Αρχικά, αν είσαι από τους τυχερούς κι έχεις χωριό, τότε ξέρεις τι πάει να πει τίμιο ελληνικό Πάσχα. Είναι μια μοναδική εμπειρία. Φαγητά, γλυκά, τσουρέκια, κόκκινα αυγά, κρασί, μπύρες, ούζα, χοροί και μουσικές πρωταγωνιστούν. Αυτό όμως που διαφοροποιεί το Πάσχα στο χωριό από εκείνο στην πόλη, είναι ότι πράγματι όλοι μαζί γιορτάζουν. Παππούδες, γονείς, νέοι και παιδιά γλεντάνε και το ζεστό κλίμα κυριαρχεί.
Πέρσι, λόγω της πανδημίας, ήταν η πρώτη φορά που δεν πήγαμε στο χωριό μας κι ευχηθήκαμε να είναι και η τελευταία. Χα! «Μην κάνεις όνειρα, γιατί ο Θεός γελάει», που λέει και το λαϊκό άσμα… Για δεύτερη συνεχόμενη φορά λοιπόν, περνάμε τις γιορτές στην πόλη και νοσταλγούμε τον παλιό καλό καιρό που το ζούσαμε όπως έπρεπε. Μας λείπει ρε γαμώτο. Το είχαμε πάντα δεδομένο ότι θα πηγαίναμε και τώρα όλα άλλαξαν.
Το σαλόνι γεμάτο με βαλίτσες, φαγητά και πράγματα έτοιμα να μπουν στο αμάξι. Ο πατέρας μου πάντα σχεδίαζε αυτό το ταξίδι τόσο σχολαστικά: «5:45 έχουμε φύγει, να μη μας βρει ο ήλιος, να τον έχουμε στην πλάτη». Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μαμά μου να έρχεται να με ξυπνάει στις 5:00 με αυτή την creepy φωνούλα: «Έλα Γεωργία μου, ξύπνα». Και φυσικά, το πιο επικό, ήταν εκείνο το σημείο που πάλευα να χωρέσω όλη μου την προίκα στο αμάξι, πράγμα που δεν κατάφερνα για κανένα λόγο κι ο μπαμπάς μου έπιανε το γνωστό μονόλογο σιχτιρίζοντας τη ζωή του. Όμορφες στιγμές.
Το ταξίδι. Αχ αυτό το ταξίδι.
Ακόμα μετανιώνω που είχα φτιάξει τον ηλίθιο κανόνα «Ο πιο κοντός κάθεται στη μέση» όταν περνούσα σε ύψος το μικρό μου αδερφό. Πού να ήξερα ότι 5 χρόνια μετά θα με περνάει δύο κεφάλια και θα είμαι εγώ η άτυχη που δεν ακουμπάει παράθυρο. Τη μουσική επιμέλεια είχε – πάντα – ο μπαμπάς. Κάνε εικόνα ένα τετράχρονο, ένα πεντάχρονο και ένα εφτάχρονο να τραγουδάνε «Το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι τάκα τάκα». Ένα trip τρεισήμισι ωρών σκέτης παράνοιας.
Φτάνουμε επιτέλους… κωριό. Η διαδρομή από την είσοδο του χωριού μέχρι το σπίτι – που είναι ένα 5λεπτο – διαρκεί τουλάχιστον 30 λεπτά, καθώς πρέπει να γίνουν και οι απαραίτητες χαιρετούρες με τους γνωστούς. Και όχι απλά ένα «γεια», αλλά κουβέντα κανονική. Τι βάσανο κι αυτό, όταν εσύ το μόνο που θες είναι να πας στο σπίτι για να κατουρήσεις.
Οι κόρνες ρυθμικά σηματοδοτούν την άφιξή σου και ο παππούς με τη γιαγιά βγαίνουν να σε υποδεχτούν. *«Πω πω πω κοτζάμ κοριτσάρα έγινες», σχόλια γιαγιάς κάθε χρόνο*
Το σπίτι είναι ΠΑΝΤΑ γεμάτο κόσμο. Μια χαλαρή μέρα στο χωριό ξεκινάει με μπιρίμπα ή δηλωτή με παππού και με τα ξαδέρφια σου. Πολλή τράπουλα, ρε παιδί μου. Φεύγεις από το χωριό χαρτόμουτρο.
Το φαγητό, ακόμα και πριν από την Κυριακή του Πάσχα, είναι μεγάλη υπόθεση. Κάθε μεσημέρι και βράδυ κοντά στα 20 άτομα μαζεύονται στο τραπέζι να φάνε κάτι ανάμεσα στις πάρα πολλές – νηστίσιμες – επιλογές. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να τσιμπήσεις οτιδήποτε δεν είναι νηστίσιμο μπροστά στη γιαγιά, γιατί μετά θα φάει αυτή εσένα!
