Ο ήχος του ξυπνητηριού γαργαλάει τα καλοσμιλευμένα μου αυτάκια και τα υπέροχα μάτια μου ανοίγουν. Τεντώνομαι για να απολαύσω το πολύ ακριβό μου στρώμα, αλλά και γιατί ένα τέτοιο κορμί χρειάζεται προσοχή και φροντίδα από τα πρώτα λεπτά που ξεκινάει η μέρα. Σηκώνομαι και περνώντας από τον καθρέφτη στο διάδρομο του σπιτιού, σοκάρομαι με το θέαμα. Πόσο όμορφος είμαι πια, ρε γαμώτο; Φέρνω λίγο σε James Franco στα καλά του και όχι τώρα που παίζει σε ταινίες τύπου «The Ballad of Buster Scruggs».
Το πρωινό μου είναι πλούσιο σε πρωτεΐνη, υδατάνθρακα, στέβια και καλές επιλογές. Αυτό το θεσπέσιο κορμί χρειάζεται δουλειά για να διατηρηθεί. Ο καφές μου πάντα σκέτος και βαρύς, σαν και μένα.
Αφού κάνω τις απαραίτητες ετοιμασίες, βάζω το πουκάμισο με τα πουλάκια που μου αγόρασε η πρώην μου πέρυσι στα γενέθλιά μου και γυρνάω τα μπατζάκια του παντελονιού μου τόσο όσο, μη με πούνε και κλαρινογαμπρό. Ήρθε η ώρα να φύγω από το σπίτι.
Οδηγάω το φιατάκι που μου έκανε δώρο η μαμάκα μου όταν πήρα το πτυχίο λογιστικής και πήγα στη δουλειά. Φτάνω, και εκεί με περιμένουν 20 αιθέριες υπάρξεις και με καλησπερίζουν με το πιο γλυκό τους χαμόγελο.
Ουφ, μια πολύ κουραστική μέρα είναι μπροστά μας, γιατί όσο να το κάνεις, είναι δύσκολο να είσαι ο πρώτος Έλληνας Bachelor.
Τώρα εσείς κοροϊδεύετε, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το να είσαι ο πρώτος Έλληνας Bachelor είναι κάτι επίπονο και θέλει διαρκή καθημερινή προσπάθεια για να φανείς αντάξιος των προσδοκιών.
Κατ’ αρχάς, ξεκινάμε με το ότι πρέπει να έχεις στραμμένη την προσοχή σου σε 20 γυναίκες. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να θυμάσαι 20 διαφορετικά ονόματα; Μερικές φορές πριν μιλήσω, παίρνω ένα ύφος σκεπτικό, οριακά μοιραίο. Όχι, δε σκέφτομαι, ούτε θέλω να το παίξω γοητευτικός, διότι δε χρειάζομαι στο ελάχιστο τέτοιου είδους τερτίπια. Προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα εκείνης που με ρωτάει πώς πέρασα χθες τη μέρα μου. Αυτό κι αν είναι βάσανο. Ελπίζω να την ρωτήσει κάποια κάτι και να καταφέρω να θυμηθώ το όνομά της με αυτόν τον τρόπο.
Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να πάω και γυμναστήριο, έτσι; Να ‘λεγα τουλάχιστον πως έρχονται κάποιες από αυτές τις 20 και λένε «Παναγιώτη μου, τι ωραίο τρικέφαλο που έχεις φτιάξει ρε συ;». Ούτε καν, παιδιά. Κάτι νταγλαράδες έρχονται και μου πιάνουνε τα μπράτσα σε κάθε ευκαιρία, λέγοντάς μου με την πιο βραχνή φωνή που μπορούν «Μάρμαρο είσαι παιχταρά μου».
Όταν νυχτώνει πρέπει να σκεφτώ πού θα είναι το επόμενο ραντεβού που θα τις βγάλω και ποιες πρέπει να πάρω μαζί μου.
Καλά εντάξει, στο να διοργανώνω ραντεβού είμαι ο καλύτερος, δεν το συζητάμε. Στην επιλογή των κοριτσιών τα χαλάω λίγο, γι’ αυτό και στον ποδοσφαιρικό αγώνα μία κοπέλα κόντεψε να μου στείλει τις υπόλοιπες στο ΚΑΤ. Εντάξει όμως, παιχνίδι είναι και το να γίνεις ο επόμενος μεγάλος Έλληνας Bachelor, οπότε όλα παίζουν.
Σε περίπτωση που δε διαλέξω σωστά, τότε θα αρχίσουν και οι γκρίνιες. Γιατί δεν πήρες εμένα ρε Παναγιώτη και τέτοια. Αφήστε δε, που έχω και θέμα στο κάλεσμα. Μπορεί κάποια να προσβληθεί. Αυτό βέβαια έχει δημιουργήσει θέματα και στη ζωή μου έξω.
Τις προάλλες, βρέθηκα σε ένα γιοτ, όχι δικό μου φυσικά, νοικιασμένο από έναν φίλο σε καλή τιμή. Συνόδευα μια κοπέλα κι από συνήθεια της είπα αν ψήνεται να φέρει και καμιά φίλη της μαζί. Τι το ‘θελα ρε γαμώτο… Δεν πίστευα ότι ένα χαστούκι πονάει τόσο πολύ, μα πιο πολύ με πόνεσε που μου χάλασε τη χωρίστρα στο μαλλί.
Το κακό που δεν το σκέφτεται κανείς είναι πως το να γίνεις ο πρώτος Έλληνας Bachelor, έχει μέσα του σαν απαραίτητη προϋπόθεση να είσαι και ρομαντικός. Λουλούδια, ποιήματα, κεριά, τραγούδια του Έρος Ραμαζότι και όλα αυτά, που όμως δεν είναι για μένα. Αααχ πού είναι οι παλιές καλές εποχές που «έριχνες» με αναπάντητη στο κινητό; Βασικά, εκείνοι οι ανέμελοι καιροί που έφτανε να σφίξεις τους δικέφαλούς σου στην παραλία, ενώ βάζεις λάδι σε όλο σου το σώμα. Πάνε αυτά τώρα. Ανήκουν στο παρελθόν.
Πω πω, και μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά, κουράζομαι. Γυρνάω κατάκοπος σπίτι, με μία ακόμη κουραστική και φορτωμένη μέρα να έχει τελειώσει. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη για να δω αν η κούραση είναι αποτυπωμένη πάνω, μα όχι. Εξακολουθώ να είμαι πανέμορφος, όπως ήμουν το πρωί.
