Συχνά, κάπου στα μέσα της διαδρομής, ξεχνάμε για τι παλεύουμε και ο ζήλος με τον οποίο το κάνουμε… ξεθωριάζει. Είναι λογικό να χάνεις λίγο από το πείσμα σου ή να ψάχνεις για καινούριο κίνητρο, αλλά όχι να τα παρατάς ψάχνοντας δικαιολογίες. Καμία δικαιολογία δε χωράει στο κυνήγι των στόχων σου και παραδείγματα όπως η Φανή Κρεμιζή, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
Η 48χρονη γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, μητέρα 3 παιδιών, το 2015 διαγνώστηκε με μια σπάνια κι αιφνίδια κάκωση του νωτιαίου μυελού, η οποία της στέρησε την κίνηση από τη μέση και κάτω.
«Ήταν πολύ μεγάλο το σοκ. Ξαφνικά, γιατί έγινε σε πέντε μέρες περίπου ώστε να συνειδητοποιήσω αυτό, που συνέβη. Και ξαφνικά, ενώ περπατάς, μετά από δύο επεμβάσεις και εννιά μήνες σε κέντρο αποκατάστασης, να μείνεις σε αναπηρικό αμαξίδιο», λέει η ίδια σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ΕΡΤ.
Με τη ζωή να της παρουσιάζει νέα δεδομένα, η Φανή έπρεπε να προσαρμοστεί, μπαίνοντας στη διαδικασία φυσιοθεραπειών και την αναζήτηση νέων θεραπειών, ώστε να σηκωθεί κάποια στιγμή από το αναπηρικό αμαξίδιο. Ταυτόχρονα όμως, αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι για την ίδια και οι σπουδές στο Παιδαγωγικό τμήμα του ΑΠΘ ήταν ακριβώς αυτό!
Όλο αυτό με βοήθησε και να ξεχαστώ απ’ το πρόβλημα, που είχα. Άλλαξα παραστάσεις, βγήκα απ’ το σπίτι αρκετά και χάρηκα που πέτυχα το στόχο μου.
Το 2019 λοιπόν, η 48χρονη γυναίκα γίνεται φοιτήτρια, συναντώντας τις συνήθεις δυσκολίες που συναντά ένα άτομο με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα, αλλά κι ανθρώπους πρόθυμους να τη βοηθήσουν στο ταξίδι της αυτό.
Όπως τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, μια κοπέλα τη βοηθούσε με αυτοκίνητο στις μετακινήσεις της προς το πανεπιστήμιο και πάλι πίσω στο σπίτι. «Έκανα παρέες, φιλίες, κοινωνικοποιήθηκα. Φτιάξαμε μια παρεούλα με γυναίκες που είτε ήταν κοντά στην ηλικία μου, είτε πήγαιναν για δεύτερο πτυχίο. Την ίδια στιγμή έρχονταν πρώην συνάδελφοί μου από το Πολυτεχνείο και συναντιόμασταν στο κυλικείο της Παιδαγωγικής Σχολής» προσθέτει.
Στα 4 χρόνια ακριβώς και με βαθμό πτυχίου 8,48, η Φανή δηλώνει απόφοιτος του τμήματος κι αποκαλύπτει πως σκέφτεται να ασχοληθεί με το επάγγελμα της δασκάλας αλλά και να βοηθάει οικειοθελώς παιδιά που βρίσκονται σε δομές ή σε ιδρύματα και γενικότερα, «όσους έχουν ανάγκη».
Απευθυνόμενη, άλλωστε, μέσω του ΑΠΕ – ΜΠΕ σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες με εκείνη ή και διαφορετικές, υπογραμμίζει πως «μεγάλο ρόλο στον κάθε άνθρωπο παίζει η ψυχολογική του κατάσταση».
Και συνεχίζει: «Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν. Αν βάλει κάποιος έναν στόχο, μπορεί να τον πετύχει, αρκεί να το θέλει. Ούτε η ηλικία ούτε η αρρώστια μπορεί να τον εμποδίσει, αν το θέλει πραγματικά. Με την υποστήριξη της οικογένειάς του, ο καθένας μπορεί να βρει τα κατάλληλα εφόδια. Μπορεί να μην είναι εύκολο να αποδεχτεί κάποιος την κατάστασή του, ιδιαίτερα αν βρίσκεται σε αμαξίδιο. Και για την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη αυτό είναι δύσκολο αφού δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος».
Κλείνοντας το μήνυμα που στέλνει σε όλους είναι: «απέναντι σε όλα όσα μπορεί να τους αποθαρρύνουν, να κάνουν ότι δεν τα βλέπουν και να παίρνουν δύναμη από τους δικούς τους ανθρώπους» γιατί, όπως λέει «όλα μπορεί κανείς να τα καταφέρει αρκεί να το θέλει».
Στο μεταξύ, ταυτόχρονα με τη ίδια σπούδαζε και ο 24χρονος γιος της Ιατρική, ψάχνοντας εναλλακτικές θεραπείες και κέντρα αποκατάστασης στο εξωτερικό για τη μητέρα του, η 22χρονη κόρη της είναι φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής, ενώ η μικρότερη, θα πάει τώρα Τρίτη Λυκείου και θέλει να περάσει στο τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ, για να είναι στο ίδιο πανεπιστήμιο με τη μητέρα της «που ξέρει τα πράγματα», όπως χαρακτηριστικά λέει. Ευχόμαστε να το πετύχει!
