Όσες φορές την έχουμε ακούσει, άλλες τόσες την έχουμε ξεστομίσει εμείς οι ίδιοι. Μην κοροϊδευόμαστε. Τα έχουμε πουλήσει κι εμείς τα παραμυθάκια μας στον κόσμο, δεν τα χάφταμε μόνο. Ο λόγος, για την πιο διαδεδομένη ατάκα των παιδικών μας χρόνων, την ευκολότερη λύση όταν κάποιος μας στρίμωχνε στον τοίχο και τον πιο απλό τρόπο να ζήσουμε τη ζωή που πάντα θέλαμε:
«Ένας/μία από το χωριό, δεν τον/την ξέρεις».
Σαν παιδιά κι εμείς είχαμε τα κόμπλεξ μας, τα οποία δεν έπρεπε με τίποτα να πάρει χαμπάρι η παρέα μας και να μας πιάσει στο δούλεμα. Τι να κάναμε κι εμείς, βρίσκαμε την στήριξη που θέλαμε στο κωριό και στο γεγονός πως κανένας συμμαθητής δεν ήξερε καν κατά πού πέφτει αυτό στο χάρτη.
Νιώθοντας λοιπόν την ασφάλεια πως ό,τι και να τους σερβίραμε, δε θα μπορούσαν ποτέ να το εξακριβώσουν, πέσαμε στο ψέμα του «είναι από το χωριό» για τα παρακάτω άτομα:
1 | Τη σχέση μας
Ήταν κάτι σαν τον καλοκαιρινό μας έρωτα, τον οποίο ωστόσο ζούσαμε παραπάνω φορές από ό,τι λίγες μέρες του καλοκαιριού, όπως τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την 25η Μαρτίου, τον 15Αύγουστο και άλλες γιορτές, από τις οποίες γυρίζαμε στο σχολείο γεμάτοι με τρυφερές και πικάντικες ιστορίες για να πούμε στην παρέα. Μεγάλη ιστορία αγάπης, την οποία δυστυχώς λόγω συγκυριών (ξέρεις, απόσταση, μικρή ηλικία) δεν μπορούσαμε να τη γνωρίσουμε στους φίλους μας, που το είχαν και μεγάλη πρεμούρα btw.
2 | Έναν ΠΟΛΥ weird τυπά που όλοι φοβούνταν
Γενικότερα, ό,τι πιο κουλό κυκλοφορεί σ’ αυτόν τον πλανήτη, στο χωριό μας θα το συναντούσε κανείς. Έτσι υποστηρίζαμε εμείς τουλάχιστον. Κάτι περίεργους γκοθάδες που βόλταραν τα βράδια στα στενά δρομάκια και τελικά τους έπαιρνε ο ύπνος πάνω σε κανένα τάφο του νεκροταφείου με ένα βιβλίο περί μαγείας και σατανισμού στο στέρνο τους, σου λένε τίποτα; Α όχι; Εγώ στο χωριό μου είχα έναν τέτοιον πάντως!
3 | Τον θείο τον φραγκάτο
Κάτι σαν τον μπάρμπα από την Αμερική, αλλά επειδή είχαμε και κάποια όρια σαν άνθρωποι και λέγαμε «οκ, μην το παρακάνουμε», είπαμε να είμαστε λίγο πιο ρεαλιστικοί και να αρκεστούμε στο θείο από το χωριό. Χάρη σ’ αυτόν λοιπόν, είχαμε ό,τι είχαμε. Κινητά, υπολογιστές, παιχνίδια, ρούχα, τα πάντα ήταν δώρα δικά του. Καλά, για τα πράγματα εκείνα που σχεδίαζε να μας πάρει, να μη μιλήσω καλύτερα. Δεν είχαν βγει καν στην αγορά ακόμα. Τόσο μπροστά ο θείος!
4 | Τον ξάδερφο τον κούκλο
Έναν ξάδερφο σωστό κελεπούρι, για τον οποίο και τι δε λέγαμε (το παραφουσκώναμε το πράμα η αλήθεια είναι). Είχαμε κάνει όλα τα κοριτσάκια να μας ζηλεύουν και να ρωτάνε αν θα έρθει καμια μέρα να μας πάρει από το σχολείο, αλλά λογικά δεν κατέβαινε ποτέ στην πόλη αυτός ο ξάδερφος ή όταν το έκανε, εξαφανιζόταν αυτομάτως κάθε βαθμός συγγένειας που είχαμε μαζί του. Με λίγα λόγια δεν καταφέραμε ποτέ να τους τον συστήσουμε. Ο πραγματικός λόγος; Επειδή δεν υπήρχε…
5 | Τον τύπο που τις έφαγε άσχημα από εμάς
Ας μας μιλήσουν τα αγόρια, που έζησαν σίγουρα μία φορά αυτήν την εμπειρία. Και γύρισαν δίχως μία γρατζουνιά! Τις έφαγες όλες ο άλλος δηλαδή. Κι όμως, τέτοιους σκληρούς καριόληδες είχαμε στα σχολεία μας και δεν το αντιλαμβανόμασταν τότε. Την είχαμε ακούσει τόσες φορές αυτήν την ιστορία, που πια δε μας προκαλούσε εντύπωση. Αλλά τώρα, βλέποντας τα πράγματα με μια πιο ώριμη ματιά, δε λες «Ε ρε κάτι μαχητές άντρακλες που είχα για συμμαθητές» ή… «Λες να μας δούλευαν ψιλό γαζί;»
6 | Τον συνωμοσιολόγο που τα «ξέρει από μέσα»
Μετά από κάθε επίσκεψη στο χωριό, είχαμε πολλές ιστορίες να διηγηθούμε στους φίλους μας και πολλά κρατικά και παγκόσμια μυστικά να αποκαλύψουμε. Κύρια πηγή των πληροφοριών μας, όπως λέγαμε, «ένας από το χωριό, δεν τον ξέρεις, αλλά αυτός τα ξέρει όλα.» Όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη μας, ακόμα κι οι αμφισβητίες δεν είχαν αρκετά και δυνατά επιχειρήματα για να αποκρούσουν τα δικά μας. Μα αφού είχαμε δικό μας άνθρωπο … από μέσα, τι να μας πουν τα παιδαρέλια!
Πέρασαν όμως τα χρόνια, μεγαλώσαμε, και μπήκε ένα τέλος σε όλα αυτά τα ψέματα. Πλέον δεν έχουμε πού να κρυφτούμε…
