάφεραν το εξίσου δύσκολο, να χωρέσουν σεναριακά πολύ δυνατούς χαρακτήρες και στο τέλος κανείς να μην είναι παραπονεμένος. Κρατάμε μία απογοήτευση από την παρουσία της Captain Marvel, καθώς φάνηκε να είναι χωρίς ουσία.
Όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι εύκολο να βρεις αρνητικά σε ένα πρότζεκτ. Με τον ίδιο τρόπο που στο Game of Thrones λάτρεψα το 3ο επεισόδιο της 8ης σεζόν, έτσι λάτρεψα και το Endgame. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ, αλλά προσωπικά δε με νοιάζει. Τα συναισθήματα που κατάφερε να μου βγάλει, δεν έχουν καταφέρει να μου τα βγάλουν άλλες κι άλλες, γι’ αυτό κι αποφασίζω να κάνω στην άκρη ένα ή δύο αρνητικά. Περιμένω με αγωνία για το πώς η Marvel θα συνεχίσει μερικά stories και τι ετοιμάζει για το μέλλον. Μέχρι τότε, συστήνω ψυχραιμία και υπομονή.
