Γράφει η Σταυρούλα Βιτετζάκη
Κοιτάω έναν τοίχο, χαμηλός είναι, η σκέψη μου τρέχει. Είναι από κείνα τα πράγματα που δεν τα ελέγχεις, από ένα τόσο δα μικρό πραγματάκι, που άλλος δε θα το πρόσεχε καν. Αυτή η τόση δα λεπτομέρεια μπορεί να σταθεί η αιτία να γεμίσει το μυαλό σου σκέψεις.
Κοιτάω τον τοίχο και γυρνάω στο παρελθόν. Σκέφτομαι τα χρόνια που σκαρφάλωνα σε κάτι τέτοιους τοίχους σαν αυτόν, ακροβατούσα. Περπατούσα πάνω σε αυτούς και ύστερα πηδούσα κάτω. Ξανά και ξανά, κάθε μέρα. Άλλοτε σε στενούς τοίχους, άλλοτε ψηλούς άλλοτε πιο χαμηλούς. Τότε δεν ένιωθα το φόβο, μόνο ένα τσίμπημα που με ωθούσε να συνεχίσω, που με γοήτευε και προσπαθούσα κάθε φορά και κάτι άλλο, και κάτι διαφορετικό, καινούριο, ίσως πιο ριψοκίνδυνο.
Έπεφτα! Πώς δεν έπεφτα; Αλλά σηκωνόμουν, δε με σταματούσε τίποτα.
Τώρα ίσως και για ένα πολύ απλό πράγμα που κάποτε το θεωρούσα ανόητο, να αισθανθώ φόβο. Είναι που ψάχνω πράγματα ασφαλή, ίσως ενστικτωδώς, αλλά αυτό παρατηρώ. Πως αλλάζουν οι καιροί! Είναι που μεγαλώνεις και σιγά σιγά τα πράγματα αλλάζουν. Για το καθετί που κάνεις, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις, σκέφτεσαι τις συνέπειες, τις εναλλακτικές και πάει ο νους σου στην κάθε παράμετρο. Κι αν πέσω; Έτσι σκέφτεσαι, μεγαλώνοντας και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις φύγει από την εποχή της ξεγνοιασιάς.
Είναι που φιλτράρουμε τις κινήσεις μας πριν τις κάνουμε πλέον, φοβόμαστε τι θα γίνει αν πάει κάτι διαφορετικά από αυτό που έχουμε σκεφτεί. Μα τι φοβόμαστε;
Είναι ο φόβος της φθοράς. Φοβόμαστε ότι θα πονέσουμε, θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις πράξεις μας, με τα λάθη μας, θα πληγωθούμε. Κι αυτή η ιδέα μας τρομάζει. Φόβος για να ρισκάρουμε, φόβος για να αγαπήσουμε, φόβος για να αφεθούμε στη στιγμή, φόβος για τα πάντα. Φόβος που μπορεί να οδηγήσει σε δειλία.
Χάνουμε ολοένα και περισσότερο την παιδικότητα που είχαμε κάποτε, μεγαλώνοντας. Αυτή που μας βοηθούσε να πράξουμε αυθόρμητα κι αληθινά. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως. Όλα αυτά από φόβο. Φόβο να ζήσουμε.
Και τελικά γιατί να μη πληγωθούμε; Καλό θα μας κάνει, θα μάθουμε. Γιατί να μην πέσουμε; Θα μάθουμε να σηκωνόμαστε. Γιατί να μη φάμε χυλόπιτα; Θα το ξεχάσουμε. Γιατί να μη χάσουμε; Θα βρούμε τον τρόπο να κερδίσουμε. Όλα μέσα στη ζωή είναι! Πηγαίνοντας αντίθετα στους φόβους, ίσως τότε να γίνει κάτι. Τολμώντας. Ζώντας. Και πάντα με την ίδια φιλοσοφία: Αν πέσεις; Θα σηκωθείς!
