Είναι ωραίο το άραγμα στον καναπέ, οι μπαρότσαρκες μεσοβδόμαδα. Η ξεγνοιασιά. Είναι αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή μας, που της δίνουν μια ευχάριστη νότα. Ακόμα και τα δράματα που ζούμε είναι ωραία. Είναι ωραίο να χωρίζουμε ή να τσακωνόμαστε με φίλους και να νομίζουμε ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Μεγαλώνοντας αναπολούμε αυτά τα δράματα, γιατί γινόμαστε μάρτυρες του πραγματικού πόνου, της πραγματικής δυστυχίας.
Το πρώτα βήμα έχει γίνει. Έχουμε συνειδητοποιήσει και διαχωρίσει την υπερβολή από την αλήθεια. Και τώρα τι κάνουμε; Θα κάτσουμε στον καναπέ μας και θα κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα πίσω από μία οθόνη έχοντας την ασφάλεια της ανωνυμίας; Θα γίνουμε μια ακόμα αλλοτριωμένη γενιά που θα κατηγορούν οι επόμενοι; Μια γενιά που ζει για να καταναλώνει και να καταναλώνεται;
«Ωραία τα λες μανταμίτσα» θα πείτε «αλλά πόσο εύκολο είναι να αλλάξουμε τον κόσμο;»
Δεν αλλάζει εν μία νυκτί είναι βέβαιο, προσπάθησαν κι άλλοι ίσως καλύτεροι απ’ εμάς, αλλά δεν τα κατάφεραν. Η δυσκολία όμως δεν είναι λόγος για να αρνηθούμε την προσπάθεια. Στην τελική, αυτοί που δεν τα κατάφεραν, είχαν προσπαθήσει πριν τα παρατήσουν.
Ας αλλάξουμε πρώτα εμείς ως άτομα. Ας σταματήσουμε να επικαλούμαστε τους προγόνους μας κάθε φορά που θέλουμε να φανούμε ανώτεροι. Γιατί εκτός από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, πρόγονοί μας ήταν επίσης ο Αλκιβιάδης κι ο Εφιάλτης.
Να αποκτήσουμε επιτέλους ανθρωπιά. Να βλέπουμε τους ανθρώπους ως ανθρώπους. Όχι σαν μαύρους ή άσπρους, νόμιμους ή παράνομους, gay ή straight, χριστιανούς ή μουσουλμάνους. Να μην καταντήσουμε σαν κι αυτούς με τους χρυσούς σταυρούς που νομίζουν ότι η χώρα είναι το τσιφλίκι του πατέρα τους και κυνηγάνε με πυρσούς ότι δεν ταιριάζει στη χριστιανική ηθική τους. Σ’ αυτούς δεν οφείλουμε τίποτα, στους άλλους, τα μιάσματα, οφείλουμε πολλά περισσότερα από ανθρωπιά. Οφείλουμε σεβασμό.
Να σταματήσουμε να κολακεύουμε τα τίποτα για να κερδίσουμε την εύνοιά τους και να «ανέβουμε» ένα κοινωνικό σκαλί και μετά να προσπαθούμε να «ρίξουμε» τον από πάνω που ανέβηκε με την αξία του. Ο σεβασμός δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές τάξεις. Αν σέβεσαι τον «ανώτερο» και εκμεταλλεύεσαι τον «κατώτερο», δεν είσαι διπλωμάτης ή έξυπνος. Γλείφτης και ξεφτίλας είσαι.
Πριν «τεμαχίσουμε» τη δουλειά του άλλου χωρίς επιχειρήματα, απλά για να δείξουμε ότι έχουμε γνώμη, ας σωπάσουμε για ένα λεπτό κι ας αναρωτηθούμε αν αξίζει τον κόπο για τον δικό μας εγωισμό, να συκοφαντήσουμε τον κόπο ενός άλλου.
Και πάνω απ’ όλα, ας μην πουλήσουμε τα όνειρά μας και τα θέλω μας, γιατί έτσι λένε κάποιοι άλλοι, γιατί αυτό απαιτούν οι συνθήκες. Ας μην συνεχίσουμε τα λάθη των προηγούμενων.
Ακόμα κι αν τα αλλάξουμε όλα αυτά, κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά θα έχουμε γίνει περισσότερο άνθρωποι. Έτσι θα μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους επόμενους και να τους πούμε ότι προσπαθήσαμε και δεν καθίσαμε άβουλοι στον καναπέ μας να αλλάζουμε κανάλια και να τρώμε τα σκουπίδια που μας σερβίρουν σε πορσελάνη Βοημίας.
Κλείνοντας να μου συγχωρεθεί η λέξη κι κ τροποποίηση του Χατζιδάκι «Άντε γαμήσου Κεμάλ, αυτός ο κόσμος θ’ αλλάξει»!