Ένα ακόμη καλό με το χωριό στο Πάσχα είναι ότι είσαι μέσα στη φύση, που αυτήν την περίοδο βρίσκεται στα καλύτερά της. Βόλτες στο βουνό με το αμάξι ή το ποδήλατο ή ακόμα και ποδαράτο, έχουν άλλη μαγεία. Ακόμη κι αν έχεις αλλεργία στην «άνοιξη», δεν μπορείς να μην κάνεις μια εξόρμηση στη φύση, να απολαύσεις την ηρεμία της και τα γραφικά τοπία που απλώνονται μπροστά σου. Κάθε Πάσχα, με τις ξαδέρφες μου θα βγούμε να μαζέψουμε λουλούδια για να διακοσμήσουμε το σπίτι και πραγματικά, μου λείπει τόσο αυτή η δραστηριότητα όσο και αυτές.
Honorable mention φυσικά, στα παιδιά και στην παρέα του χωριού. Παίζει να μην τους έχεις μιλήσει έναν χρόνο, αλλά κάθε Πάσχα που βρίσκεστε είναι λες και δεν πέρασε μια μέρα. Βόλτες στα δρομάκια, συναντήσεις σε πλατείες και σημεία με θέα, συμπληρώνουν την τέλεια εμπειρία, με άτομα που θέλεις και θέλουν να περάσουν καλά.
Εμείς στο χωριό μου έχουμε σαν στέκι το σχολείο, όπου λαμβάνουν χώρα τα πανηγύρια, ενώ υπάρχει και μια παιδική χαρά. Mουσικές, χοροί και πολλές, μα πολλές, μπύρες είναι το σκηνικό που επικρατεί κάθε βράδυ εκεί. Φυσικά είναι πολύ πιθανό να δεις την καψούρα σου (αυτό το «ένα παιδί από το χωριό, δεν το ξέρεις») και αυτό κάνει spice up την όλη τη φάση. Να είμαι ειλικρινής, αποδίδω ένα μεγάλο μέρος του «αλκοολισμού» μου σε αυτά τα ολονύχτια στο σχολείο. Αλλά 100% είναι η φασάρα που μας λείπει στα αστικά κέντρα.
Είτε είσαι πιστός είτε όχι – σαν εμένα ένα πράγμα -, το Πάσχα βλέπεις τα μυστήρια της εκκλησίας με άλλο μάτι. Η περιφορά του Επιταφίου με τα φαναράκια – πιο πολύ βραδινός περίπατος που ξεκινάει με την οικογένεια και καταλήγει με την παρέα – είναι μια πολύ ωραία διαδικασία αντικειμενικά. Η Ανάσταση έξω από την εκκλησία με δυναμιτάκια και ο χαλασμός του κόσμου όταν πάει 12.00, επίσης!
Φτάνει λοιπόν η μέρα που περιμένεις περισσότερο από κάθε άλλη. Όπως είπα και στην αρχή, η Κυριακή του Πάσχα στο χωριό είναι μια μοναδική εμπειρία. Είναι μια μέρα που δε μοιάζει με καμία. Από τα ξημερώματα, κυριολεκτικά, βάζουν φωτιές στη σούβλα και το αρνί με το κοκορέτσι γυρίζουν για 5 ώρες τουλάχιστον. Γύρω από το φαγητό γίνεται το τζέρτζελο, ενώ το αλκοόλ ρέει άφθονο. Ως γνωστόν, στο χωριό όλοι πίνουν. Ανάμνηση που με κάνει να γελάω πάντα, είναι ο μεθυσμένος μου αδερφός στα 5 του, όταν ο μπαμπάς μου του έδωσε να δοκιμάσει μπύρα. Ω ρε κάτι σβούρες.
Όλοι στο τέλος της ημέρας είναι λιώμα και μέσα στη χαρά και στα γέλια!
Το γλέντι ολοκληρώνουν οι παραδοσιακοί χοροί φυσικά. Το χωριό μου είναι σχετικά μικρό και υπάρχει πάντα μια στιγμή που ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων έχει μαζευτεί στην πλατεία σχηματίζοντας κύκλο και χορεύοντας καλαματιανό – είμαστε κι από την Πελοπόννησο.
Οι μέρες αυτές, αν και θες να διαρκέσουν για πολύ, στην πραγματικότητα «φεύγουν» νεράκι. Φτάνει η στιγμή που πρέπει να επιστρέψεις στην πόλη και να ξεκινήσει ξανά η ζωή με τους γρήγορους ρυθμούς της. Αποχαιρετάς κόσμο και λες το κλασικό «Άντε και του χρόνου».
