Μερικές μέρες μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου περί ισότητας του γάμου, το ‘All of Us Strangers’ του Andrew Haigh, άρχισε να κάνει ξανά τον κύκλο του στα social media, μιας και κατέφτασε (πάνω στην ώρα θα έλεγε κανείς) στις ελληνικές αίθουσες. Η ταινία, η οποία ήταν από τις τελευταίες προβολές στις «Νύχτες Πρεμιέρας» που έγιναν στον κινηματογράφο IDEAL, πλέον προβάλλεται και στο Cinobo Opera και ανήκει στο είδος του ρομάντζου φαντασίας. Μεταξύ μας, είναι πολλάαα περισσότερα.
Δε θα πω ψέματα. Όταν έμαθα ότι πρόκειται για fantasy romance, δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα καταλήξω με δάκρυα στα μάτια και τόσο συναισθηματικά φορτισμένος. Ο μαγικός ρεαλισμός του Haigh αγκαλιάζει πανέμορφα το κεντρικό θέμα και ανοίγει μια τεράστια συζήτηση για την queer ταυτότητα. Όπως είπε και ο Χρήστος Πολίτης (aka Ο Χρήστος δε μένει πια εδώ) στο podcast ‘The Review’ της LIFO: «Ήθελα να δω μια queer ταινία αλλά ευτυχώς δεν είδα μόνο μια queer ταινία. Αν έπρεπε να τη βάλω κάπου, θα την έβαζα σίγουρα πολύ ψηλά στις λίστες με τις καλύτερες queer ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ[…] Συνδυαστικά, με έκανε κομμάτια».
Same Χρήστο, same 🥲
Το στόρυ
Όταν ο χαλασμένος συναγερμός για προειδοποίηση φωτιάς χτυπάει, ο Άνταμ (Andrew Scott), ένας μοναχικός σεναριογράφος, κατεβαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Κοιτάζοντας προς τα πάνω, στα υπόλοιπα διαμερίσματα, βλέπει μόνο ένα να έχει φως: αυτό του Χάρι (Paul Mescal). Εκείνος εμφανίζεται πιωμένος στην πόρτα του και αστειευόμενος του λέει «να μπω και μέσα;», με τον Άνταμ να του απαντάει «όχι» (σοβαρά τώρα, ποιος θα έριχνε πακέτο στον Paul Mescal;!). Από εκεί ξεκινάει ένα παράξενο, θλιβερό και γλυκόπικρο ταξίδι αυτοανακάλυψης και εξερεύνησης.
Οι ερμηνείες όλων (καλά, 4 άτομα ήταν όλα κι όλα) είχαν κάτι το εξωπραγματικό: Μπορούσες να καταλάβεις τα πάντα από τα μάτια τους! Με το αίσθημα της μοναξιάς να κατακλύζει κάθε frame της ταινίας, ο Andrew Scott ήταν η προσωποποίηση ενός τραγικού χαρακτήρα · ο θεατής ξέρει τα πάντα, αλλά ο πρωταγωνιστής τα ανακαλύπτει στην πορεία. Από την άλλη, ο Paul Mescal έφερε έναν αέρα χαρμολύπης ως Χάρι, απεικονίζοντας έναν νέο τόσο γεμάτο αγάπη, όσο και θλίψη.
Τι πραγματεύεται (κατ’εμέ)
⚠️ Παρακάτω υπάρχουν spoilers, συνεχίστε με δική σας ευθύνη ⚠️
Το ‘All of Us Strangers‘ εξερευνά την queer σεξουαλικότητα, τόσο από τις συζητήσεις των πρωταγωνιστών όσο και από την οπτική ενός γονέα. Πρώτο spoiler: ο δικός μας αποδεικνύεται ελάχιστα delulu, καθώς βλέπει τα φαντάσματα των γονιών του όταν επισκέπτεται το σπίτι που μεγάλωσε. Με βάση αυτό, ξεκινάει η αναπόληση της παιδικής του ηλικίας με τη βοήθεια των γονιών του, σε στυλ: «Θυμάσαι τότε που…». Όλοι το έχουμε ζήσει με τους δικούς μας γονείς και όλοι τους έχουμε σταματήσει από το να το λένε. Αυτή η ταινία όμως, με έκανε να θέλω να το ακούσω ξανά.
