Αν είσαι γεννημένος κάπου κοντά στα 90s και ακούς την «ραπ» που βγαίνει σήμερα, νιώθεις ότι δύσκολα σε αγγίζει. Τα αλήτικα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσε η δική μας γενιά διαφέρουν ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ από τα σημερινά.
Μπορεί η τωρινή ραπ/τραπ να έχει και γ@μώ τα beat, να είναι τρομερά catchy και να θες να τη χορέψεις είτε τη χωνεύεις είτε όχι, όμως πίσω από τους στίχους, ποιο είναι το πραγματικό νόημα; Θα ακούσεις άπειρα κομμάτια να δοξάζουν την «υπόγεια» ζωή, να τη θεοποιούν και να περνούν το μήνυμα στις μικρότερες ηλικίες (9 έως 16), που είναι και το δυναμικό κοινό τους, ότι το να είσαι dealer, να έχεις πολλές γυναίκες, όπλα και παράνομα λεφτά, είναι το μόνο που μετράει σε αυτή τη ζωή.
Υποτίμηση γυναικείου φύλου, παράνομη και παραβατική συμπεριφορά is really hitting!
Μπορεί κάποιοι να μεγαλώνουν με όλους αυτούς τους ‘gangstas’ και ‘hustlas’ που μας παρουσιάζονται καθημερινά, αλλά στο τέλος της ημέρας, στα τραγούδια τους γράφουν για το τι νομίζουν ότι ζουν και όχι το τι πραγματικά ζουν.
Αναπόφευκτα λοιπόν, όσοι έχουμε προλάβει εποχές Ημισκούμπρια και Goin’ Through, κάνουμε τη σύγκριση του τότε με το τώρα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ βγάζω με διαφορά νικητές τους παλιούς και θα σας εξηγήσω το γιατί!
Ημίζ, το κερασάκι βραζιλιάνικη κατάστα…
Ας ξεκινήσουμε από τα Ημισκούμπρια, μία παρέα 3 ατόμων, που αποφάσισαν να μαζευτούν πίσω στο 1994 και να μας χαρίσουν διαχρονικά κομμάτια. Τραγούδια όπως «Το Σεξ», «Πάμε Όλοι Μαζί Σε Μια Παραλία», «Brazil-Ημιζ 1–0», που κατάφεραν να μαζέψουν διαφορετικών γούστων κοινό και να το κάνουν να αγαπήσει την ραπ και τη hip hop. Δεν υπήρχε άτομο που να μην ήξερε έστω ένα τραγούδι τους. Και μην πεις ψέματα… Ξέρεις κι εσύ πολλά κομμάτια τους!
Τα Ημισκούμπρια είχαν έρθει να κάνουν αυτό που γουστάρουν και εμείς γουστάραμε μαζί τους. Είχαν καταφέρει κάτι μοναδικό, κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι είμαστε μία παρέα, που συζητάει και γελάει για όλα όσα περνάει καθημερινά.
Από την άλλη, κατάφεραν να κάνουν hit και Νο1, τραγούδια-παρωδίες, τραγούδια με πολύ σατιρικό χαρακτήρα, γράφοντας στίχους για όλα όσα τους ενοχλούσαν γύρω τους, στην ελληνική κοινωνία. Απλά και καθημερινά ζητήματα, που παρατηρούσαμε κι εμείς γύρω μας, αλλά δεν ήμασταν τόσο μπροστά στο λέγειν για να τα εκφράσουμε τόσο γ@μ@τ@!
Όταν άκουγες τραγούδια τους γέλαγες, δε θύμωνες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον εθνικό ύμνο του Eλληνάρα ‘Greek Lover’; Τα καλοκαίρια που μας ξεσήκωναν να πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία, αλλά και το sex που ήταν μία άλλη ιστορία; Τα Ημισκούμπρια μπόρεσαν να ταυτίσουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και την κουλτούρα με τα τραγούδια τους, με λίγους αστείους στίχους και με μπόλικο γέλιο και ευχάριστη διάθεση. Τα Ημισκούμπρια ήταν με λίγα λόγια οι φίλοι, που όλοι ήθελαν στην παρέα τους!