Μια από τις πολλές συζητήσεις που αποφασίζει να κάνει με τους γονείς του (Claire Foy και Jamie Bell) είναι αυτή του coming out. Ο Άνταμ όντας σχεδόν 50, σχετικά πρόσφατα ανακάλυψε και αγκάλιασε αυτή την πλευρά του εαυτού του. Όταν αποφασίζει να μιλήσει λοιπόν με τους γονείς του, το κάνει αποσπασματικά: πρώτα στη μητέρα του και μετά στον πατέρα του. Κάπως στερεοτυπικά (αν και μιλάνε και τα ποσοστά), οι μητέρες τείνουν να δέχονται πιο εύκολα τη «διαφορετικότητα» του παιδιού τους απ’ ό,τι οι πατεράδες. Η γροθιά που μας φυλάει όμως αυτή η ταινία, είναι η άμεση αποδοχή του πατέρα.
Σε μια απίστευτα συγκινητική σκηνή, ο Jamie Bell απολογείται στον κινηματογραφικό γιο του που δεν τον προστάτεψε από το bullying που δεχόταν στο σχολείο, με αποκορύφωμα την αγκαλιά που τον παίρνει. Στην αντανάκλαση όμως του καθρέφτη που υπάρχει πίσω τους, εμείς βλέπουμε τον πατέρα να αγκαλιάζει μια μικρότερη σε ηλικία εκδοχή του γιου – τότε που τον είχε περισσότερο ανάγκη.
Η βαρύγδουπη συζήτηση με τη μητέρα
Η συζήτηση του Άνταμ με τη μητέρα του, είναι ένας μεγάλος παραλληλισμός της συζήτησης που γίνεται με τις παλαιότερες γενιές. Τη βλέπουμε να φοβάται την κατακραυγή, να μιλάει για αρρώστιες και μοναχική ζωή, εκφράζοντας προκαταλήψεις οι οποίες έχουν καλλιεργηθεί στον τρόπο σκέψης αρκετών ανθρώπων μεγαλύτερων σε ηλικία. Ένας άνθρωπος δηλαδή μπορεί να είναι μοναχικός, αρκεί να είναι στρέιτ. Σε αυτή την περίπτωση, είναι χαρακτηριστικό. Αν κάποιος όμως είναι ομοφυλόφιλος, τότε αυτή είναι η αιτία της μοναχικότητάς του.
Η εν λόγω συζήτηση:
Άνταμ: «Οι άντρες μπορούν να παντρευτούν. Και οι γυναίκες.»
Μαμά: «Τι, μεταξύ τους;»
Α: «Ναι»
Μ: «Γιατί;»
Α: «Τι εννοείς γιατί;»
Μ: «Δεν είναι σαν να τα θέλεις όλα δικά σου; Εσύ θες να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά;»
Α: «Δεν ξέρω. Δεν ήταν δυνατό για τόσα χρόνια, που νόμιζα ότι δεν άξιζε να προσπαθήσω να παντρευτώ και να κάνω παιδιά.»
Αυτή η φράση πόνεσε 🥲
Γενικά, όλη η ταινία είναι ένα trip down memory lane. Με κάθε αναδρομή του Άνταμ, βρίσκομαι και εγώ στο πατρικό μου, με όλες τις όμορφες αναμνήσεις. Δεν παύει να είναι μία σπαρακτική ιστορία που ανήκει στο φάσμα του φανταστικού, αλλά σε κάνει να νιώθεις μεγάλη οικειότητα. Ίσως από τις καλύτερες ταινίες του ’24.
Υ.Γ: Κι ένα φαν φακτ: Το σπίτι που γυρίστηκαν οι σκηνές με τον Άνταμ και τους γονείς του, είναι στην πραγματικότητα το πραγματικό σπίτι που μεγάλωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας!
Χαρτομάντηλα, γλυκό και καλή θέαση 🥲