Κεφάλαιο: Goin’ Through
Και αν νομίζεις πως μπορείς να γλιτώσεις από το φαινόμενο των Goin’ Through, σε γελάσανε ποντίκι θα πληρώσεις με δόσεις. Το συγκρότημα αυτό κατόρθωσε επίσης κάτι πολύ μοναδικό για την ελληνική μουσική: Έκανε το hip hop και την ραπ mainstream.
Τα τραγούδια τους αφορούν θέματα που μας απασχολούν όλους, άλλα επικεντρώνονται στην πολιτική (για πάντα επίκαιρο το «Καλημέρα/Καληνύχτα Ελλάδα»!), στο στρατό («301 και σήμερα»), το σχολείο («Σχολείο 2006»), αλλά και σε προσωπικά βιώματα και κόντρες («Κάρτα», «Πόσο Μαλάκας Είσαι»). Ακόμα και τα κομμάτια για το γυναικείο φύλο έχουν σέξι περιεχόμενο, αλλά όχι πρόστυχο, και σίγουρα όχι όπως τα σημερινά όπου όλες βαφτίζονται πουτ@νες και έχουν κωλάρες σαν καρδιές.
Εκτός από τα κομμάτια που είχαν μεγάλη επιτυχία από μόνα τους, οι Goin’ Through πρώτοι μπόρεσαν να αλλάξουν το δισκογραφικό χάρτη και τα δεδομένα μιας ολόκληρης αγοράς. Πάντρεψαν δύο εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής σε ένα τραγούδι, κλασσικό ελληνικό λαϊκό και ανατρεπτική ραπ/hip hop, δημιουργώντας μια νέα τάση!
Στο βιογραφικό τους θα βρεις συνεργασίες με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα όπως Μαζωνάκης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Άννα Βίσση, Δέσποινα Βανδή, Αντώνης Ρέμος, Στέλιος Ρόκκος, Πάνος Κιάμος, Μαριάντα Πιερίδη, Ελευθερία Ελευθερίου και πολλοί ακόμα.
Αλλά εκτός όλων των παραπάνω, μαζί με αυτό το group μάθαμε από μικρή ηλικία ότι το να αντιστέκεσαι στο σύστημα και σε αυτά που θεωρείς άδικα, είναι υγιές. Και η τέχνη είναι ο πιο σωστός δρόμος. Ποιος δεν τραγούδησε με περίσσιο πάθος «Κύριε Υπουργέ, γ@μώ τα υπουργεία σας»; Δε λέω, ακουγόταν λίγο περίεργο όταν έβγαινε από το στόμα 10χρονων, αλλά και πάλι, ήταν προτιμότερο από το να τραγουδούν «Έτσι, σπάσε λίγο τη μέση».
Φυσικά και από τα δύο group υπάρχουν και σαχλά κομμάτια. Αλλά όταν μιλάς και για θέματα σοβαρά, που αγγίζουν κάθε τάξη της κοινωνίας, τα κάνεις κορυφαία hit και φέρνεις ένα παρεξηγημένο είδος μουσικής στην κατηγορία mainstream (πόσες γενιές μεγάλωσαν, ωρίμασαν, ενηλικιώθηκαν μαζί τους)!, τότε σίγουρα κάτι έχεις κάνει σωστά. Simple as that!
Το Hip hop και την ραπ των δύο αυτών συγκροτημάτων πολλοί τα έκραξαν και πολύ τα αντέγραψαν. Το σίγουρο είναι πως θα θέλαμε να ακούσουμε και από τους νέους να γράφουν τέτοια τραγούδια, αστεία, σατιρικά, αλήτικα, με νόημα και στίχο βγαλμένο από απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Όχι στίχους από ταινίες δράσης, φαντασίας και σαχλές τσ*ντες!
